ตอนที่ 14

953 Words

แม้คืนนี้เดือนจะไม่สว่างเหมือนเมื่อคืนก่อน แต่ก็พอจะทำให้พราวฟ้ามองเห็นทางเดินได้ไม่ยากเย็นนัก หญิงสาวถอนหายใจออกมาขณะก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังจุดนัดพบที่รามิลรอแพรวดาวอยู่ด้วยความกังวลใจ ทั้งกังวลว่าจะไปเคาะเรียกที่ห้อง ทั้งกังวลว่ารามิลจะไม่เชื่อ “ขอให้พี่รามเชื่อทีเถอะ...” ยกมือขึ้นท่วมหัว เมื่อเดินมาหยุดอยู่ริมท่าน้ำตรงจุดประจำที่รามิลกับพี่สาวของหล่อนเคยนัดกันบ่อย ๆ หญิงสาวพยายามเพ่งสายตากวาดมองไปรอบ ๆ แต่ก็มองไม่เห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตาแม้แต่น้อย พราวฟ้ากำลังจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ริมน้ำ แต่เสียงห้าวที่ดังมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ก็ทำให้หล่อนตกใจ รีบหันไปมอง “พี่ราม...” รามิลเดินออกมาจากหลังต้นไม้ ใบหน้าไม่มีรอยยิ้ม ขณะก้าวเข้ามาหาหล่อน “แพรวล่ะ...” หากเป็นในยามกลางวันรามิลคงได้เห็นใบหน้านวลของหญิงตรงหน้านั้นซีดราวกับกระดาษ “คะ... คือ... พี่แพรว เอ่อ... พี่แพรวไม่สบาย ปวดท้องเลยมาไม่ไ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD