“อย่ามาปากหวานกับพราวเลย พี่รามเห็นพราวเป็นทโมน เป็นเด็กเกเร อย่านึกว่าพราวไม่รู้นะ ปล่อยพราวได้แล้ว... ปล่อยสิ”
ดิ้นรนหนักขึ้น เมื่อร่างของหล่อนถูกจัดท่าทางใหม่ จากที่ยืนให้เขาซุกซบหน้าอกอยู่ตอนนี้ขึ้นไปนั่งซ้อนตักแกร่งซะแล้ว จะขัดขืนก็หมดปัญญา เพราะรามิลแข็งแรงเหลือเกิน
“ตอนนี้ไม่เด็กแล้วนี่...” สายตากรุ้มกริ่มของรามิลจับจ้องอยู่ที่เนินอกสาวขาวผ่องที่ล้นทะลักออกมาจากเสื้อสายเดี่ยวพอดีตัว
“และจากที่เห็น ก็น่าจะโตเต็มไม้เต็มมือพี่แล้วด้วย...”
“พี่ราม... คนลามก ปล่อยพราวนะ คนบ้า”
สาวน้อยพยายามยันตัวสุดแรง แต่ดูเหมือนว่าคนกอดจะไม่ยอมท่าเดียว เพราะทั้งกอดกระชับแน่น แถมยังใช้ปลายจมูกซุกไซ้เนินอกของหล่อนหนัก ๆ อีก
“ไม่ปล่อย พี่รอวันนี้มานานแล้วนะ รอมาตั้งสี่ปี และจะไม่มีทางรอต่อไปอีกแล้ว”
“พี่รามพูดเอาแต่ได้ ปล่อยพราวนะ พราวเกลียดพี่ราม...”
มือบางที่ยันแผ่นอกกว้างเอาไว้เปลี่ยนเป็นกำป
