ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ความทรงจำที่ฉันมีมันจะอยู่ในนั้นตลอดไป..
หัวใจฉันเบาโหวง ความเศร้าขนาดนี้ฉันไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน ฉันพึ่งคุยกับเเม่เรื่องหอพัก ถ้าพวกเขาโอเคที่จะให้ฉันออกไปเผชิญโลกข้างนอกบ้าง ฉันก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้พวกเขาเสียใจ เเละทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด ไม่หมดเวลาไปเพราะเรื่องไร้สาระอีกเเล้ว
"ฮึ่ก.. ฮืออ ทำไมเจ็บหัวใจเเบบนี้.."ฉันว่าพลางยกมือขึ้นกุมหัวใจด้านซ้ายตัวเองเอาไว้ น้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย รู้สึกเหมือนใจจะขาดเเปลกๆ ภาพของพี่เตที่หันหลังเดินจากฉันไปมันยังคงติดตาฉันอยู่ไม่หาย ไม่มีคำขอร้องหรืออ้อนวอนใดๆ ทั้งสิ้น
ทุกอย่างเงียบจนฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง..
สายตาฉันมองออกไปที่หน้าต่าง จดจ้องไปที่สายฝนอันพร่าเบลอจากสายตาตัวเอง ฉันนอนร้องไห้คนเดียวมาเกือบจะชั่วโมงเเล้ว ทำไมมันยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเหมือนสายฝนที่กำลังโหมกระหน่ำมาตอนนี้เลยล่ะ
ตอนเลิกชอบมันไม่ง่ายเหม
