ÖMÜR’DEN…
Ayna karşısında göbeğime bakıyordum. Sanırım kucağıma alana kadar inanmayacağım. O kadar beklemiyordum ki hala şaka gibi geliyor. Biz Arslan’la sevişirken zaten bebeğim olmayacak diye korunmuyorduk. Dolayısıyla aklımın ucundan geçmedi hamile kalmış olacağım. Ve tabi Begüm ile bana verdikleri şu ilaç.
Altın kan mucizesi.
Yeniden bakışlarım göbeğime kaydı. Gerçekten oradaydı. Çıkıntı şeklinde. Kedi yavrusu arkamdan sarıldı. Elleri göbeğimi buldu.
“Arslan?”
“Hımmm” dedi boynumu öpüyordu.
“Burada değil mi?”
“Burada” yavrum.
“Çok korkuyorum ya onu da koruyamazsam?”
“Hişttt düşünme bunları”
“Nasıl düşünmem? Tarikat peşimde Ülker’de öyle. Ya yeniden aynı şeyler olursa? Ya beni-“
“Yavrum tamam.” dudaklarımı tuttu elleri.
“Kanımın son damlası akana kadar sizi benden alamazlar.
