บทที่ 12
1321 Words
พอหวานใจรู้ความจริง เธอก็รีบขึ้นไปหาเขา
"ฉันขอพบคุณณภัทร"
"ท่านไม่ว่าง" แนนเลขาของณภัทรตอบเธอโดยที่ไม่มองหน้าเลยด้วยซ้ำ
"แต่ฉันมีธุระจะคุยกับเขา"
"ใครที่มาก็พูดแบบนี้ทั้งนั้น" แนนทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดของหวานใจ
หวานใจไม่รอแล้ว เธอเดินไปเปิดประตูห้องทำงานของเขาทันที
"เธอทำแบบนั้นไม่ได้นะ" แนนรีบวิ่งมาขวางแต่ก็ไม่ทัน
แกร่ง!!
พอเปิดเข้าไปหญิงสาวถึงกับสตั้นไปหลายวิ
"ใครให้เธอเข้ามา!"
"คุณทำอะไร!!" ภาพที่เธอเห็นก็คือเขายืนกอดอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง หรืออาจจะจูบแต่พอได้ยินเสียงประตูเปิดเขาก็หันมา
"แนน!!" ณภัทรเรียกเลขาแบบโมโห
"คะท่าน"
"เอาผู้หญิงคนนี้ออกไป"
"คนนี้เหรอคะนะ"
"ใช่จ๊ะ" คำพูดที่พูดกับผู้หญิงคนนั้น ต่างจากที่เขาพูดกับเธอมาก
"คนนี้ทำไม! พวกคุณเอาฉันมาคุยสนุกปากเลยใช่ไหม"
"เชิญเธอออกไปดีกว่า" แนนรีบเดินมากระชากแขนของหวานใจให้ออกไป แต่เธอก็สะบัดมือของแนน
"ฉันมีธุระจะคุยกับผู้ชายคนนี้ เชิญพวกเธอออกไปก่อนดีกว่า" หวานใจพูดพร้อมกับใช้สายตา มองมาที่ณภัทร
"นี่แก!!" ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างณภัทรทำท่าไม่พอใจ
"สิ่งที่ฉันจะพูด..ฉันคิดว่าคุณคงไม่อยากจะให้คนนอกได้ยิน หรือถ้าคุณไม่กลัวว่าคนอื่นจะได้ยินก็ได้!! ฉันพูดตรงนี้เลย"
"ไม่ต้อง!! พวกเธอออกไปก่อน" เขารู้ดีว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร คงไม่พ้นเรื่องที่เธอแบล็คเมล์เขาไว้
แล้วผู้หญิงทั้งสองก็ออกไปจากห้องทำงานของเขา
พอพวกนั้นออกไปแล้วหวานใจเดินตรงเข้ามาหาเขาทันที เธอตวัดมือขึ้นกำลังจะฟาดมันลงที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม แต่ถูกมือหนาคว้าข้อมือของเธอไว้ก่อน
"โอ้ย! ปล่อยนะ!!" เขากำมือเธออย่างแรง จนหญิงสาวรู้สึกเจ็บ
"เธอมีสิทธิ์อะไรจะมาทำแบบนี้กับฉัน" ณภัทรพูดแบบไม่มีเยื่อใย
"แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาเล่นตลกกับชีวิตของฉัน" เธอพูดพร้อมกับกลืนน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกมาให้มันไหลลงกลับไปที่เดิม
"รู้แล้วเหรอ..เก่งนี่" ชายหนุ่มหมายถึงเรื่องที่เขาสั่งพนักงานไม่ให้บอกเธอเรื่องเช็คนั่น
"ฉันแค่ต้องการส่วนแบ่งของฉันเท่านั้น คุณเห็นมันตลกมากเลยเหรอ"
"ดูเหมือนว่าเธอจะต้องการเงินมากเลยนะ แต่ผู้หญิงแบบเธอฉันก็เจอมาเยอะแล้ว"
"ใช่ฉันต้องการเงิน แล้วไหนล่ะส่วนแบ่งของฉันที่ฉันควรจะได้รับ" ตอนนี้เธอละทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่างเพื่อต้องการเงินส่งให้แม่ ที่กำลังนอนรอค่ารักษาพยาบาล แม่ของเธอไม่ใช่คนไทยจึงไม่มีบัตรประชาชนเพื่อที่จะรักษาฟรีเป็นอะไรก็ต้องได้ออกเองทั้งหมด
"ถ้าเธอต้องการเงินฉันจะให้..แต่มันต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนกันหน่อย" เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่เหยียดหยามและดูถูก
"เงินส่วนที่ให้ไปแบ่งกันฉันคิดว่าเธอคงจะไม่พอหรอกเห็นวิ่งไปทุกแผนกเลยไม่ใช่เหรอ"
[*นี่เขารู้ทุกอย่างเลยเหรอ เราคงน่าสมเพชมากใช่ไหม..] หญิงสาวได้แต่พูดกับตัวเองแบบน้อยใจในโชควาสนาของตัวเอง
"ใช่! ฉันต้องการเงิน"
"ฉันจะให้เยอะกว่าที่เธอต้องการถ้าเธอเอาตัวมาแลก โดยที่ไม่ต้องผูกมัดอะไรกับฉัน"
เช้าวันต่อมา...
หวานใจลุกขึ้นจากเตียงของโรงแรมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน ตอนนี้ร่างกายของเธอบอบช้ำมาก เขาทิ้งร่องรอยไว้ตามเนื้อตัวของหญิงสาวเป็นรอยช้ำหลายจุด
เธอมองไปดูเช็คเงินสดใบนึงที่วางอยู่ตรงโต๊ะตัวกลางของห้อง ตอนนี้ทั้งห้องมีแค่เธอที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ พอตื่นขึ้นมา ไม่รู้ว่าเขาออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ทิ้งไว้แค่เช็คใบเดียว
[ บ้านณภัทร ]
"ทำไมเมื่อคืนหวานใจถึงไม่กลับบ้าน" พัชรีถามแม่บ้าน
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่คุณนะก็เพิ่งเข้ามาเมื่อตอนเช้ามืด พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ออกไปเลยค่ะ" แม่บ้านรีบรายงานผู้เป็นนาย
"หรือว่าเขามีเรื่องอะไรกัน เดี๋ยวฉันจะเข้าบริษัทหน่อยนะ"
[ บริษัท ]
"สวัสดีค่ะคุณพัชรี" แนนเห็นแม่ของบอสขึ้นมาก็รีบวิ่งไปต้อนรับ
"เห็นหวานใจมาทำงานไหมเธอทำที่แผนกไหนเหรอช่วยไปตามมาหาฉันหน่อยนะ"
"ได้ค่ะ" แล้วแนนก็ลงไปตามที่แผนกของหวานใจ
............
"วันนี้ยังไม่เห็นมาเลย" พิมพรตอบแนน
"เมื่อวานก็ไม่เข้ามาทำงานนะเห็นมาวุ่น ๆ อยู่แป๊บนึงแล้วก็หายเงียบไปเลย" ลินดารีบเดินมาฟ้อง
"ถ้าเห็นหวานใจเข้ามาก็บอกให้ขึ้นไปที่ห้องท่านประธานหน่อยนะ"
"ทำไมเหรอ..ทำไมบอสต้องการพบเธออีกล่ะ" พิมพรสงสัยก็เลยถามออกไป
"ไม่ใช่บอสหรอกแต่เป็นคุณพัชรีแม่ของบอส"
แล้วแนนก็กลับขึ้นมารายงานพัชรี
"เมื่อคืนก็ไม่กลับบ้านแถมไม่มาทำงานอีก จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า" ตอนนี้นางเป็นห่วงหวานใจมากแต่ก็ไม่สามารถที่จะติดต่อได้
"อะไรนะคะ" แนนพอจะจับใจความได้ว่า หวานใจคงจะพักที่เดียวกับพัชรีถ้างั้นก็ต้องพักบ้านเดียวกับบอสของเธอน่ะสิ
"ไม่มีอะไรแล้วออกไปทำงานเถอะ" พัชรีหันไปสั่งแนน
"ค่ะ"
ผ่านไปชั่วโมงกว่า... ณภัทรก็ออกจากห้องประชุมแล้วเดินกลับมาที่ห้องทำงาน
"บอสคะ..แม่ของบอสมารอพบ ตอนนี้อยู่ในห้องทำงานค่ะ"
เขาพอจะเดาออกว่าแม่ของเขามาที่บริษัทด้วยเหตุผลอะไร
"ทำไมมาหาผมได้ครับ" เขาพูดพร้อมกับ เอาของในมือไปวางไว้โต๊ะทำงาน
"ไม่ต้องมาเฉไฉเลย เราไปทำอะไรหรือเปล่า ทำไมหวานใจไม่กลับบ้านและไม่มาทำงาน"
"ผมจะไปรู้กับเธอเหรอทำไมแม่ไม่ถามเธอ ก็โทรไปถามกันเองสิ"
"ถ้าเธอมีโทรศัพท์แม่ก็โทรแล้วสิ"
"ทำไมครับ คนอะไรจะไม่มีโทรศัพท์"
"ไม่ใช่ไม่มีแค่โทรศัพท์ที่พักเธอก็ยังไม่มีเลย ตอนแม่ไปเจอ เธอนอนตามสวนสาธารณะด้วยซ้ำ"
"แม่เอาอะไรมาพูด"
"ชีวิตของผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมากเลยนะลูก ถ้าลูกไม่สงสารเธอลูกก็อย่ารังแกเธอได้ไหม"
สองปีผ่านไป~
"ภาคินเดินมาทางนี้จ้าลูก" หวานใจกำลังปรบมือเพื่อจะเรียกเด็กคนหนึ่งที่กำลังหัดเดิน ให้เดินมาทางที่เธอเรียก
"ค่อย ๆ เดินนะลูกเดี๋ยวล้ม"
"มะๆๆ" เด็กคนนั้นกำลังรีบก้าวเดินจนหกล้มลงไป
"ไม่เป็นไรนะลูกล้มแค่นี้ไม่เจ็บนะครับ..ลุกขึ้นเองได้ไหม"
ใช่แล้วภาคินคือลูกชายของหวานใจกับณภัทร ตั้งแต่วันนั้นเธอไม่กลับไปให้ครอบครัวนั้นเห็นหน้าอีกเลย
หญิงสาวหอบร่างกายที่บอบช้ำกลับมาที่บ้านยังได้มารับข่าวร้ายอีก..ว่าแม่จากไปโดยที่ไม่ได้ดูใจเลยด้วยซ้ำ เพราะการผ่าตัดไม่ค่อยราบรื่นเท่าไร ทางโรงพยาบาลก็ไม่ช่วยเต็มที่ เพราะกลัวว่าคนไข้จะไม่มีเงินจ่าย เธอเสียแม่ไปตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาข่มเหงร่างกายและจิตใจเธอ
- Writer
