บทที่ 12 ไม่ได้ตั้งใจโชว์...จริง ๆ
1183 Words
“นั่นสิ แล้วเราจะทำยังไงดี”
“รอเวลา”
“เวลาอะไร?” หญิงสาวทำหน้างง เมื่อนทีบอกให้เธอรอเวลา ทำอย่างกับว่า จะมีคนมาช่วยพวกเธออย่างนั้นแหละ
“หนีไง”
“โธ่...ก็นึกว่าจะมีคนมาช่วย”
“ไม่มี”
“พี่นที...”
“ไม่ต้องถามมาก ไปกินข้าว” นทีลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบของที่เขาวางทิ้งไว้กับพื้น เพื่อมาดูแลคนเป็นลม ก่อนจะหิ้วเดินเข้าไปยังกองสัมภาระที่วางแอบไว้ โดยไม่หันกลับมามองเธออีก
“เอ่อ..ค่ะ ๆ” อัญญารีบกุลีกุจอลุกขึ้นเดินตามเขาไป
หลังจากวันนั้น นทีก็แอบลักลอบออกมาดูอัญญาช่วงกลางคืน เกือบทุกคืน แต่เวลาไม่แน่นอน บางคืนก็ไม่ดึกมาก เธอยังไม่หลับด้วยซ้ำ พอให้พูดคุยหายเหงาไปได้บ้าง
นทีเป็นคนรอบรู้ อัญญาได้แต่รู้สึกเสียดาย เขาไม่น่ามาทำงานเป็นลูกน้องพวกมาเฟีย คนเก่งแบบเขาควรจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ เธอจึงลองเอ่ยปากชวนเขาหนีไปด้วยกัน จะหางานใหม่ให้ทำ นทีก็เอาแต่ยิ้มแล้วไม่พูดอะไรต่อ
อัญญานั่งกอดเข่า สายตาเหม่อมองไปยังปากถ้ำ แม้ไม่รู้ว่าเขาจะมาหรือไม่ แต่เธอก็คาดหวัง และคอยมองเป็นระยะ แต่พอผ่านไปสักพัก ทุกอย่างดูเงียบเชียบ ไร้การเคลื่อนไหว
คืนนี้เขาคงไม่มาแล้ว อัญญาจึงขยับตัวลุกเข้าไปด้านในหลังโขดหิน กำลังจะล้มตัวลงนอน สายตาก็พลันเหลือบเห็นนทีกำลังเดินเข้ามา
“พี่นที!” อัญญาร้องเรียกเขาด้วยความดีใจ และรีบลุกวิ่งเข้าไปหา
“กินข้าวยัง” เขากดเปิดไฟฉายส่องแค่พอสลัว ไม่อยากให้สว่างมาก กลัวแสงจะเล็ดลอดออกไปข้างนอก
“เรียบร้อยแล้ว อาหารกระป๋อง หน้านี่ใกล้จะเป็นกระป๋องเข้าไปแล้ว” เธอส่งยิ้มประจบไปให้เขา ก่อนจะทำหน้ายู่ยี่เมื่อคิดถึงอาหารที่เธอใช้ประทังชีวิต
“ทนไปก่อนละกัน”
“มันก็โอเคกว่ากินข้าวของไอ้พลทัตตั้งเยอะ ว่าแต่คืนนี้พี่นทีมาเร็วจัง”
“นี่เสื้อผ้า กลัวเธอไม่มีใส่”
“ของพี่เหรอ” อัญญาเอื้อมมือมารับกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงที่นอนประจำ และหยิบเสื้อผ้าออกมาเลือกดู
“อือ...จะหาตัวเล็ก ๆ มาให้ก็ไม่มี จะซื้อก็ไม่ได้เดี๋ยวพวกมันสงสัย ใส่ตัวใหญ่ไปก่อนละกัน”
“ไม่เป็นไร อัญใส่ได้อยู่แล้ว ตัวใหญ่สิดีจะได้อุ่น ๆ” อัญญาคลี่ออกดู แต่ละตัวใหญ่เป็นสองเท่าของขนาดตัวเธอ
“ไม่มีพวก...เอ่อ...” นทีมีสีหน้าปั้นยาก เขายกมือขึ้นทาบอกตัวเอง ทำท่าทางให้หญิงสาวดู
“อะไรเหรอ?”
“เสื้อใน...ของเธอ” หากเป็นตอนกลางวันคงได้เห็นใบหน้าเขาเป็นริ้วแดง แม้แต่อัญญาพอได้ยินว่าเขาหมายถึงชุดชั้นใน เธอก็ยิ้มออกมาเขิน ๆ
“มะ...ไม่เป็นไรหรอก อัญอยู่คนเดียว ไม่ต้องใส่ก็ได้”
“อือ...งั้นเธอก็ไปเปลี่ยนชุดใหม่ได้แล้ว” เสื้อผ้าที่เขาทิ้งเอาไว้ที่นี่มีอยู่แค่สองสามชุด เห็นหญิงสาวใส่สลับหมุนเวียนไปมา และตัวที่เธอใส่ก็คงตัวเดียวกับเมื่อกลางวัน ถ้าเป็นพวกเขาจะใส่ตัวเดียวกันทั้งวันทั้งคืนก็ไม่เป็นปัญหา แต่เห็นสภาพของหญิงสาวก็อดสงสารไม่ได้
“ได้ ๆ รอแป๊บนะ พี่นทีอย่าเพิ่งกลับนะ” อัญญาหันไปจ้องหน้าเขา สายตาละห้อย อยากให้เขาอยู่ด้วยกันก่อน พอเห็นนทีพยักหน้าให้ เธอก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดด้านหลังโขดหิน
แต่ด้วยความรีบร้อน และกางเกงผ้าที่เธอใส่มันหลวมโพรก แม้จะใช้เชือกมัดไว้แล้ว แต่พอปลายขาไปเกี่ยวกับเป้สะพายของเขาที่วางอยู่กับพื้น ก็ทำให้กางเกงรูดลงไปกองกับพื้น
“ว๊าย!” เสียงร้องตกอกตกใจของหญิงสาว ทำให้นทีรีบชักปืนออกมาเตรียมพร้อม แต่พอเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องชะงัก จ้องอยู่แบบนั้นด้วยความตกตะลึง เรียวขาขาวเปลือยเปล่ายืนห่างจากเขาไม่ถึงเมตร ปลายเสื้อยืดของเธอปิดไว้อย่างหมิ่นเหม่ ทำให้เห็นไปถึงไหนต่อไหนแสงไฟสลัวที่ส่องมายิ่งทำให้เห็นความงามชัดเจนแบบไม่ต้องจินตนาการ
ต่างคนต่างมองหน้ากัน นทีนิ่งอึ้งพูดไม่ออก ส่วนอัญญาก็ยืนอึ้งขยับขาไม่ได้ กว่าจะหายช็อค ชายหนุ่มก็เผลอจ้องมองจนทะลุปรุโปร่ง แม้จะหันหน้าหนีไปทางอื่น แต่ภาพความสวยงามก็ยังติดตาเขาจนสลัดไม่ออก
“อะแฮ่ม!...จะรีบทำไม ฉันยังไม่กลับหรอก”
“คือ...” โอ๊ย...ไม่รู้จะเอาหน้าไปวางไว้ตรงไหน กางเกงก็ช่างกระไร ใส่มาทั้งวันไม่หลุด แต่ดันมาหลุดใส่หน้าเขา ใกล้ขนาดนี้คงเห็นยันรูขุมขนแล้ว น่าขายหน้าจริง ๆ
อัญญารวบกางเกงได้ก็วิ่งแจ้นเข้าไปหลบหลังโขดหินรีบเปลี่ยนเสื้อผ้ามือไม้สั่น หัวใจเต้นแรง ไม่เคยรู้สึกอายขนาดนี้มาก่อน แล้วแบบนี้จะมองหน้าเขาได้ยังไง
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หญิงสาวก็ชะโงกหน้าออกมาดูท่าทีของเขา เห็นเพียงด้านข้างเสี้ยวหน้า นทีไม่ได้มองมาอย่างที่เธอนึกกลัว ท่าทีของเขานิ่งเฉย ไม่มีท่าทางคุกคามหรือดูเป็นอันตรายต่อตัวเธอ ทำให้อัญญาเบาใจขึ้น
“พี่นที”
“ตอนกลางวันอย่าออกไปไหนถ้าไม่จำเป็น” นทีไม่ได้หันมามองเธอ เพียงแต่สั่งย้ำเพื่อความปลอดภัย อัญญาจึงทรุดตัวลงนั่งไม่ห่างจากเขา ด้วยสีหน้ากระดากอาย
“ไม่กล้าออกไปหรอก แค่ปากถ้ำก็ยังกลัวพวกมันเห็น”
“ดีแล้วต้องระวังตัวให้มาก เพราะตอนนี้พวกมันกำลังจะมีงานใหญ่ จัดวางเวรยามแน่นหนา”
“ค่ะ”
“เข้านอนเถอะ เดี๋ยวสักพักฉันก็ต้องกลับแล้ว”
“ค่ะ” อัญญารับคำอย่างว่าง่าย เธอขยับตัวเข้าไปหากองผ้า และจับยกขึ้นไปวางบนโขดหิน จากนั้นก็จัดการโรยผงกันแมลง
อัญญาล้มตัวลงนอนบนผ้าที่ปูไว้ คืนนี้เธอยังไม่รู้สึกง่วง คงเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ หัวใจเธอยังเต้นแรง สายตาอัญญาจับจ้องไปยังชายหนุ่มที่นั่งหันข้างให้
นทีกำลังหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า และจับมันหมุนไปมา เธอเพ่งมองเขาอยู่แบบนั้น ถึงแม้จะกระดากอายจากเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปสด ๆ ร้อน ๆ แต่เขาก็คือที่พึ่งของเธอ ขอแค่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาก็รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย
- Writer
