เด็กเลี้ยงของอาหมอ

หัวใจละเมอ

ตอนที่ 13

“แม่! แม่คะ อย่าทิ้งมายด์ไป แม่คะ แม่!!” เสียงละเมอของเด็กสาวทำให้รู้ว่าเธอต้องการคนอยู่เป็นเพื่อน พีรชาตัดสินใจให้เด็กสาวนอนที่ห้องของเขา ด้วยการแทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนนั้น แล้วโอบกอดคนตัวเล็กให้ซุกกับอกกว้าง พร้อมกับลูบแผ่นหลังบางอย่างเอ็นดู

กลิ่นหอมมาจากผิวกายเนียนละเอียด มีกลิ่นแป้งเด็กและกลิ่นแชมพูเล็กน้อย ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายได้อย่างมหัศจรรย์

เสียงละเมอของเด็กสาวแผ่วเบาลงไปแล้ว หัวใจของเขาบอกว่า ต่อไปนี้ต้องคอยดูแลปกป้องเธอ จากอะไรก็ตามที่จะทำให้เธอเสียน้ำตาและสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้คือเขาควรจะนอนกอดเพื่อให้เธออุ่นกายอุ่นใจและไม่ละเมอออกมาอีก

ร่างบางขยับเข้าหาความอบอุ่นจากเขามากขึ้น อกอวบอิ่มเบียดแน่นกับอกกว้างชวนให้เขาใจสั่นอีกครั้ง ทำไมเด็กสมัยนี้ถึงได้โตเร็วกันนักนะ เขาไม่อยากให้มาริสาโตเลย จะได้ดูแลเธอไปอย่างนี้ตลอด

แต่รูปร่างของมาริสาก็ห่างกับเด็กวัยเดียวกันมาก ใบหน้างามขยับมาซุกกับซอกคอหนา ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดต้นคอเขาอยู่ตลอด ให้ตายเถอะ คืนนี้เขาจะได้นอนหรือเปล่านะ

“อาพีร์ อาพีร์ อย่าทิ้งมายด์ไปไหนอีกนะคะ มายด์ไม่เหลือใครแล้ว” ไม่รู้ว่าเด็กสาวละเมอหรือพูดจริง แต่เขาก็รีบกระซิบบอกหลานสาวทันที

“อาพีร์ไม่ทิ้งน้องมายด์ไปไหนแน่นอนครับ”

“สัญญานะคะ”

“สัญญาสิครับ” เขากระซิบเสียงแผ่วเบา และเหมือนหลานสาวเธอจะได้ยินในสิ่งที่ผู้เป็นอากระซิบ เด็กสาวขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้น พีรชารู้สึกร้อน ๆ เสื้อกล้ามของคุณหมอจึงถูกถอดออกไป

แขนเรียวเล็กสอดผ่านเอวหนาของผู้เป็นอาเอาไว้แน่นเธอ ก่อนจะซบใบหน้าแนบกับอกเปล่าเปลือยของเขา กลิ่นกายหอมๆ จากตัวคุณอาทำให้เด็กสาวสูดเข้าไปจนเต็มปอด จริง ๆ แล้ว มาริสาแกล้งหลับ แต่เธอไม่ได้แกล้งละเมอในตอนแรก พอละเมอเสร็จเด็กสาวก็รู้สึกตัวตื่นและพบว่าคุณอาของเธอได้ให้ความอบอุ่นอยู่ไม่ห่าง มาริสาจึงไม่อยากตื่นขึ้นมา และก็ตีมึนกอดคุณอาของเธออีก เด็กสาวไม่อยากให้ถึงเช้าวันพรุ่งนี้เลย เธออยากหยุดเวลาเอาไว้แค่นี้