Sold To The Billionaire

Chapter 15

Hindi ako umiimik sa byahe habang nagmamaneho si Mateo para ihatid ako sa unibersidad.

“Ayos ka lang ba Miss Ena?” tanong ni Mateo tsaka aki sinilip sa rearview mirror. Ngumiti ako sa kanya doon at tumango lamang ng mabilis.

Napaka-awkward ng pakiramdam ko ngayon dahil sa sinabi ni Ridge kagabi. Syempre, hindi naman iimik si Mateo tungkol doon dahil mas lalong awkward iyon.

Nang maihatid ako ni Mateo ay hindi na nga ako nakapagpasalamat pa sa kanya. Dali-dali akong lumabas ng kotse at patakbong lakad akong pumasok sa malaking gate ng unibersidad kasabay ng mga ibang estudyante.

Natigil ako nang may humila sa braso ko. Napatingin ako sa taong iyon.

“Oh, Lauren. Ikaw pala,” wika ko. Tumabi siya sa akin at sabay na naglakad. This time, nasa normal pace na iyong paglalakad ko.

“Nagmamadali ka ba? Hindi pa naman tayo late, ah,” ani Lauren.

“A-ah, wala. Akala ko late na,” pagdadahilan ko. Hindi ko naman pwedeng sabihin kay Lauren ang totoo. I still keep secrets kahit na magkaibigan kami.

“Anyway, Dave is asking for your number. Iyong kaklase natin na irregular,” pag-iiba ni Lauren.

“Binigay mo ba?”

“Of course not. Why would I give your number to anyone. Sa akin lang yon,” ngisi ni Lauren saka niya ako inakbayan. “I mean, of course magkaibigan tayo. Dapat ipagdamot ko ang number mo.”

Ngumiti ako kay Lauren. “Thank you.”

“Nah, just being protective of my beautiful friend here. If only pumayag kang ihatid kita kahit pauwi lang,” aniya pa.

“Hindi! I mean, a-ano… okay lang naman kahit hindi na. Salamat sa alok.”

Hinigpitan ni Lauren and pag-akbay niya sa akin. “I hope maihatid kita kahit once lang,” bulong niya sa akin.

Lumayo ako kay Lauren dahil hindi ako komportable sa kanyang sinabi. Hindi niya pwedeng malaman na nakatira ako sa bahay ni Ridge. Walang pwedeng makaalam na may ugnayan kaming dalawa.

“Ena, wait!” sigaw ni Lauren.

Sa unang subject namin ay nakita namin ang malaking word na ‘Announcement’ sa white board. Sumunod sa aming pagpasok ang professor namin.

“Good morning, class. I have an announcement for you,” panimula nito habang ibinababa ang kanyang itim na shoulder bag sa mesa niya sa gitna. Parang stadium type ang mga room namin. At nakaupo kami ni Lauren sa pinakadulo o pinaka-itaas.

“There will be a ceremony later at twelve in the afternoon. Alam niyo naman kung saan ang theater, right?” Madaming tumango at sumagot sa sinabi ng aming propesor. “It’s a commemoration for the founder of this university. It will be led by the son of the closest friend of the late president of our school. I hope you all come as I will mark you absent if you won’t. That’s all for today. See you tomorrow,” pagtatapos ng propesor at saka na niya isinukbit ang kanyang bag sa balikat niya at lumakad palabas ng room.

Marami akong narinig na buntong-hininga at mga reklamo sa aking mga kaklase dahil wala kaming lunch time, unless kumain kami ngayon.

Nang sumapit ang twelve ng hapon ay nagpunta kaming lahat sa theater. Marami na ring mga estudyante na nakaupo doon na sa tingin ko ay mga freshmen at mga sophomore na katulad ko.

“This is so boring,” ani Lauren sa tabi ko.

Matapos ang sampung minutong paghihintay ay lumabas iyong host ng ceremony. Hindi ko na ininda ang kanyang mga sinasabi ngunit nang banggitin niya ang importanteng guest ay nagising ang buong diwa ko.

“…please, let’s welcome Ridge Vallejo! Siya lang naman ang anak ng pinakamatalik na kaibigan ng ating late president sa unibersidad na ito! His father donated the cultural center in the heart of our school and the library. Please a round of applause for him!”

Pumalakpak ang mga estudyante ngunit nang lumabas si Ridge ay tila naging concert ang buong theater dahil nagsigawan at tumili ang mga babae.

Bumuntong-hininga si Lauren sa tabi ko. “These girls,” aniya at saka siya umiling. “Pwede na bang umalis? I’m so bored.”

Hindi na ako nakapag komento sa sinabi ni Lauren dahil nakatutok ang mga mata ko kay Ridge. Hindi naman niya ako makikita dahil nasa bandang dulo ako nakaupo.

Nagsimula na si Ridge sa pagsasalita. Kinailangan munang pahintuin ang mga estudyante sa pagtili bago siya nakapagsimula. Hindi ko naman kasi sila masisisi. Napakagwapo ni Ridge. Napakakisig. Napakalakas ng appeal. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang magkasama kami sa iisang bahay at may nangyayari sa aming dalawa.

Nang matapos ang ceremony ay sumabay na kami ni Lauren sa agos ng paglabas ng mga estudyante. Ngunit hindi pa kami nakakalayo nang marinig ko ang pagtawag sa pangalan ko ng isang pamilyar na boses.

“Ena!” tawag ni Ridge sa pangalan ko. Natigil kami ni Lauren sa paglalakad at halos pati na rin ang mga estudyanteng kasabay namin. Lumapit si Ridge sa akin. “I’ve been looking for you,” aniya pa.

Napatingin ako kaagad kay Lauren. Bakas sa kanyang mukha ang pagkalito at pagtataka.

“A-ah, Lauren, ito nga pala si R-ridge—“

“Her boyfriend,” diretsong wika ni Ridge. Napaawang ang bibig ko sa pagiging prangka niya. Naging poker face naman ang mukha ni Lauren sa hindi ko malamang dahilan.

“She never told me she has a boyfriend. Is it true, Ena?” tanong ni Lauren sa akin.

“She doesn’t have to explain anything to you. Ena, come with me,” seryosong wika ni Ridge. Hinila niya ang kamay ko at pumasok kami sa theater.

Ramdam ko ang mga mata ng lahat. Maraming bulungan na tila dismayado sa nakitang esksena.

“Ridge, hindi mo na dapat ginawa iyon,” saad ko nang makapasok kami sa loob ng theater at sa isa pang empty meeting room.

“He will know eventually,” ani Ridge.

“Hindi ka na dapat gumawa ng eksena,” panenermon.

“Is my girlfriend mad?” tanong ni Ridge. Lumapit si Ridge sa akin at hinalikan ako sa labi. “I kept searching for you at crowd earlier while I was talking at the stage,” halos pabulong na wika niya. Nanindig ang mga balahibo ko nang haplusin niya ang tagiliran ko.

“Ridge.. h-huwag dito, nasa school tayo…”

Hinalikan ni Ridge ang leeg ko. I let out a sigh.

“Just a quickie before I go. I wanna fvck you here at school.”