“ก็สิ่งที่กำลังทำอยู่นี่ไง...” น้ำเสียงของเขาเดาความรู้สึกไม่ออกจริง ๆ
ม่านมุกไม่ได้รู้สึกดีใจเลย คิดว่ารณนจำใจต้องทำ จึงปฏิเสธขึ้น “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เราไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย...” ฝืนยิ้ม แต่ดูแห้งแล้งแปลก ๆ
รณนมองใบหน้างามนิ่ง ก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบ “ต้องมีอะไรก่อนหรือ มุกถึงจะยอมให้ฉันบอก...” คำพูดของเขาคล้ายกับกำลังดูถูกหล่อน
“คุณณนอย่ามาหยาบคายกับมุกนะ ปล่อยมุกได้แล้ว...”
ดิ้นรน รู้สึกไม่ดีเลย เมื่อคิดว่ารณนกำลังลำบากใจ เขาคงแค่อยากจะแกล้งหยอกเย้ากับหล่อนเล่น ๆ ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ตามประสาคนรวยที่ต้องการผู้หญิงฆ่าเวลาเท่านั้น
“ฉันหยาบคายตรงไหนกัน...”
“คุณณนคะ มุกไม่รู้หรอกนะว่าคุณณนคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ขอร้องล่ะว่าอย่ามาเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงแบบนี้ มุกเจ็บนะ ที่คุณณนทำเหมือนมุกเป็นของใกล้มือ ไม่รัก ไม่ชอบ แต่กลับหาทางจะฟันให้ได้...”
ม่านมุกน้ำตาคลอพูดออกไปอย่างกลั้น
