เราลุกขึ้นจากม้านั่งพร้อมกัน และกุมมือเดินลัดเลาะผ่านตึกเก่า จนฉันได้รู้ ว่าที่เห็นคุณเซอร์ที่จัตุรัสมาเรียนพลาตซ์แทบทุกครั้งที่มา ก็เพราะเขาพักอยู่ที่โรงแรมถัดไปไม่กี่ช่วงตึกนี้เอง
“พักแถวนี้ ค่าโรงแรมแพงหูฉี่แน่เลยค่ะ”
“แล้วไง? เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันมีเงินในบัญชีเท่าไหร่”
ลมหนาวที่พัดผ่านทำให้ฉันรีบกุมมือมหาเศรษฐีที่พร้อมจะอวดเงินในบัญชีทันที ฉันไม่รู้หรอกว่าเขามีเงินเท่าไหร่และไม่อยากรู้ด้วย เดี๋ยวฉันจะโลภมากปองร้ายเงินในบัญชีเขาอีก
“รู้ว่ารวยค่ะ และที่สำคัญ รู้ว่าเราต่างกันราวฟ้ากับเหว”
“ก็ใช่”
ฉันหันขวับมองคุณเซอร์ทันที คนบ้าไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลย แต่เมื่อเขาอมยิ้มความคิดพวกนั้นก็หายไปอัตโนมัติ
โอ๊ย! น่ารักอ่ะ จังหวะที่เขาอมยิ้มมันได้มาก แสงไฟสีส้ม ๆ ระหว่างช่วงตึกเก่า และตามฟุตบาทมีหิมะโปรยเบา ๆ ไม่อยากจะอวยเลยนะ ฉันเหมือนได้เดินจับมือกับพระเอกซีรี่ย์เลย
“รู้มั้ยคะ ว่าตอ
