“พี่ราม!...” แพรวดาวกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ
“พี่รู้ว่าแพรวไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนบอกเลิกก่อน แต่วันนี้พี่ขอเป็นผู้ชายคนนั้นก็แล้วกัน... และขอเตือนว่าเลิกปั่นหัวผู้ชายสักที เพราะสักวันแพรวจะต้องเจ็บปวดกับการกระทำของตนเอง พี่ไปล่ะ...”
พูดตัดสัมพันธ์จบร่างสูงใหญ่ของรามิลเดินเลี่ยงร่างของแพรวดาวที่ขวางหน้าไว้กลับสวนมะม่วงไปทันที ทิ้งให้แพรวดาวยืนเต้นแร้งเต้นกาด้วยความเจ็บแค้น กรีดร้องออกมาราวกับถูกใครเอามีดแทง
“จำไว้นะพี่ราม... ฉันจะทำให้พี่มากราบตีนฉันให้ได้ คอยดู...”
ตะโกนไล่หลังของรามิลไปด้วยแหลม ก่อนจะก้าวยาว ๆ กลับไปหาพราวฟ้าที่นั่งรออยู่ตรงทางเข้าด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด
“นังพราว...นี่แน๊ะ...”
เพี๊ยะ!... เพี๊ยะ!...
แพรวดาวตบหน้าน้องสาวสองทีซ้อนอย่างระบายอารมณ์ พราวฟ้ากุมแก้มของตนเองไว้ทั้งน้ำตา มองพี่สาวอย่างไม่เข้าใจ
“พี่แพรวมาตบพราวทำไม พราวเจ็บนะ”
“เจ็บสิดี จะได้รู้ซึ้งว่าตอ
