“พี่ลุคคะ”
“ครับ”
“ชีวิตคนเรามันสั้นนะคะ ถ้ามัวแต่ให้อภัยกัน...แล้วเมื่อไหร่จะได้แก้แค้น?”
“...อะไรนะ?” ผมถามขวัญเอยด้วยความรู้ที่ผมไม่แน่ใจว่ากำลังระแวงอะไรอยู่รึเปล่า
ผมไม่อยากรู้สึกระแวงเธอแต่คงเป็นเพราะผมมีความผิดติดตัวถึงได้รู้สึกไม่ค่อยดีที่เธอพูดอะไรแบบนี้ออกมา
“เอยบอกว่าชีวิตคนเรามันสั้นไงคะ” ขวัญเอยพูดแล้วก็ยิ้มอารมณ์ดี วันนี้เธอดูสดใสเป็นพิเศษ
“แล้วคำพูดต่อจากนั้นล่ะ”
“ก็ถ้ามัวให้อภัยกันแล้วเมื่อไหร่จะได้แก้แค้นไงคะ”
“เราคิดแบบนั้นเหรอขวัญเอย” สายตาเธอตอนที่พูดประโยคเมื่อกี้เหมือนมีความสะใจซ่อนอยู่ลึก ๆ หรือว่าผมตาฝาดไป
“ค่ะ” ขวัญเอยพยักหน้ารับด้วยท่าทางสดใสเหมือนเดิม ยิ่งเห็นอาการเธอตอนนี้ผมยิ่งไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูกเหมือนกัน
“...”
“เป็นอะไรคะทำไมทำหน้าเครียด”
อึดอัดว่ะ คำพูดของขวัญเอยทำให้ผมปล่อยผ่านไม่ได้ ไม่ว่าคำพูดเธอจะมีอะไรแอบแฝงจริง ๆ หรือแค่พูดเล่นผม
