บทที่ 17 ของหมั้น
1230 Words
หญิงสาวหัวเราะออกมาแผ่วเบา ก่อนจะถอยห่างปล่อยให้นทีเข้าไปทำงานกับเพื่อน ส่วนเธอก็หาที่นั่งรอ คืนนี้ไม่ต้องนอนหวาดผวาคนเดียว แค่เห็นหน้านทีก็อุ่นใจ และไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว
ผ่านไปราวสิบนาทีพวกเขาก็เดินกลับเข้ามา แล้วนทีก็หันไปคุยกับลูกน้องสองคนที่เดินตามหลัง
“เวย์ นะ พวกแกกลับไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป”
“อือ ยังไงก็รีบหน่อยนะ อย่ามัวแต่นอนกกแฟน ตอนนี้อันตราย พวกมันคอยจับตาดูทุกคนอยู่” เวย์พูดขึ้นมา
ทุกคืนที่เห็นนทีหายไป ก็เข้าใจว่ากำลังตามสืบเรื่องงาน แต่พอเห็นสาวสวยวิ่งเข้าไปกอดถึงหน้าถ้ำ ก็ทำให้เข้าใจอะไรมากขึ้น เคยเห็นจูบกันต่อหน้าต่อตาพวกเขามาแล้วนี่... คิดไว้ไม่ผิด สักวันมันต้องมีอะไร
“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันรีบตามไป” นทีพยักหน้ารับ สองคนจึงเดินออกไป ปล่อยให้อัญญากับนทีได้อยู่กันตามลำพัง
“คืนนี้พี่ต้องรีบกลับ อาจจะไม่ได้กับอัญนาน ยังไงก็ระวังตัวเองดี ๆ อย่าออกไปข้างนอกแบบนั้นอีก เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจค่ะ” อัญญาพยักหน้ารับ ยังไม่หายคิดถึงนทีก็ต้องกลับแล้ว อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ คิดว่าจะได้นอนกอดเขาให้อุ่นใจ
“พี่ต้องกลับไปเตรียมการ ไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด”
“พี่นทีต้องระวังตัวให้มาก ๆ นะ อัญเป็นห่วง”
เธอไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร แต่ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ เธอก็พร้อมจะเป็นกำลังใจให้ หากวันหนึ่งเกิดอะไรขึ้นกับนที เธอสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งเขาเด็ดขาด!
นทีจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง ก่อนจะดึงเชือกหนังที่ร้อยอยู่ตรงเอว และหยิบของบางอย่างดึงออกมาจากขอบกางเกงใต้เข็มขัดมือใหญ่แกะมัดสายหนังให้หลุดออกจากกัน จากนั้นก็ร้อยโลหะทรงกลมสีเงินเข้าไป แล้วขยับเข้าไปใกล้อัญญา
“สวมติดตัวไว้ ห้ามถอดเด็ดขาด” เขาสวมคอให้เธอ
อัญญาสัมผัสได้ถึงความเย็นของโลหะจึงก้มลงไปมองก่อนจะเห็นว่าเป็นแหวนเงินวงใหญ่หัวแหวนเป็นสีเหลืองอำพันร้อยอยู่กับสายหนังสีดำ เธอหยิบขึ้นมาดู และเงยหน้าขึ้นมองเขา
“แหวนของพี่นทีเหรอ”
“อือ ใส่คล้องคอไว้ตลอดนะ”
แหวนนี้สำคัญมาก หากเกิดอะไรขึ้นหรือมีเหตุฉุกเฉิน เธอจะได้รับการคุ้มครองและช่วยเหลือจากคนของเขา นทีกำลังจะอ้าปากบอก แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ยิ่งรู้น้อยเธอก็จะยิ่งปลอดภัย
“พี่จะสวมนิ้วให้เราก็ไม่ได้ นิ้วเล็กนิดเดียว เอาไว้กลับออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ แล้วพี่จะซื้อให้อัญใหม่” นทีจับมือเธอขึ้นมา มือหยาบสัมผัสกับมือนุ่มเล็กบีบคลึงไปมา ก่อนเขาจะยกขึ้นมาจูบแผ่วเบาบนหลังมือหญิงสาว
“ขอหมั้นไว้ก่อน”
น้ำเสียงทุ้มกังวาน จริงจัง ทำเอาอัญญาถึงกับนิ่งอึ้ง หัวใจพองคับอก ไม่สามารถจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้ เพราะมันตื้นตันในหัวใจ หญิงสาวค่อย ๆ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลซึมออกมาคลอหน่วย
“ทำม?...ไม่ชอบแหวนนี่เหรอ” เมื่อเห็นน้ำตาหญิงสาวก็ทำให้เขาหน้าเสีย
“ขอบคุณนะคะพี่นที...ขอบคุณจริง ๆ อัญชอบมันมาก สัญญาว่าจะเก็บรักษาไว้อย่างดี ไม่ให้ห่างตัวเลย”
“เรานี่น้า...เล่นเอาพี่ใจเสียหมด นึกว่ารังเกียจแหวนคนจน”
“บ้าเหรอ ห้ามว่าตัวเองแบบนี้นะ ต่อให้พี่นทีเป็นโจรหรือคนจน อัญก็จะรอ พี่นทีนั่นแหละห้ามลืมสัญญาเด็ดขาด ต้องไปหาอัญเป็นคนแรกนะ”
“พี่จะลืมเราได้ไง หมั้นไว้แล้ว”
“แล้วพี่นทีก็ห้ามทิ้งอัญไปไหน ต้องปลอดภัย และต้องอยู่กับอัญไปตลอดชีวิต”
“ได้ ... พี่จะพยายาม”
“ไม่... พี่นทีต้องสัญญาสิว่าจะอยู่กับอัญ ห้ามหายไปไหน”
อัญญาโผเข้ากอดนทีแน่น และร้องไห้โฮออกมา เธอกลัวการสูญเสียและต้องพลัดพรากจากกัน ในวันพรุ่งนี้ที่ไม่รู้ว่าอะไรกำลังรอพวกเธออยู่
“ไม่ต้องห่วง พี่จะรักษาชีวิตตัวเอง...เพื่ออัญ”
นทีกอดร่างเล็กที่กำลังสะอื้นอยู่กับอกเขาเอาไว้แน่น ไม่มีใครคาดเดาอนาคตได้ การทำงานเสี่ยงอันตรายมันไม่มีอะไรแน่นอน แต่เขาจะพยายามทำให้ดีที่สุด
อัญญาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หันมองข้างกาย ก็รู้ในทันทีว่าคืนนี้นทีไม่มา เธอยกมือขึ้นลูบแขนตัวเอง รู้สึกหนาวเย็น ทำไมคืนนี้บรรยากาศเยือกเย็นแปลก ๆ หันมองรอบด้านเงียบสงบ แม้แต่นกกลางคืนก็ไม่ได้ยินเสียงร้อง
ในใจเธอร้อนรุ่มเป็นห่วงชายคนรัก ถึงแม้จะรู้สถานการณ์ของพวกเธอดีว่าคงไม่มีคืนไหน จะกินอิ่มนอนหลับได้สบาย เพราะรอบด้านล้วนแต่อันตราย แต่คืนนี้ก็แปลกออกไป
หญิงสาวเดินวนเวียนอยู่แถวปากถ้ำ ยิ่งดึกก็ยิ่งเงียบสงัด รออยู่นานจนแน่ใจแล้วว่านทีไม่แวะมา อัญญาจึงตัดสินใจหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านใน หูก็แว่วได้ยินเสียงปืน เท้าชะงักนิ่งอยู่กับที่ ไม่นานก็เริ่มได้ยินเสียงถี่ขึ้นเรื่อย ๆ
เธอจึงวิ่งออกไปแอบซุ่มดูบริเวณหน้าปากถ้ำทันที แต่ไม่กล้าออกไปด้านนอก เพราะนทีเคยสั่งไว้ คราวนี้เสียงปืนยิงกันดังมาให้ได้ยินหลายครั้ง รู้ว่าต้องมีเรื่องแล้ว หรือจะเกิดอะไรขึ้นกับนที
เสียงยิงกัน และเสียงระเบิดดังใกล้เข้ามา เธอตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะหลบอยู่ข้างใน หรือควรวิ่งออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ด้วยความอดรนทนไม่ไหว ในที่สุดเธอตัดสินใจวิ่งออกไปดู เพราะหากเกิดอะไรขึ้นกับนทีก็เท่ากับเธอเองก็หมดโอกาสรอดแล้วเหมือนกัน
อัญญาวิ่งไปตามแนวป่าอาศัยแสงจันทร์ทำให้ไม่มืดมากนัก แต่ก็ไม่กล้าโผล่พรวดออกไป หูได้ยินเสียงปืนยิงกันถี่ขึ้น และใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เธอหลบเข้าหลังต้นไม้ใหญ่ อาศัยกำบังจากสายตาของใครก็ตามที่จะผ่านมาทางนี้
แล้วเธอก็มองเห็นพวกมันวิ่งตรงมา โดยมีกลุ่มคนชุดดำวิ่งตามหลังมาติด ๆ พร้อมอาวุธครบมือ อัญญาตื่นตระหนกหัวใจเต้นระรัว ภาวนาขอให้พวกมันไม่เห็นเธอ
กองกำลังหน่วยคอมมานโด โดยชุดจู่โจมเข้ายึดพื้นที่ของเจ้าพ่อค้ายาเสพติดได้ในเวลาสามนาฬิกา กว่าจะเข้ายึดพื้นที่ และสามารถเคลียร์ของกลางได้ ก็ทำให้ตำรวจคอมมานโดหลายสิบนายบาดเจ็บสาหัส ส่วนฝ่ายของพลทัตที่ยิงต่อสู่ก็ตายไปหลายร้อย
ที่เหลือจับไว้รอดำเนินคดี
ในการปฏิบัติการครั้งนี้สามารถยึดหลักฐานเป็นอาวุธสงคราม และยาเสพติดที่พวกมันเตรียมไว้รอส่งลูกค้ารายใหญ่อีกหลายสิบตัน ส่วนวิทย์และนายพลทัตกลับหายตัวไป อย่างไร้ร่องรอย ไม่มีใครเห็น
- Writer
