หลงเสน่ห์จอมทมิฬ บทที่16.

1588 Words

พอดีกับลิฟต์ถึงชั้นล่างฉันเลยเดินออกมา มีเสียงพึมพำดังตามหลัง แต่ฉันพยายามไม่สนใจ ปัญหาฉันมีเยอะแล้ว ฉันไม่ควรเอาเรื่องกวนใจอย่างอื่นมาคิดเพิ่มให้ปวดหัว ฉันพยายามยื้อเวลาอยู่ข้างนอกให้นานที่สุดเดินตลาดนัด หาของกินจนอิ่มท้องก็แล้ว เวลาก็ยังเคลื่อนที่ไปไม่เท่าไหร่เลย ฉันตัดสินใจเดินเข้าร้านกาแฟหน้าคอนโดนั่นแหละ ฉันถึงกับเบ้ปาก กาแฟบ้าอะไรไม่รู้แก้วหนึ่งเกือบสองร้อย ฉันมีสตางค์จ่าย แต่ฉันก็ไม่อยากฟุ่มเฟือยกับสิ่งที่ไม่จำเป็น ฉันจ่ายสตางค์ค่ากาแฟแถมไม่กล้าแม้แต่จะยกขึ้นจิบ หากกินกาแฟหมดแก้วคืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับ และคงฟุ้งซ่านทั้งคืน หนทางของฉันตีบตันและมองหาทางออกไม่เจอ แต่ฉันก็ยังดันทุรังเสี่ยง ฉันต้องบ้าหรือไม่ก็ฟั่นเฟือนแน่ๆ สามทุ่ม ฉันเริ่มง่วงแถมยังคันคะเยอไปทั้งตัว เวลานี้ฉันควรได้อาบน้ำแล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนสิ ฉันมานั่งทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้ ฉันมีทางหลบเขาง่ายๆ แค่เดินผ่านประตูเ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD