Uncle Cenon's Obsession {SUPER SPG}

Chapter 7

WHEN she opened her eyes, she immediately scanned the room. Napakurap-kurap siya nang makita niya nakaupo si Cenon sa may single sofa habang hawak-hawak sa kabilang kamay nito ang sigarilyo. Nang mapansin nitong bumangon siya ay mabilis nitong pinatay ang sigarilyo at tumayo.

"W-Why are you here?" nautal na tanong niya. Ayaw niya ito makita kasi naalala na naman niya ang ginawa niyang katangahan.

"How are you feeling? Are you alright?" kalmadong tanong nito imbis sagutin ang kanyang tanong.

"Alam mo bang pamangkin mo ako?" mahinang tanong niya.

"Are you hungry–"

"Damn it, Cenon–l mean uncle Cenon! Answer me, did you know that l am your niece? The daughter of your older brother?" mariing tanong niya.

Minasdan siya ng lalaki tapos ay umayos ito ng tayo.

"Yes..."

Bumukas-dili ang kanyang mga labi. "B-bakit? Bakit hinayaan mo akong maakit sa iyo? Bakit hinayaan mo akong hayaan kang halikan ako? Bakit????" umiiyak na tanong niya.

Nanginginig din ang kanyang katawan sa samu't-saring emosyon nararamdaman niya. She felt disgusted. Nandidiri siya sa sarili niya, kadugo niya ang lalaki. Pamangkin siya nito pero they did those kind of things together. Parang gusto niya na lamang mahimatay muli at hindi na muli pa gumising.

"Princess–"

"No, please, don't call me that....don't look at me like that, it's made me sick!" nanlilisik ang mga matang sabi niya.

Nakita niya dumaan ang sakit sa mga mata ng lalaki at tumikom ang mga labi nito. Ang panghangang naramdaman niya rito ay napalitan ng galit at pandidiri.

"Umalis ka na at please lang, huwag ka nang magpakita sa akin," aniya gamit ang seryosong boses.

"So, you don't want me anymore?" tanong ni Cenon gamit ang seryosong boses at tinignan siya ng direkta sa mga mata.

"Tinatanong mo pa talaga iyan? Hindi ka ba nandidiri? Uncle kita, pamangkin mo ako. Iyong mga ginagawa nating dalawa ay isang malaking kasalanan! At kung ano man ang nararamdaman natin sa isa't-isa ay dapat lang nakalimutan dahil mali–"

"Sa mata ng tao, oo pero sa mata ng diyos ay hindi. Kung talagang gusto mo ako ay hindi mo na iisipin yan and l myself is willing to be a sinner just to be with you. Just tell me you want me, princess–"

"I-l can't. I can't be with you, so, please, leave and forget about the things we have done," wika niya at inilagay ang mga palad sa kanyang mukha para itago ang kanyany pagluha.

Hindi umiimik ang lalaki hanggang sa narinig niya ang papalayong yapak nito at ang pagsara ng pinto. Inalis niya ang mga palad sa kanyang mukha at humangolngol siya ng iyak. Naawa siya sa sarili, nandidiri siya at nasasaktan siya naging katapusan ng ugnayan nila ng unang lalaking nagpatibok ng puso niya.

LUMIPAS ang isang taon graduation na ni Almary. Mauuna siya sa kanyang kaibigan na sina Ren at Princess dahil mas matanda siya ng isang taon sa mga ito. Nakalimutan niya last birthday niyang 21 na pala siya hindi 20, mali pala ang bilang niya.

"Pwede ba kitang ihatid mamaya, Al?"

Napakurap-kurap siya at tumingin sa nagsalita. Si Will Waiver, isang foreigner na matagal nang nanliligaw sa kanya pero hindi niya sinasagot. Ewan ba niya parang ayaw niya na sa mga lalaki.

"I'm sorry pero uuwi ako sa amin sa iloilo to celebrate," aniya.

"Can I join your party, Al?"

Napatitig siya sa gwapong mukha ni Will. Isa ito sa mga pinagkakaguluhan ng mga kababaihan sa school nila pero ewan ba niya, wala talaga siyang nararamdaman para sa lalaki 'e. Mabait naman si Will, gentleman at matalino pero talagang hindi matuturuan ang puso kung ayaw.

"Ikaw bahala kung keri mo naman gumastos patungo roon, why not," pabirong tugon niya.

"Talaga? Walang bawian, Al?" masayang wika ni Will.

"Oo naman..." nakangiwing sagot niya. Hindi niya lang kasi inaasahan na pupunta talaga ito. Malayo kaya ang manila sa iloilo.

"See you then," malapad ang ngiting sabi ni Will at umalis na ito sa harap niya.

"Bakit ata tila nanalo sa lotto si pogi, sister, sinagot mo na ba?"

Tumingin siya sa gilid niya, hindi na siya nagulat nang makita niya ang mukha ni Princess na kumakain ng lolipop.

"Oo nga, share mo naman," singit ni Ren at inakbayan siya.

Napailing siya, wala talagang pinagbago itong mga kaibigan niya mga marites pa din.

"Hindi ko siya sinagot," aniya at inalis ang pagka-akbay ni Ren sa kanya at kinuha ang bag at nilibot ang tingin sa function hall kung saan ginanap ang graduation nila, hinanap niya ang mga magulang niya.

"Don't tell me, hindi ka pa din nakaka-move on sa angkol mo?" taas kilay na tanong ni Ren.

"Shut up, Ren. Don't you dare mention him!" naiinis na giit niya.

Kapag naalala niya ang pangyayari dati ay hindi niya mapigilang magalit, mainis, mahiya, malungkot at mainis sa sarili.

"Okay, okay, sorry na po," mabilis na wika ni Ren at tinaas ang mga kamay, senyales ng pagsuko.

"Oo pala, tuloy ba ang graduation party mo?" pang-iiba ni Princess ng usapan.

Tumingin siya dito. "Oo naman, why? It's will be tommorow kaya't uuwi tayo ngayon," sagot niya. Tapos na din naman ang ceremony kaya't pwede na sila umuwi pero hindi niya pa kasi nakita mommy at daddy niya kaya't hindi sila makaalis.

"Great! Inimbita mo ba si Will kaya't gayon na lamang ang ngiti?" tanong ni Ren.

Tumango siya bilang sagot at sinubukang hanapin uli ang mga magulang niya pero hindi niya talaga makita.

"Kung ganun ay dapat pati iyong iba mo pang boys, sinabihan mo para masaya," hirit ni Princess.

Hindi niya pinansin ang kaibigan, tumingin siya sa cellphone niya ng bigla iyong nag-vibrate at may mensahe galing sa magulang niya.

"Let's go," seryosong aniya matapos mabasa ang mensahe. Galing iyon sa mommy niya, sinabi nitong may aayusin ang mga itong problema sa may branch nila sa Singapore kaya't kinailangan ng mga itong umalis at uuwi na lang daw bukas para uma-attend ng party niya.

"Now na?" gulat na tanong ni Ren.

"Ay hindi, baka bukas pa! O gusto mo next year na–aray!" Si Princess iyon binatukan ni Ren dahil sa pampipilisopo nito. Hindi niya pinasin ang mga baliw niyang kaibigan na nagsimula nang magbangayan na animo'y mga kinder.

KINABUKASAN imbis na maging masaya siya dahil araw na iyon na gaganapin ang kanyang graduation party pero isang masamang balita ang sumira sa kanyang pangarap. Her parents died because of a car accident. Papunta na daw sana ang mga magulang niya airport para sa flight ng mga ito pauwi sa pilipinas pero nawalan ng preno ang isang malaking truck at nasagi nito ang sinasakyan na kotse ng kanyang mommy at Daddy dahilan para mayupi iyon at bumaliktad. Her parents died on the spot. She can't take it! Her mind can't process the news she just heard, it's too sudden. Kahapon lang ay masaya ang mga itong malamang magtatapos siya sa kanyang kurso, they even plan a party for her but why? This suddenly happen?

"Bakit ito nangyayari? Ganun po ba kalaki ang kasalanan ko para parusan ninyo ako ng ganito?" umiiyak na sabi niya habang nakasakay na siya ngayon sa private plane para pumunta sa morge ng ospital kung saan dinala ang bangkay ng mga magulang niya.

"Paano na ako ngayon? Wala sina Mommy at Daddy, mag-isa na lamang ako! Bakit kasi sila pa??" Humangolngol na siya sa tindi ng sakit nararamdaman niya.

"I'm sorry for lost, Al," umiiyak na sabi ni Ren at niyakap siya. Sumama ito sa kanya, ganun din si Princess.

"Nandito lang kami, Al, hindi ka namin iiwan," giit naman ni Princess at yumakap din sa kanya.

Iyak lang siya ng iyak. Hindi niya matanggap, bakit ang mga magulang niya pa? At bakit kailangan ngayon pa? Kung kailan mag-uumpisa pa lang siyang bumawi sa mga ito.

KINAGAT niya ang kanyang ibabang labi nang makita na niya ang labi ng kanyang mga magulang. Kinaumagahan na siya pumunta, dahil parang hindi niya pa magawang puntahan ang mga ito kahapon noong dumating siya.

"Mommy...." umiiyak na tawag niya sa kanyang ina.

"Daddy..." aniya at humangolgol ng iyak, napaupo pa siya sa sahig dahil nanghihina siya.

Ngayon nakita na niya ang bangkay ng mga ito, nawala na ang maliit na pag-asa niyang mali lang iyong nakuha niyang balita, hindi patay ang mga magulang niya pero heto siya, kitang-kita ng dalawang mga mata niya ang malamig na bangkay ng mga magulang niya.

Iyak lang siya ng iyak hanggang sa wala na siyang luhang mailabas. Nilapitan siya nina Ren at Princess at inalalayan siya tumayo. Walang imik na hinayaan niya lamang ang dalawang akayin siya palabas.

Ang bilis ng araw, gumising na lamang siya kinaumagahan, ililibing na ang mga magulang niya. Tumingin siya sa may langit, nagbabakasakaling makita roon ang kaluluwa ng magulang niya.

"Hindi ko man lang kayo nayakap sa huling sandali. Hindi ninyo man lang makikita ang magiging tagumpay ko ngayong nakapagtapos na ako. Bakit kay aga ninyo naman kasi ako iniwan, Mommy, Daddy," umiiyak na giit niya. Kumuha siya ng bulaklak at nilaglag sa kabaong ng kanyang magulang, nagpadesisyunan niyang itabi na lang ang kabaong ng dalawa. Para kahit sa kamatayan ay hindi magkahiwalay ang mga ito.

"Al, ang uncle mo, gusto ka daw makausap."

Napa-angat siya ng tingin, pinahiran ang mga luhang pumatak sa kanyang mga mata.

"I don't want to talk to him," matigas na sagot niya at hindi kinuha ang cellphone ni Ren mula dito kung saan tumawag ang uncle niya.

"Pero–"

"Don't make me repeat myself, Ren," malamig at mariin na giit niya.

Bumuntonghininga si Ren at inilagay nito sa tenga ang cellphone at tumalikod habang kinakausap ang Uncle niya. Huminga siya ng malalim at tumingin sa may kalangitan, she wished she could turn back the time when her parents were still alive but the reality slapped her hard in the face that she can't.

HINDI siya natili sa bahay ng mga magulang niya matapos ang libing ay umuwi siya sa may condominium nilang tatlo nina Ren at Princess. Baka kasi mabaliw siya kung mananatili siya roon sa bahay nila, pakiramdam niya kasi bawat sulok ng bahay ay nakikita niya ang mga ito kaya't she chose to stay in the condominium.

"Tapos ka na ba, Al? Aalis na tayo."

Tumayo siya mula vanity mirror at tumingin kay Princess na nakasuot ng dress na hanggang hita nito. Pupunta sila ngayong gabi sa birthday party ni Will, ang alam niya'y sa isang sikat na hotel ang venue. It's been 3 weeks since her parents burial, ngayon nga lang siya nagkalakas ng loob na bumangon, mag-ayos ng sarili at makipag-usap sa iba. She been at her bed for 3 weeks straight, palagi lang siya tulala at natutulog lang sa kakaiyak.

"Mabuti naman at pinagbigyan mo si Will, Al, paniguradong matutuwa iyon kapag nalaman niyang a-attend ka sa birthday niya," nakangiting giit ni Ren nang makita siya.

Hindi siya ngumiti o sumagot, she just nod as respond. Nakita niyang may dumaan na lungkot sa mga mata ng dalawa niyang kaibigan. Paniguradong naawa at nag-aalala ang mga ito sa kanya. So, she let out a heavy breath then she smiled.

"Let's go," nakangiting aniya at hinawakan ang mga kamay ng kaibigan at inakay na ang mga ito palabas sa condo unit nila.

PAGDATING nila sa venue ay kapansin-pansing marami ang bisita ni Will, hindi na siya nagulat roon dahil may kaya ang pamilya ni Will. Paniguradong puro mga mayayaman ang mga bisita nito.

Nang makita siya ni Will ay lumiwanang ang mukha nito at mabilis na nagpaalam sa kausap nito na hindi inaalis ang tingin sa kanya. Napailing na lamang siya, hindi niya alam kung ano ba nakita nito sa kanya bakit ganun na lamang ito kabaliw sa beauty niya.

"Al?! Ikaw nga, l'm happy to see you. Akala ko hindi ka makakarating–"

"Happy birthday, Will," bati niya dito at hindi pinansin ang sinasabi ng lalaki.

"Thank you, Al. Can we dance?" nakangiting tanong ni Will sa kanya at inalok nito ang kamay sa kanya.

She accepted it. Ayaw niya namang ipahiya ito lalo pa ngayon araw 'e kaarawan ng lalaki. Kitang-kita niyang kumislap ang mga mata ni Will at lumitaw ang biloy nito sa magkabilang pisngi. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o ano sa naging reaksyon ng lalaki.

HABANG, umigting ang bangang ni Cenon nang makita niya si Almary na sinayaw ng anak ng isa sa anak ng kakilala niyang businessman. Sa pagkaalala niya ang lalaking kasayaw ni Almary ay siyang may birthday ng gabing iyon. Niyukom niya ang kanyang kamao nang nilapit ng lalaki ang mga labi sa tenga ng babae at hinila ito palapit rito.

"Mr Alvarez, are you alright?"

"Do you know the name of that boy?" seryosong tanong niya.

"Why?" nagtatakang tanong ng kanyang kaibigan na si Jerron. Si Jerron ay ang kanyang kaibigan at business partner.

"Just tell me who he is," matigas na tugon niya at dinala sa mga labi ang wine glass at inubos ang laman niyon.

"Oy, dahan-dahan lang. Ika-pito mo na iyan. Did you forget we have another party to attend after this? Kaya't hindi ka pwedeng malasing, pre–"

"Tell Marco, l can't come–"

"But why?" gulat na tanong ni Jerron.

"I'm not in the mood to explain myself right now, Jer, just go and tell him," seryosong sabi niya at humakbang para sundan si Almary na binitawan na ng lalaking kasayaw nito at lumakad ang babae patungo sa kung saan kaya't susundan niya ito. He needs to talk to her, he can't take it anymore. Akala niya ng maghiwalay sila at hindi nagkita ng matagal ay mawawala nararamdaman niya sa dalaga pero hindi, mali siya. Tulad dati ay ito pa rin ang sinisigaw ng puso niya kahit alam niyang mali, mali mahalin ang isang kadugo pero ano magagawa niya kundi hindi nakikisama ang puso niya?

"I'm sorry, princess, but l can't stop loving you. I can't bear seeing you with another man because you belong to me," he whispered before grabbing Almary's arms that made her stop walking.

"Cenon??" nanlalaki ang mga matang bulalas nito ng makita siya.

....

Binibining Mary