ผมเกือบหัวเราะ ผมกำลังหลงเพริดไปกับรสหวานหอม กำลังติดพันกับจูบมาราธอน แต่จู่ๆ ท้องผมก็ร้องครวญคราง มันเป็นความผิดของเธอ ผมรีบกลับมารอที่ห้องหลังเวลาเลิกงาน แต่หล่อนกลับยังมาไม่ถึง ผมผุดลุกผุดนั่งเหมือนก้นถูกไฟล้น ผมสั่งให้การ์ดของแม่จัดการซื้อของสดมาเผื่อไว้ในตู้เย็น
แคล กับมาร์ฟรี่ทำตามคำสั่งแบบมึน
ผมได้ทุกสิ่งที่ต้องการ ขาดแค่ ผู้หญิงคนนั้น
ผมกดจูบครั้งสุดท้ายแรงๆ ถอนเรียวปากออก ยกมือเกลี่ยรอยช้ำที่กลีบปากอิ่มของเธอเบาๆ พลางมองสบตาเธอตาปรอย
“เธอมันแม่มดชัดๆ” ผมบ่นพึม กดจูบที่ซอกคอเธอแรงๆ อีกที
ก่อนจะตัดใจผลักแพรฟ้าออกห่าง
“ถ้าเธอยังมีสีหน้าแบบนี้อีก ฉันจะพาเธอเข้าห้อง ไม่ต้องกินข้าวกันล่ะ”
ผมกล่าวเสียงกระแทก สีหน้าเธอเหมือนอยากให้ผมปล้ำ ดวงตาของเธอหวานฉ่ำ มีแววปรารถนาปรากฏขึ้นในหน่วยตา จนผมร่ำๆ อยากจะเปลี่ยนใจ
“อย่าค่ะ”
เธอห้ามเสียงพร่า ท่าทางสติยังกลับมาไม่ครบ ผมมองหน้าเธออีกคร
