SİLAHTAR’DAN…
“Bu iş bittiğinde eğer hayatta kalırsam hayatımda olmayacaksın”
Cümlesi kulaklarımda yankılandı durdu. Üç gündür buradayız ve ne zaman ona neden gittiğimi anlatmaya çalışsam dinlemiyordu. Ya kulaklarını tıkıyor ya şarkı söylüyor illaki dinlememek için bir yol buluyordu. Kaçmaya da çalıştı elbette. Hem de defalarca. Ne konuşmayı becerebildim ne de ulaşmayı. En sonunda uyurken içimi dökme niyetiyle yanına uzandım ki gözlerini açtı.
Onunla tartışmanın bir faydası olmadığını öğrenmiştim. Hayatını şimdiye kadar kendi başına idame ettirmiş üstelik bunun içine bebeğimizin karnında tekmelenmesi, akıl hastanesinde yatmak ta dahil bir sürü acı sığdıran ve onlara rağmen ayakta kalmayı başaran bir kadınla tartışmanın bir anlamı yoktu.
O an bir şeyi fark ettim. Arslan Silahtar olarak
