บทที่ 3
706 Words
"ไหนลองเรียกแม่ซิ"
"เอ่อ..คือ.. " หวานใจมองดูหน้าของณภัทรกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ
"หนูไม่ต้องกลัวใครหรอกแม่เป็นคนบอกให้เรียกเอง ทำไมต้องไปเกรงใจคนอื่นด้วยล่ะ" พัชรีรู้ดีว่าหวานใจกำลังคิดอะไรอยู่ และรู้ดีว่าลูกชายของนางคงจะไม่พอใจเอามาก ๆ
"ค่ะคุณแม่" หญิงสาวพูดออกมาเสียงแผ่วเบา และไม่กล้าสบตาใครเลยด้วยซ้ำ
ส่วนพวกคนในกลุ่มต่างก็มองหน้ากัน คือตอนนี้อยากจะนินทาเธอมาก แต่ก็พูดออกมาตรงนั้นไม่ได้
"ดีมาก" พอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว พัชรีก็เดินเข้ามาหาหวานใจ พร้อมกับจับแขนหญิงสาวเบาๆ ให้เดินตามมาที่ห้องพักส่วนตัว
ห้องสวีท..
"แล้วหนูพักห้องไหนล่ะ" พอเข้ามาด้านในห้องพัชรีก็ได้ถามหวานใจ
"หวานพักอยู่ชั้นล่างกับพวกพี่ๆ ค่ะ"
"หนูขึ้นมาพักกับแม่ข้างบนนะ มีเรื่องอยากจะคุยกับหนูเยอะแยะเลย"
"แม่ครับ!" ณภัทรเดินตามแม่เข้ามาเพราะเขาไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้เอาสะเลย
"อะไรของแกตานะ ไปห้องแกได้แล้วแม่จะคุยกับหนูหวาน"
"ผมว่าจะคุยงานกับเธอสักหน่อย เดินทางมาเหนื่อย ๆ แม่พักผ่อนก่อนดีกว่าครับ ห้องของผมอยู่ไหนพาไปหน่อย" พอเขาพูดกับแม่เสร็จเขาก็หันมาพูดกับเธอ
แล้วพนักงานของโรงแรมก็พาไปเปิดอีกห้อง หวานใจก็เดินตามไปแบบใจไม่ค่อยดี
ห้องสวีทของณภัทร..
"คุณทำยังไง" พอพนักงานของโรงแรมออกไป เขาก็ถอดเสื้อสูทแล้วหันมาพูดกับเธอ
"ฉันก็ทำทุกทางแล้วนะคะ แต่ทางนั้นเขาไม่อยากจะคุยกับฉันเลย"
"คุณแน่ใจนะว่าทำจนสุดความสามารถแล้ว แล้วทีเรื่องแม่ของผมทำไมคุณถึงทำสำเร็จได้ง่ายดายจัง" คำพูดที่ดูถูกเหยียดหยาม ได้เปล่งออกจากปากผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลา
ที่ณภัทรถามประโยคแรกเขาจะถามเธอเรื่องแม่ไม่ได้ถามเรื่องงาน แต่ได้ยินเธอพูดออกมาแบบนั้นเขาก็เลยจับโยงเป็นเรื่องเดียวกันเลย
"คะ?"
"มารยาของคุณใช้ไม่ได้ผลกับผมหรอกไม่ต้องมาทำหน้าตาใสซื่อแบบนี้" ตอนนี้เขากำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลายแขนออก
"ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด คุณหมายความว่ายังไง"
"ผมก็พูดตรงประโยคแล้ว ทำไมต้องให้แปลความหมายด้วย" เขาแกะกระดุมเสื้อเสร็จ ชายหนุ่มก็พับชายแขนเสื้อขึ้น แล้วสายตาจ้องมองมาที่เธอ
"แสดงว่าคุณคิดว่าฉันเข้ามาหลอกแม่ของคุณงั้นหรือ?" เธอยังไม่เคยเจอหน้าเขาและยังไม่เคยคุยกับสักครั้ง เธอรู้จักเขาผ่านคำพูดของพัชรี ทีแรกหวานใจก็คิดว่าลูกคงจะใจดีเหมือนแม่
"หรือที่ผมคิดมันไม่ใช่ คุณมีอะไรมายืนยันให้ผมเชื่อใจคุณได้บ้างล่ะ"
"ฉันไม่รู้ว่าคุณจะคิดกับฉันแบบนี้ ถ้าฉันรู้ฉันคงจะไม่รับงานนี้จากคุณแม่ของคุณหรอก"
"ตอนนี้ยังทันนะ"
"คะ?" หญิงสาวแปลความหมายของเขาออกแต่เธอแค่อยากจะถามย้ำ
"อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ความหมายคำที่ผมพูดไปอีกแล้ว ถึงว่างานง่าย ๆ แค่นี้ก็ทำไม่สำเร็จ"
"ฉันขอเวลาคุณพรุ่งนี้อีกวันถ้าฉันทำงานนี้ไม่สำเร็จฉันจะไปเอง"
"ผมให้เวลาคุณมาทั้งอาทิตย์ กับอีกแค่วันเดียวทำไมผมจะให้คุณไม่ได้ แต่อย่าลืมที่คุยกันไว้วันนี้แล้วกัน"
"ถ้าฉันทำได้ล่ะ!"
"หึ!! ทำให้ได้ก่อนแล้วกันค่อยมาพูด" ชายหนุ่มถึงกับสบถในลำคอ
"ถ้าฉันทำได้ฉันจะขอคุณแค่อย่างเดียวเท่านั้น"
"ได้!" ณภัทรยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าหวานใจจะขออะไร เพราะยังไงเขาคิดว่าเธอคงจะทำไม่ได้อยู่แล้ว
- Writer
