บทที่ 2
874 Words
"แม่ได้ยินมาว่าลูกจะเปลี่ยนคนดูงานที่ระยองเหรอ" เพียงไม่นานข่าวนี้ก็ถึงหูของแม่เขา
"ครับ" ชายหนุ่มไม่แปลกใจเลยที่แม่รู้เรื่องนี้ เพราะมีคนคอยรายงานท่านอยู่แล้ว แต่ณภัทรก็ไม่อยากจะอะไรมากก็เลยปล่อยไป
"ทำไมล่ะ"
"งานโปรเจคนี้ของผมมันใหญ่มากเลยนะแม่ แม่รู้ไหมว่ามูลค่ามันเท่าไรแต่เด็กของแม่ คุยงานไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วงานของผมจะสำเร็จไหม"
"ก็หนูหวานใจเพิ่งจะทำงานไม่กี่วันเอง ปล่อยให้น้องทำไปก่อนไม่ได้เหรอลูก"
"ถ้างั้นผมจะลงไปดูงานกับเธอเองแล้วกัน ถ้าแม่ห่วงเธอนัก"
แม่เป็นคนจิตใจดีแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ถ้าณภัทรไม่เป็นคนที่จิตใจเข้มแข็งแบบนี้ บริษัทก็คงจะไม่ก้าวหน้ามาถึงขนาดนี้
"ขอบใจลูกมากนะ"
"คร้าบบ" อยากจะรู้จังเลยว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ ทำยังไงถึงทำให้แม่ของเรา เป็นเอามากได้ขนาดนี้
"แม่ไปด้วยนะ แม่ขอไปเตรียมของก่อน"
"อะไรของแม่อีก" ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งกับคำพูดของแม่ ทีแรกเขาคิดว่าจะลงไป เล่นงานเธอสักหน่อย
พอแม่เดินออกจากห้องไปแล้วชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรออกไปหาเลขาหน้าห้อง
>> {"แนนเคลียร์งานให้ผมสองวันนะผมจะลงไปดูโปรเจคที่ระยองเอง"}
{"ให้แนนไปด้วยไหมคะ"}
>> {"ไม่ต้องหรอก ผมจะไปกับแม่"}
เย็นวันนั้น.. ชายหนุ่มก็นั่งเครื่องมาพร้อมกับแม่ของเขา
[โรงแรมหรู]
"อะไรนะคะ! บอสลงมาเองเลยเหรอ?"
"ใช่" พิมพรเป็นรองหัวหน้ากลุ่มพอได้ข่าวก็รีบมาบอกคนในกลุ่ม
"เราจะตกงานกันไหมเนี่ยที่ทำงานไม่สำเร็จ" พนักงานบริษัทที่อยู่กลุ่มเดียวกับหวานใจกำลังนั่งคุยกันอยู่ตรงล็อบบี้ของโรงแรม
"หัวหน้ากลุ่มก็ไม่เป็นงาน เราเป็นลูกน้องก็แย่ด้วยสิ" นายชัชผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม
"พวกพี่คุยอะไรกันอยู่คะ" หวานใจเพิ่งลงมาจากบนห้อง
"เปล่าค่ะน้องหวาน" พิมพรตอบออกไปโดยไม่มองหน้าคนถามเลยด้วยซ้ำ
"ทำไมต้องโกหกน้องเขาด้วยล่ะ ก็บอกเขาไปเลยสิว่าผู้บริหารจะมาดูงานเองเพราะงานที่เราทำไว้ไม่ได้เรื่อง" ลินดาสมาชิกอีกคนในกลุ่ม
"ผู้บริหารคนไหนมาคะ" ตอนนี้หวานใจเริ่มจะใจไม่ดี ไม่ใช่ว่าเธอไม่ตั้งใจทำงานแต่เธอก็พยายามคุยงานแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะสมาชิกในกลุ่มไม่ให้ความร่วมมือเลย
"คุณณภัทร"
"ลูกชายของคุณป้าเหรอ"
"เรียกคุณพัชรีแบบสนิทสนมเกินไปแล้วนะ" ลินดายิ่งไม่ชอบหน้าของหวานใจ พอได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้นถึงกับหมั่นไส้
"ทำไมหวานไม่รู้เลยล่ะคะ แล้วเปิดห้องให้ท่านหรือยังคะ"
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่เปิดไว้แล้ว" พิมพรจัดการเองหมดแล้ว
และนี่ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งคือสมาชิกในกลุ่มไม่สามัคคีกันรอแต่จะโยนความผิดให้เธอฝ่ายเดียว
"มาถึงแล้วมั้งคะพี่พิมพร" ลินดามองออกไปข้างนอกเห็นรถของโรงแรมที่ให้ไปรับวิ่งเข้ามา
"จริงด้วยค่ะ" ทุกคนต่างก็รีบเดินไปเสนอหน้า
"สวัสดีค่ะบอส"
"เป็นไงบ้างคุณพิมพร" พอณภัทรเดินเข้ามาก็ทักพิมพรคนแรกเพราะในกลุ่มนี้เขารู้จักแค่พิมพร
"ก็ไม่ค่อยดีเท่าไรค่ะ"
"แล้วคนไหนเหรอที่ชื่อหวานใจ" เขามองดูผู้หญิงอีกสามคนที่ยืนอยู่
"ดิฉันเองค่ะ"
ชายหนุ่มใช้สายตาอันคมคายจ้องมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอก็ถือว่าเป็นคนสวยคนหนึ่ง แต่ชีวิตเขาเจอคนสวยกว่านี้มาก็มาก เขาก็เลยไม่เห็นเธอพิเศษตรงไหน
"คือว่าฉัน.." เธอเพิ่งจะเคยเจอหน้าของณภัทรเป็นครั้งแรก ที่เธอได้งานก็ผ่านเลขาส่วนตัวของเขาทั้งนั้น
ก่อนที่หญิงสาวจะพูดอะไรต่อพัชรีแม่ของณภัทรก็เดินเข้ามาพอดี "หนูหวาน"
"คุณป้า" พอหวานใจมองเห็นพัชรีเธอถึงกับหายใจโล่งขึ้น เพราะนึกว่าผู้บริหารจะมาแค่ณภัทรคนเดียว
"เธอไม่ควรจะเรียกแม่ฉันแบบนี้นะ" เขาพูดและมองจ้องหน้าเธอแบบไม่พอใจ
"สมน้ำหน้า" ลินดาพูดเบาๆ กับเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ขอโทษค่ะ"
"ใช่แล้วจ๊ะหนูไม่ควรเรียกฉันว่าป้าตั้งแต่ทีแรกแล้ว" พัชรีเดินมาทันพอที่จะได้ยินลูกชายของเธอต่อว่าหวานใจ
"ค่ะ" หวานใจก็ก้มหน้าลงแบบอาย ๆ หญิงสาวคิดว่าเธอคงจะใช้คำพูดที่ผิดจริง ๆ นั่นแหละ
"หนูควรจะเรียกฉันว่าแม่ เพราะฉันมีแต่ลูกชายหัวดื้อคนนี้ ฉันอยากจะมีลูกสาวน่ารักเหมือนหนูบ้าง"
"คะ?" สีหน้าของหวานใจถึงกับเปลี่ยนไป
ไม่ได้ตกใจแค่เธอ แต่ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็ตกใจในคำพูดของพัชรี
- Writer
