ฟองจันทร์ร้องเสียงหลงเมื่อพงษ์นภดลชักความยิ่งใหญ่ออกจากร่าง น้ำตาหล่อนแทบร่วงทั้งจากความเสียใจและจากความเสียวที่ชะงักลงกลางทาง
ก่อนดวงตาหวานจะเบิกกว้างและริมฝีปากก็อ้าค้างหอบกระเส่า เมื่อเจ้าของร่างสูงขยับร่างคุกเข่ามาประจันหน้า กายแกร่งยืดตัวขึ้นสูง ในมือมีความใหญ่ยิ่งที่กอบกุมไว้ไม่มิด และมันกำลังแสดงอำนาจแบบร้องสั่ง ข่มขู่หล่อนให้ทำตาม
“บอกฉันสิ ว่าเธอมีอารมณ์แค่ไหน”
เขาบอกพลางสบสายตาอย่างร้อนแรง แอ่นตัวตนเข้าหา
ฟองจันทร์ขยับใบหน้าจนประชิดติดความยิ่งใหญ่ ฝ่ามือน้อยค่อยๆ กอบกุมสิ่งนั้น และเจ้าของที่แหงนหน้าครางเบาๆ ก็ทำให้หล่อนยิ้ม ค่อยๆ แตะริมฝีปากพรมจูบ
“หนูมีอารมณ์มากเลยค่ะ พ่อเลี้ยงขา...”
“โอย... ฟองจ๋า... อารมณ์ดีจริงๆ”
นั่นล่ะ ‘ฟองจ๋า’ หล่อนรักคำนั้นเหลือเกิน วินาทีนี้ขอละทิ้งทุกความขุ่นข้อง ขอรับเอาความสุขจากคำที่หล่อนรักก่อนได้ไหม ขอเพียงได้ยินเสียงเรียก ‘ฟองจ๋า’ หล่อนก็พ
