SİLAHTAR’DAN…
37 yaşındayım. Ve bu 37 yılı kendimi bildiğim andan beri şerefimle yaşamak üzere planladım. Kütahya ormanlarında gecenin bir yarısı annem ve babam tarafından bulunduğumda iki gündür açmışım. Biyolojik ailem kim bilmiyorum belki çok iyi insanlar belki de hayatımı peşlerinden koşmaya adadığım vatan hainleri.
Lakin bana sorsanız “Arslan hayatta başına gelen en güzel şey ne diye?”
“Süreyya ve Harun Silahtar’ın evladı olmak” derim.
Hayatım boyunca yetecek sevgi ile büyüdüm. Öyle ki ne anne ne baba ne de kardeş sevgisinden mahrumdum. Ne ötekileştirildim ne incitildim ne de hor görüldüm. Hata yaptımsa diğer kardeşlerim gibi ceza aldım. İyi bir şey yaptımsa takdir gördüm. Ve bu beni kaliteli bir insan olma yolunda epeyce eğitti.
Üç yaş bir çocuk için belki hayal meyal bir şeyler
