“ทำไมไม่นอนล่ะ ไม่เหนื่อยเหรอ”
“เอ่อ… เหนื่อยค่ะ”
หล่อนเหนื่อยจริง และต้องบอกว่าเหนื่อยด้วย เพราะถ้าหล่อนบอกว่าไม่เหนื่อย เห็นทีพ่อเลี้ยงคงพาหล่อนเที่ยวล่องขึ้นสวรรค์อีกหลายๆ ครั้ง ให้หล่อนได้เหน็ดเหนื่อยจนถึงเช้าแน่
“เหนื่อยก็นอนสิ แต่ถ้าไม่เหนื่อย…”
“เหนื่อยค่ะ! หนูเหนื่อย”
“เหนื่อยก็นอน”
“แต่… พ่อเลี้ยงคะ”
“ถ้าถามก็แปลว่าไม่เหนื่อยจริง”
อ้อมกอดแกร่งกระชับร่างเปล่าเปลือยแน่นจนแก้มของหล่อนแนบชิดอยู่กับอกข้างซ้าย ใต้กล้ามเนื้อนี้มีสิ่งหนึ่งเต้นตึกตัก สิ่งที่เรียกว่า ‘หัวใจ’
ฟองจันทร์บอกตัวเองว่าหล่อนได้ยินเสียงหัวใจของเขา
นี่เป็นครั้งแรกหรือเปล่าที่เขากอดหล่อนแนบชิดแบบนี้ กอดที่เรียกว่ากอดจริงๆ กอดที่ไม่มีความใคร่เจือปน กอดนิ่งๆ แนบแน่น จนได้ยินเสียงของหัวใจ
แต่ทุกครั้งเขาก็กอดนะ เพียงแต่หล่อนอ่อนล้าและกังวลที่จะต้องรีบกลับห้อง เลยไม่มีความรู้สึกเหมือนครั้งนี้
ครั้งที่เหมือ
