ยามเฉินของวันต่อมา
...ที่ตำหนักเสวี่ยนอู่...
“ฮ่าๆๆ ....เจ้าช่าง...เจ้าช่าง...ช่างเป็นบุรุษผู้โชคร้ายที่สุดในใต้หล้า...ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะนั้นดังสะท้อนจนทหารยามหน้าตำหนักล้วนได้ยินชัดแจ้งแต่ที่พวกเขาทำได้มีเพียงหันมองกันแล้วยืนนิ่งต่อไป ด้วยว่าผู้ที่กล้าหัวเราะเยาะท่านพญายมเซียวคงมีแค่องค์จักรพรรดิเท่านั้น
"ฝ่าบาทรักษากิริยาด้วย"
ผู้อยู่ในชุดเครื่องแบบเต็มพิธีการของผู้บังคับการหน่วยพยัคฆ์ทมิฬนั่นคืออาภรณ์สีดำมีลวดลายปักด้วยเส้นไหมสีแดงเป็นรูปพยัคฆ์มีปีกโบยบินอยู่เหนือก้อนเมฆเอ่ยเตือนเสียงสงบ ซึ่งเกรงว่าหากเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาหรือเหล่านักโทษในกำมือ คงหวาดกลัวจนสิ้นสติไปแล้ว แต่คงมิใช่บุรุษ นามว่า หลี่อี้เหริน เป็นแน่เพราะเขายังคง หัวเราะชนิดลืมหายใจต่อไปอีกเป็นครู่ใหญ่ จนขันทีข้างกายเดาเอาว่าฝ่าบาทแห่งตนคงเหนื่อยจนสิ้นแรงแล้วเป็นแน่จึงได้หยุดไปเองอันจะให้หาญกล้าไปยุ่งเกี่ยวล
