วิกฤตรักมาเฟียร้าย

ไอ้หมาบ้า

“มันหนีไปได้สินะ” เจ้าของแผนการลอบสังหารถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

“คงหนีไปได้ไม่ไกลหรอกครับท่านอาจารย์และน่าจะยังไม่รู้ว่าสายของเรายังไม่ตาย” หนึ่งในสายลับคือบอดีการ์ดคนสนิทที่แสร้งว่าถูกสังหารต่อหน้าต่อตาเจ้านาย

“แต่ฟาบิโอ้กับคนอื่น ๆ ต้องซ่อนตัวสักระยะเลยสินะ เห้อ…พอกำจัดหมาบ้าไม่ได้ทุกอย่างก็รวนไปหมด” ชายสูงวัยเรือนผมและเคราสีดอกเลา พยุงร่างด้วยไม้เท้าไปทรุดนั่งบนเก้าอี้ริมชายหาดหน้าวิลล่าหรูวิวทะเลอันดามัน

“เราต้องหาทางจัดการมันได้แน่ครับ”

“อย่าได้ประมาทมันเป็นอันขาดฟรานเซสโก้ อย่าลืมสิ มันร้ายกาจถึงขนาดยุยงให้ลูกแท้ ๆ ของราอูลทำลายกันเองจนเหลือแค่ตัวมันที่เป็นลูกเมียเก็บ”

ไม่มีเลือดอิตาเลี่ยนสักหยดแต่กร่างยิ่งกว่าพวกเลือดแท้

ทว่าที่ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ก็เพราะบารมีพ่อเลี้ยงและวีรกรรมโหดเหี้ยมต่างหาก ช่วงแรกที่ดันเต้ขึ้นนั่งบัลลังก์โลกใต้ดินเคยส่งคนไปขู่หุ้นส่วนธุรกิจที่พยายามจะถอนหุ้นออกจากธุรกิจ บุกงานประมูลไร่องุ่นแล้วตั้งตัวเป็นนายหน้าและใช้กำลังบังคับให้เจ้าของไร่องุ่นขายผลผลิตให้เขาแต่เพียงผู้เดียว

รวมถึงพฤติกรรมแย่ ๆ ที่ชอบแสดงออกในที่ประชุมเครือข่ายมาเฟียอีก

ไม่แปลกใจที่มีแต่คนหมายหัว

ภารกิจนี้มีคนร่วมลงขันพอสมควร

“เขาหายตัวไปเกือบยี่สิบชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีการส่งสัญญาณของความช่วยเหลือมาครับ”

“กลับไปกรุงเทพรอบนี้กำชับให้ทุกคนรีบตามหามันให้เจอ ก่อนอินเตอร์โปลจะเข้ามายุ่งย่าม งานนี้เราไม่อยากให้คนนอกมาเกี่ยวข้อง”

หากตำรวจสากลเข้ามาทำคดีนี้ดันเต้ เดอ ลูก้าในฐานะพยานปากเอกจะได้รับการคุ้มกันอย่างดียิ่งขึ้นไปอีก

“รับทราบครับท่านอาจารย์”

ทันทีที่กลับถึงกรุงเทพฯ ฟรานเซสโก้สั่งให้เตรียมการรอรับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเจ้านายและยังสั่งให้ส่วนหนึ่งไปสืบข่าวตามชุมชนรอบจุดเกิดเหตุ

ดันเต้ไม่มีทางไปโรงพยาบาลและน่าจะกบดานที่ไหนสักแห่งกับตัวประกัน

ร่างสูงหรี่ตามองร่างบางที่ยังหลับอุตุ คล้ายมีลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่าหล่อนจะมีประโยชน์กับตนเองไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเป็นแน่

“ตื่นสิเว้ย หลับหรือตายวะ!” ดันเต้แค่นเสียงพลางใช้ปลายเท้าเขี่ยซ้ำ ๆ ก็ยังไม่รู้สึกตัวแถมยังนอนละเมออีกต่างหาก

“ตื่นสิเว้ย! ยายขี้เหร่” สิ้นเสียงตวาดเชิงดูแคลนมิรินก็ตกใจตื่นทันที

“เอ่อ…อะ อะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณดะ ดันเต้…เอ๊ย ดอนเดอ ลูก้า” เธอกล่าวทักทายและเปลี่ยนสรรพนามเพราะในนิยายกล่าวว่ามาเฟียหนุ่มเป็นคนถือตัวเสียยิ่งกว่าอะไรดี

อยากได้การยอมรับก็ต้องตะล่อมให้เปิดใจก่อน

“หิว”

“เอ่อ…ตอนนี้ยังไม่เจ็ดโมงเช้าเลยค่ะ ร้านอาหารอิตาเลี่ยนน่าจะยังไม่เปิด”

“เออ มีอะไรก็เอามา เอาเหล้ามาด้วย” นิสัยแย่แบบนี้ไม่แปลกเลยคนถึงเกลียดขี้หน้ากันทั้งเมือง

“เอาแต่ใจจังนะพ่อหมาบ้า” เธอกดสั่งอาหารในแอปฯ ส่วนเหล้าคงต้องแอบซื้อหลังร้านเอา

“เงินจะพอหรือเปล่า…” ไม่ทันขาดคำก็มีเงินปึกหนึ่งมาอยู่กระเป๋าสตางค์ มิรินคลี่ยิ้มดั่งผู้มีชัยระหว่างเดินออกจากบ้านแบบอารมณ์ดีโดยไม่รู้ตัวว่ามีคนกลุ่มหนึ่งจับสังเกตุความเคลื่อนไหวอยู่ห่าง ๆ

“นังมิรินมันยังอยู่บ้านครับเฮีย แถม…ดูกระดี้กระด้าเป็นพิเศษด้วย” ชายสวมหมวกกันน๊อคจากแก๊งเงินกู้รายงานลูกพี่ จากนั้นก็ได้รับคำสั่งให้ซุ่มจับตามองต่อไป

“เฮียครับ มี มี มีคนอยู่ในบ้านกับมันด้วยครับ…”