“ไร่องุ่นถูกน้ำท่วมหนัก ขังเป็นเดือน ก็เลยเน่าตายไปหมดทั้งแปลง พ่อหมุนเงินไม่ทันจึงต้องเอาโฉนดไปไว้กับธนาคาร ตั้งใจจะเอาเงินมาฟื้นฟูไร่ แต่สุดท้าย... ก็เจ๊งไม่เป็นท่า คนงานหนีไปกันหมด จนพ่อไม่มีทางเลือก... ต้องประกาศขายไร่ แต่ทุกคนที่มาติดต่อกดราคาจนแทบไม่เหลืออะไรเลย...” เห็นบิดาเล่าเสียงขมขื่น พราวฟ้าก็ยิ่งสงสาร ลืมสิ่งที่ท่านเคยทำกับตนไว้จนหมดสิ้น
“แต่สุดท้ายก็มีอยู่รายหนึ่งมาติดต่อขอซื้อไร่ในราคาที่สูงกว่าที่เรียกไปถึงเท่าตัว แต่เขา... เขาต้องการสิ่งอื่นด้วย... ซึ่งพ่อ...”
“พ่อจ๋า...” พราวฟ้าขยับไปใกล้ ๆ บิดา วางมือขาวสะอาดของตนบนแขนของกำนันพลกิจคล้ายกับให้กำลังใจ
“พราวจะช่วยพ่อนะจ๊ะ พ่อมีอะไรจะให้พราวช่วยบอกพราวมาเลยจ้ะ พราวยินดี...”
กำนันนิ่งไปนาน ก่อนจะกัดฟันพูดสิ่งที่ตัวเองตั้งใจออกมา และก็เดาไม่ผิด เพราะพราวฟ้าหน้าถอดสีเลยทีเดียว
“เขาอยากให้พราวไปอยู่เป็นเพื่อนเขาที่บ้าน...
