ณ ไร่พรอุษา จังหวัดจันทบุรี พอมาถึงบ้านวทันยูก็เดินไปสวมกอดนมอิ่มที่เปรียบเหมือนแม่คนที่สองของตัวเองทันที เขามาถึงที่บ้านไร่ก็ห้าโมงเย็น พอกอดทักทายนมอิ่มจนหายคิดถึงก็ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนจะลงมาทานมื้อเย็นฝีมือของนมอิ่ม
“คิดถึงกับข้าวฝีมือนมอิ่มที่สุดเลยครับ” เขาเอ่ยอย่างเอาใจคนแก่เมื่อเด็กรับใช้ตักข้าวให้ตัวเอง นั่งถัดไปทางด้านซ้ายเป็นนมอิ่ม ถัดไปทางด้านขวาเป็นสมควร
“ปากหวาน นมอิ่มว่าคุณยูน่าจะหลงรสมือของสาวเมืองกรุงแล้วมั้งคะ ไม่ต้องมาปากหวานเอาใจนมหรอกค่ะ” นางตอบกลับอย่างตัดพ้อ
“มีสาวที่ไหนกันครับ อยู่กรุงเทพกินข้าวก็กินให้พอไม่หิว เพราะกับข้าวที่ผมอยากกินทุกวันคือกับข้าวที่นมอิ่มทำต่างหากล่ะ เหมือนแกงเลียงกุ้งสดถ้วยนี้ อ่า...อร่อยที่สุดเลยครับ” เขาใช้ช้อนกลางตักน้ำแกงเลียงตรงหน้ามาใส่ช้อนตัวเองแล้วยกซดเสียงดังเอาใจนมอิ่ม
“ซดเสียงดัง อร่อยจริงหรือแกล้งเอาใจนมคะเนี่ย” นมอิ่มรู้
