เมื่อถึงที่หมายฉันกลับไม่กล้าเดินเข้าไป ผู้ชายคนนั้นพักอยู่ใจกลางเมือง บนคอนโดหรูที่ราคาแพงกว่าบ้านเดี่ยวขนาดกลาง พนักงานเปิดประตูจ้องมองฉันหลายนาทีแล้ว ท่าทางของฉันไม่น่าไว้ใจจนพวกเขาพากันระแวง ฉันสูดลมหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้า และเดินเชิดหน้าผ่านพนักงานเปิดประตูคนนั้นไป ท่าทางเขาไม่เต็มใจเปิดให้หรอก เขามองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทีเดียว
ฉันเดินขาสั่นเข้ามาด้านใน พนักงานส่วนใหญ่หันมามองฉัน ฉันเลยพยายามตีสีหน้านิ่งๆ และเมื่อไปหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ฉันก็ต้องวิตกอีกครั้ง หากฉันบอกความต้องการของฉันออกไป จะมีใครเชื่อฉันไหมล่ะ
“ฉันมาขอพบมิสเตอร์เมเลี่ยนค่ะ”
สาวสวยที่ทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์หรี่ตามองฉัน แต่เพราะอะไรไม่รู้หลักฉันบอกไป คนเหล่านั้นกลับเปิดทางให้ฉันด้วยดี
ลิฟต์แก้วคือพาหนะที่พาชั้นขึ้นไปบนชั้นที่เป็นที่พักของเขา
หากฉันเป็นโรคกลัวความสูง ฉันคงสลบอยู่ในลิฟต์นั่นแหล
