ตอนที่ 6 ตามรังควาน
1343 Words
ตกเย็นหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้ว พู่กันก็อ่านนิทานให้ลูกสาวตัวน้อยฟังก่อนนอน จนตอนนี้เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดหลับสนิทแล้ว มือเรียววางหนังสือลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง จากนั้นขยับตัวออกช้า ๆ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วจับผ้ามาห่มให้
“นอนหลับฝันดีนะคะคนดีของแม่”
จุมพิตกลางหน้าผากน้อย ๆ แล้วเดินไปยังระเบียงห้องแหวกม่านสีขาวบางเพื่อจะได้ชมคืนพระจันทร์เต็มดวงได้ถนัดตา
“ขอให้เขาอย่ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตพวกเราอีกเลยนะครับ” เขาเอ่ยขอพรจากดวงจันทร์อย่างเบาเสียง จู่ ๆ ภาพในวันวานก็ฉายในหัวอีกครั้ง วันแรกที่เขาได้เจอหน้าและพูดคุยกับผู้ชายคนนั้น…
“พี่แดนครับ”
“ว่าไงครับน้อง มีอะไรกับพี่งั้นเหรอ”
“คือว่าผมซื้อขนมมาฝากครับ”
“ทำไมต้องตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้าขนาดนั้นล่ะครับ” อีกฝ่ายยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของนักศึกษาหนุ่มรุ่นน้อง สวมแว่นหนาเตอะ หน้าตาจืด ๆ แต่ทว่าเนื้อตัวกลับขาวนวลเนียน สะอาดสะอ้านชวนสัมผัส
“คือ…ผมเป็นแฟนคลับพี่แดนครับ เลยอยากจะมาขอลายเซ็น” คนพูดใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ยื่นรูปถ่ายที่ตัวเองเป็นคนลั่นชัตเตอร์พร้อมทั้งปากกาไปตรงหน้า
“ว้าว! ดีใจจังที่น้องชอบพี่” ชายหนุ่มโปรยยิ้มหล่อหวังหว่านเสน่ห์ให้อีกฝ่ายหลงใหลยิ่งขึ้น รับรูปถ่ายมาแล้วเซ็นต์ให้
“อ่ะ…ว่าแต่น้องชื่ออะไรนะครับ”
“ผมชื่อพู่กัน เรียนเอกฟิล์มปีสองครับ” เจ้าตัวก้มหน้าตอบ ไม่กล้าสบตาเขาเพราะยังรู้สึกเขินตลอดเวลา
“อ้อ เรียนคณะเดียวกันนี่เอง เราเคยมีแฟนมาก่อนป่ะ”
“ไม่เคยครับ คนอย่างผมใครจะมาจีบ”
“ทำไมล่ะ เราก็น่ารักดีออก หุ่นก็ดีแถมผิวยังขาวเนียนซะขนาดนี้” คนพูดจ้องมองรุ่นน้องปานจะกลืนกิน ในใจคิดไปไกลถึงเรื่องบนเตียงแล้วในตอนนี้
“พะ…พี่แดนพูดจริง ๆ เหรอครับ” หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างมีความหวัง เมื่อคนที่แอบชอบกล่าวชื่นชมอย่างนี้
“จริงสิครับ ถ้าน้องพู่กันไม่รังเกียจ มาเป็นแฟนกับพี่ไหม”
“พี่แดนพูดจริง ๆ หรือครับ ไม่ได้หลอกผมใช่ไหม”
“จริงสิครับ แต่พี่มีข้อแม้นะ น้องเองก็รู้ว่าพี่มีแฟนคลับเยอะ เรื่องคบกันขอให้มันเป็นความลับได้ไหม พี่เป็นห่วงว่าน้องจะไม่ปลอดภัยน่ะสิ”
“ได้ครับ ผมจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาด” พู่กันไม่นึกฝันว่าจะมีวันนี้ มันเหมือนฝันเหลือเกินที่ชายหนุ่มสุดฮอตขอเขาเป็นแฟน
“ถ้าอย่างนั้นเรามาแลกไลน์กันดีกว่า วันหลังพี่จะได้นัดไปทานข้าว”
“ได้ครับพี่แดน”
พู่กันไม่รู้เลยว่าการแลกไลน์ในวันนั้น จะเป็นจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เจ้าตัวต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อลบล้างความเจ็บช้ำในอดีต แม้ว่ามันจะกลายเป็นแผลเป็นในใจแล้วก็ตามที
Rrrrr….
เจ้าเครื่องมือสื่อสารส่งเสียงปลุกให้พู่กันตื่นจากภวังค์ เขารีบหมุนตัวกลับ เดินมาที่หัวเตียงเพื่อหยิบมือถือ ก่อนที่ความดังจะทำให้ลูกสาวตื่นขึ้นมาเสียก่อน
“เบอร์ใครกันนะ” เบอร์แปลกที่โชว์หราบนหน้าจอ ทำให้คิ้วโก่งขมวดเข้าหากัน จากนั้นนิ้วเรียวจึงสัมผัสที่หน้าจอกดรับสาย เพื่อคลายความสงสัยในใจ
“สวัสดีครับ” เขาเอ่ยพร้อมทั้งก้าวเท้าเดินออกมานอกระเบียงห้อง
(...)
“ฮัลโหล…นั่นใครครับ ถ้าไม่พูดผมจะวางสายแล้วนะ”
(จะรีบวางไปไหนล่ะครับคนสวย นี่ผัวเก่าเองนะ)
“นี่คุณเอาเบอร์ผมมาได้ยังไง”
(ลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้เอาเบอร์ให้ใคร หึ ๆ)
“คุณปราด้า…คุณมันเจ้าเล่ห์เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทำไมต้องมายุ่งกับผมอีก ต่างคนต่างอยู่มันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
(ทำไมพูดตัดรอนกันอย่างนั้นล่ะครับ พู่กันเป็นคนที่บอกชอบพี่ก่อนนะ ลืมไปแล้วหรือไง) ดินแดนส่งเสียงยั่วโมโหผ่านสาย เขาอาจจะเป็นโรคจิตไปแล้วเพราะอยากให้อีกฝ่ายพ่นคำก่นด่ามา ได้ฟังแล้วรู้สึกชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก สดชื่นราวกับกำลังจะมีรักแรกซะอย่างนั้น
“เพราะผมเคยโง่ เคยตาบอดมาก่อนยังไงล่ะ แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่นักศึกษาซื่อบื้อไม่ทันคนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ต้องทำยังไงคุณถึงจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับผม” อยากรู้เหตุผลว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่ยอมตามราวี ทั้งที่ในวันนั้นอีกฝ่ายเดินไปจากชีวิตเขาเองนี่นา
(ฉันคงไม่ยอมเลิกยุ่งกับนายง่าย ๆ หรอก เพราะตั้งใจจะมาขอคบกับนายอีกครั้ง ตอนนี้นายดูดีและเซ็กซี่กว่าแต่ก่อนเยอะ พูดแล้วก็คิดถึงวันวานที่เรา…)
“หุบปากเดี๋ยวนี้! ไอ้ผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบ เห็นผมเป็นแค่ของเล่นหรือยังไงกัน ถ้าจะมากวนประสาทกันก็ไม่ต้องโทรฯมาอีก ผมมีความสุขมากในช่วงที่ไม่มีคุณจำใส่หัวเอาไว้”
(นายยังรักฉันอยู่ใช่ไหม ถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างนี้)
“เหอะ! หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า คิดว่าตัวเองหล่อและมีชื่อเสียงแล้วทุกคนจะคลานเข่าเข้าไปหางั้นเหรอ อย่างน้อยในตอนนี้ก็มีผมคนหนึ่งล่ะที่จะไม่ทำแบบนั้น”
(ยิ่งนายพูดอย่างนี้ฉันยิ่งอยากเอาชนะ ฉันว่ามันน่าสนุกกว่าตอนที่นายยอมฉันง่าย ๆ ตั้งเยอะ หึ ๆ)
“ผมจะทำยังไงกับคุณดีนะ ถ้าขืนยังเข้ามาวุ่นวายกับผมและเอ่อ…ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าผมจะไม่ยอมเป็นเหยื่อของคุณอีกต่อไปแล้ว ถ้าไม่ยอมหยุดผมจะเป็นฝ่ายทำลายชื่อเสียงคุณให้ย่อยยับรู้ไว้ด้วย” เจ้าตัวพยายามขู่ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น คงทำได้เพียงเท่านี้เพราะคนอย่างนายนั่นหน้ามึนกว่าใคร ๆ คงต้องเอาชื่อเสียงในวงการมาขู่เผื่อว่าจะรู้สึกกลัวบ้าง
(คิดว่าฉันจะกลัวคนอย่างนายเหรอ ฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้ นับประสาอะไรกับคนที่เคยเป็นของฉันมาก่อนอย่างนาย)
“ไอ้…ไอ้บ้า ไอ้หน้าด้าน ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับคุณแล้ว ถ้าจะเอาอย่างนั้นก็ได้แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”
(แล้วเจอกันนะครับผม ยังไงวันนี้ก็ฝันดีนะ ฝันถึงผัวเก่าคนนี้ด้วย ไม่สิ! ต้องเรียกว่าที่ผัวปัจจุบันน่าจะถูกต้องกว่า)
“ไปตายซะ!”
ตู๊ด ๆ ๆ
วางสายแล้วพู่กันก็กำมือถือไว้แน่นจนสั่นเทา เขาโกรธและเกลียดผู้ชายคนนี้เข้าไส้ อยากจะฆ่าให้ตายเพื่อระบายความแค้นที่ทำไว้ในอดีต ทั้งที่พยายามลืมเรื่องนั้นได้แล้วเชียว แต่อีกฝ่ายกลับปลุกเขาให้ขึ้นมาเจอกับฝันร้ายอีกครั้งจนได้
“ถ้าคุณไม่ยอมหยุด ผมก็จะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ไอ้แดนบ้า”
สงบสติอารมณ์ได้สักพัก เจ้าตัวก็กลับเข้ามาในห้อง ขึ้นไปนอนเอนหลังบนเตียง มองหน้าเจ้าหญิงตัวน้อยที่กำลังหลับไม่รู้เรื่อง จากอารมณ์ที่คุกรุ่นตอนนี้เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ จนยิ้มได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอแค่มีลูกสาวคนนี้อยู่ข้าง ๆ เขาก็พร้อมจะต่อสู้กับทุกสิ่งที่เข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวใด ๆ ทั้งสิ้น
- Writer
