พอปิดประตูห้องให้มารดาเท่านั้น... หยาดน้ำตาของตติยาภามันก็ไหลพร่างพรูออกมา... มือเรียวจับการ์ดสีชมพูแทบไม่อยู่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากจนมือสั่นไหวระริก...
ทำไม.. มันช่างรู้สึกอ้างว้างเหลือเกิน...
ตอนที่เคยมีคนรัก เธอไม่เคยรู้สึกถึงความรู้สึกนี้มาก่อน... แต่ตอนนี้ ความรู้สึกที่ว่าไม่เหลือใคร... ทำไมมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าโลกนี้มันดูกว้างใหญ่จนไม่น่าอยู่...
ความรัก... มันทำให้เธออ่อนแอ ได้ขนาดนี้เชียวหรือ...
มันนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่หญิงสาวนั่งเสียน้ำตา... ประตูห้องของเธอที่ไม่ได้ปิดสนิทนักก็เปิดแง้มออกแผ่วเบา จนคนที่นั่งร้องไห้อยู่นั้นไม่รู้ตัวเอาเสียเลย...
เจ้าของร่างสูงที่มาใหม่ มองเห็นภาพนั้นแล้วก็เม้มปากแน่น... เธอนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นพรม สะอึกสะอื้นปิ่มจะขาดใจ การ์ดสีชมพูวางแหมะอยู่ข้างๆ...
ทำไมจะต้องคร่ำครวญนักหนา แค่ผู้ชายที่ไม่มีความซื่อสัตย์ต่อความรักกับเธอเลย แค่คนนั้นเป็
