ก็ไม่ได้คิดอะไร

ก็ไม่ได้คิดอะไร 02/4

“เพราะเธอเป็นลูกหนี้ฉัน ที่นี่บ้านฉัน เธออยู่ในฐานะคนใช้ ฉันสั่งอะไรเธอต้องทำ คราวนี้จะยอมได้หรือยัง” ศิวดลกดเสียงต่ำ ถ้อยคำที่เขาพูดทำเอาคนฟังเจ็บแปลบที่หัวใจ สายตาที่เขามองเธอบ่งบอกว่าเธอมันไร้ค่า เธอมันต่ำต้อย ใช่เธอต่ำต้อย พูดอะไรก็ไม่มีใครเชื่อ แต่เรื่องนี้เธอไม่ได้ผิด ทำไมเธอต้องยอมด้วย

น้ำตาที่พยายามสั่งไม่ให้มันไหลออกมามั่วซั่วเพราะจะทำให้อาอี้กลายเป็นคนอ่อนแอในสายตาคนอื่นบัดนี้มันไหลออกมาเพราะความคับแค้นใจ

“กราบเท้ากล้วยหอมเดี๋ยวนี้!” เมื่อเห็นเด็กในปกครองยืนนิ่งศิวดลยิ่งหัวเสีย ทำให้เขาเสียงดังกว่าเดิม และนั่นทำให้เพื่อน ๆ ตกใจไปตามกัน

“กูว่าไม่ต้องขนาดนั้นก็…”

“พวกมึงไม่ต้องยุ่ง เด็กนี่เป็นลูกหนี้กู ชีวิตไร้ค่านี้เป็นของกูตั้งแต่ครอบครัวมันเอามาแลกเงินกูไป ไม่ว่ากูจะสั่งอะไรต้องทำตามทันที” เขาพูดแทรกเมื่อเฟยเอื้อนเอ่ย

อาอี้กำหมัดกัดฟันแน่นทรุดตัวนั่งคุกเข่า ใช่เธอเป็นเพียงแค่เด็กไร้ค่า พ่อแม่ไม่ต้องการเธอ เธอมันส่วนเกินของคนในครอบครัว เธอมักทำให้พ่อโดนดุเสมอ เธอเป็นได้แค่นี้ ทำได้แค่นี้ ต่อให้เธอไม่ผิดเธอก็ไม่มีสิทธิเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับตัวเอง สองมือยกขึ้นประนมเตรียมก้มลงกราบแทบเท้าผู้หญิงที่ดูถูกเธอ กล้วยหอมเบะปากสะใจ เธอเกลียดชังเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นที่สุด เด็กนี่ทำให้หลานสาวของเธอเสียใจ แล้วล่าสุดยังมาอ่อยผัวเธอ

“พอแล้วอาอี้ ไม่ต้องกราบอะไรทั้งนั้น” การินดึงแขนอาอี้รั้งให้ลุกขึ้นก่อนที่เธอจะก้มลงกราบเท้าของกล้วยหอม เรื่องทุเรศแบบนี้อาอี้ไม่ควรมาเจอ

“กูบอกแล้วอย่าเสือกไอ้กานต์ มึงฟังไม่เข้าใจหรือหลงเด็กแก่แดดนี่” ศิวดลพูดด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ นี่เพื่อนเขาตกหลุมพรางเด็กแก่แดดคนนี้ใช่ไหม

“อีเด็กนี่มันตบกู มึงต้องปกป้องกูที่เป็นเมียมึงไหมไอ้กานต์ หรือมึงแดกมันแล้วติดใจเหรอ อยากแดกไปเรื่อย ๆ เหรอ” กล้วยหอมหน้าถมึงทึง

“อาอี้กับกูไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น ในหัวมึงนี่ดูจะคิดแต่เรื่องพวกนี้นะกล้วย”

“มึงอย่ามาด่ากูนะกานต์ มึงจะให้กูคิดยังไงในเมื่อมึงกับมันยืนอยู่ในครัวด้วยกันสองคน มึงลูบหัวมันด้วย ต้องให้กูเห็นตอนเอากันไหมถึงเรียกชัดเจน”

“กูไม่ทำก็คือกูไม่ทำ ถ้ากูทำกูไม่โง่มาทำในบ้านคนอื่นกล้วย”

“เห็นไหม เห็นไหมมึงยอมรับแล้ว กูขอตบอีเด็กนี่อีกสักทีเถอะ” กล้วยหอมปรี่เข้าหมายจะตบอาอี้อีกครั้ง ทว่าซันนิกช่วยกันดึงไว้

“ใจเย็นกล้วย เดี๋ยวจัดการเอง” ศิวดลเอ่ยก่อนจะปรายตามองเด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของเพื่อนสนิท “ปล่อยเด็กแก่แดดนั่นมาขอโทษเมียมึงซะไอ้กานต์ เรื่องมันจะได้จบ”

“ไอ้หินมึงพูดมาอาอี้ติดหนี้มึงเท่าไหร่ กูจะใช้คืนให้”

“มึงพูดอะไร”

“กูถามว่าอาอี้ติดหนี้มึงเท่าไหร่ กูจะใช้คืนให้ มึงจะได้เลิกดูถูกน้องแบบนี้สักที มึงคิดว่ามึงเป็นใครถึงได้พูดว่าชีวิตน้องมันไร้ค่า แค่น้องมันทำผิดครั้งเดียวมึงจะตอกย้ำให้เป็นตราบาปไปตลอดชีวิตหรือไง”

“…”

“พูดมาเท่าไหร่ กูจะจ่ายให้ จากนั้นมึงอย่ามารังควานอาอี้อีก”

“เฮอะ กูจะอ้วกว่ะ มึงคิดว่าตัวมึงเป็นพระเอกที่จะไถ่ตัวอีเด็กแรดคนนี้เหรอกานต์ กูจะบอกให้นะตราบใดที่มึงเป็นผัวกู มึงอย่าได้คิดว่าจะเอาเงินไปบำเรอมัน”

“มึงเงียบเลยกล้วย ไม่ต้องห่วงด้วยมึงกับกูเดี๋ยวก็เลิกเป็นผัวเมียแล้ว เรื่องที่มึงเหยียบไว้คิดว่ากูโง่มากหรือไง มึงเลือกเอา มึงจะจบตรงนี้หรือจะไปคุยที่บ้าน ถ้าอยากคุยตรงนี้กูจะจัดให้ตามคำขอ เอาให้ชัดทุกอย่างไปเลย ไหน ๆ เพื่อนกูก็คนกันเองทั้งนั้น มาถึงขนาดนี้กูไม่มีอะไรต้องอาย มึงนั่นแหละกล้าพอไหม”

กล้วยหอมจ้องเขม็งที่ใบหน้าของสามี ใบหน้าของการินเต็มไปด้วยความจริงจัง กล้วยหอมรู้จักนิสัยการินดี คนกล้าได้กล้าเสียแบบเขา ถ้าหากเธอท้าทายอีกนิดรับรองได้เลยว่าการินพูดเรื่องของเธอกับเขาตรงนี้แน่ “เออ จบก็จบ กูรอมึงที่บ้าน”

กล้วยหอมสะบัดแขนเพื่อนออกแล้วเดินออกจากห้องครัว