UMAY’DAN…
Elimdeki telefon ile yaklaşık yirmi dakikadır bakışıp duruyorduk. İbo yazan butona basıp basmamak arasında kaldığım yirmi dakika.
Ne diyecektim ki?
Nasılsın?
İyileştin mi?
Merak ettim?
Özledim?
İnsanın kendine ettiğini kimse etmiyormuş. Cilo dağına bir bakış atıp üzerinde oturduğum duvara biraz daha yayıldım. Yanımda bir hareketlilik oldu. Önce üzerinde dumanı tüten bir bardak ıhlamur uzatıldı sonra bir beden yanıma oturdu.
Destan.
“Benimki açmıyor sende durum ne?” diye sordu.
“Cesaret edip arayamadım” dedim.
“Biliyor musun beş yıldır ilk defa telefonum gün içinde İbo’dan bir çağrı mesaj ya da ne bileyim bir etkileşim almıyor. Çok garip. O kadar çok elimin altında diye düşünmüşüm ki şimdi onu kaybettiğim gerçeğini kabullenemiyorum” dedim.
“Yanlış anlamazsan sana bir ş
