กัดบลูเบลล์
1340 Words
"บลูเบลล์กินให้เสร็จก่อน" ชีต้าห์เอ่ยบอกพร้อมกับดึงแขนเล็กของหญิงสาวที่กอดเอวสอบของพี่ชายตยเองออก
"ได้ค่ะ" บลูเบลล์หันมาสนใจอาหารในจานตามเดิม รอยยิ้มที่ฉายชัดถึงความชื่นชอบในรสอาหารทำเอาเสือร้ายแสนเจ้าเล่ห์อย่างชีต้าห์กระตุกยิ้มขึ้นบางๆ
"ชอบฝีมือฉันไหมบลูเบลล์?"ชีต้าห์ท้างคางถามด้วยรอยยิ้มบางๆ
"ชอบค่ะ ชอบมากๆเลยค่ะ" บลูเบลล์ตอบรับเสียงใส ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มกว้างจนตาหยี ทำไมจะไม่ชอบละคะก็อาหารที่ชีต้าห์ทำมันอร่อยเหาะไปเลยล่ะค่ะ
"เสื้อผ้านี่คงต้องซื้อใหม่หมดเลย" จากัวร์หรี่ตาลงมองร่างบางในชุดนอนบางๆด้วยความขัดใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบแต่เขาไม่อยากให้ใครคนอื่นมองต่างหาก
"อยากไปซื้อเสื้อผ้าไหมบลูเบลล์" ชีต้าห์พยักหน้าเห็นด้วยกับจากัวร์ ถ้าจะให้บลูเบลลืใช้เสื้อผ้าแม่ของเขาต่อไปคงจะไม่เหมาะ
"ซื้อ.. ได้เหรอคะบลูเบลล์ไม่มีเงิน" ใบหน้าสวยสลดลงเมื่อนึกถึงการใช้เงินขึ้นมา บลูเบลล์ไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทเดียวแถมทั้งตัวยังไม่มีค่าอะไรเลยแบบนี้จะเอาเงินจากไหนซื้อเสื้อผ้ากันละคะ
"ใครให้เธอจ่ายกันบลูเบลล์ไอ้กัวร์จะซื้อให้ต่างหาก" ชีต้าห์ยักคิ้วหนาขึ้นส่งไปยังพี่ชายฝาแฝดของเขาที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆคนตัวเล็ก
"จริงเหรอคะจากัวร์ จะซื้อให้บลูเบลล์จริงๆเหรอคะ" ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตื่นเต้นดีใจอย่างปิดไม่มิด
"อืม ฉันไม่เคยโกหกอยู่แล้ว" จากัวร์วางมือหนาลงบนศีรษะทุยเล็กด้วยความเอ็นดู ทำไมเขาถึงได้ใจดีกับบลูเบลล์เป็นพิเศษกันทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาคิดแค่จะใช้เธอออกแรงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
@ ห้างสรรพสินค้า
สาวน้อยร่างบางสมส่วนผิวขาวเนียนละเอียดในชุดเดรสลูกไม้สีขาวถูกคลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีขาวตัวบางถูกขนาบข้างด้วยสองหนุ่มแฝด
"กูอยากให้บลูเบลล์ใส่ชุดเดรสแบบนี้" ชีต้าห์เปิดประเด็นขึ้นเมื่อพวกเขาพากันมายังร้านเสื้อผ้าที่ราคาไม่เป็นมิตรนัก
"กูอยากได้สีชมพู" จากัวร์ตอบรับเสียงเรียบเมื่อเขาเห็นด้วยกับน้องชาย และสีที่เขาคิดว่าเหมาะกับคนตัวเล็กที่สุดก็คงจะเป็นสีชมพู
"เอาไปลอง" สองหนุ่มยื่นชุดเดรสที่ตัวเองเลือกส่งไปให้คนตัวเล็กที่ยืนอยู่
"ต้องลองด้วยเหรอคะ" ดวงหน้าสวยย่นคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจก็แค่พวกเขาเลือกว่าจะซื้อตัวไหนให้มันก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ
"ลองดิ จะได้รู้ว่ามันเหมาะหรือเปล่า" ชีต้าห์เอ่ยบอกอย่างใจเย็นเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังทำหน้าตางุนงงกับการกระทำของพวกเขา ถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจว่าชุดที่เลือกให้เหมาะกับบลูเบลล์มากก็เถอะ
"ก็ได้ค่ะ" บลูเบลล์ยิ้มรับหน้าซื่อ เธอไม่ใช่คนที่จะขัดใจใครได้เสียหน่อยเลยรับชุดทั้งสองไปอย่างว่าง่าย
"ยังไม่เสร็จอีกเหรอบลูเบลล์" จากัวร์เอ่ยถามขึ้นจากหน้าห้องลองชุดภายนอก
"บลูเบลล์รูดซิปไม่ถึง" เสียงหวานเอ่ยบอกตอบกลับไปเมื่อเธอเอื้อมมือบางไปรูดซิปจากด้านหลังไม่ได้
พรึ่บ~
"ขะ เข้ามาทำไมคะ?"
"ชักช้าฉันรูดซิปให้เอง" จากัวร์เดินเข้ามาในห้องลองชุดพร้อมกับอาสารูดซิปให้กับบลูเบลล์
มือหนาบรรจงรูดซิปให้กับคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ บลูเบลล์รวบเส้นผมนุ่มของตัวเองขึ้นเพื่อที่จะให้จากัวร์ได้รูดซิปให้ได้สะดวกขึ้น
"อ๊ะ! จากัวร์กัดบลูเบลล์ทำไมคะ" บลูเบลล์เอี้ยวตัวไปถามร่างสูงที่เมื่อครู่เขาใช้ฟันคมกัดลงไปยังต้นคอขาวระหงของเธอจนเป็นรอยฟัน
"ถือว่าเป็นการตอบแทนละกัน" จากัวร์ละมือออกจากบ่าเล็กแล้วใช้สายตาเฉี่ยวคมของเขาไล่มองไปยังใบหน้าสวยจิ้มลิ้มของบลูเบลลือย่างนึกเอ็นดู
"ไม่เอาคำขอบคุณเหรอคะ"
"คำขอบคุณมันกินไม่ได้หนิ จริงไหม" มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นเพีนงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะคว้าข้อมือบางให้เดินตามออกมา
"เดี๋ยวค่ะ บลูเบลล์ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยนะคะ" บลูเบลล์สะกิดบอกกับร่างสูงที่เดินจูงมือเธออยู่
ถ้าออกไปทั้งชุดนี้เดี๋ยวก็โดนจับเอาหรอกค่ะ บลูเบลล์ไม่อยากโดนจับเพราะชุดๆเดียวนะคะ
"หึ ฉันจ่ายแล้วเธอจะเอาชุดออกไปทั้งร้านก็ไม่มีใครกล้ามาว่าเธอหรอกนะ"
"อะไรของมึงวะ บลูเบลล์ยังไม่ได้ลองชุดกูเลย" ชีต้าห์ย่นคิ้วหนาเข้าหากันอย่างไม่พอใจที่จากัวร์พาบลูเบลล์ออกมาแถมยังให้ใส่ชุดที่จากัวร์เป็นคนเลือกอีก
มันรู้สึกเหมือนว่าน่าจะกระแทกหมัดใส่ใครบางคนแปลกๆ
"ไว้ทีหลัง" จากัวร์เอ่ยตอบน้องชายของเขาเสียงเรียบ ไม่วายยกยิ้วยั่วเย้าประสาทชีต้าห์ไปอีกที
"ไอ้เวร" ชีต้าห์เอ่ยสบถตามหลังด้วยสายตาเดือดดาล จากัวร์แม่งยั่วโมโหฉิบ
"เดี๋ยว!" ชีต้าห์เอ่ยรั้งพร้อมกับดึงข้อมือบางอีกข้างของบลูเบลล์ให้หันกลับมาหาเขา
"อะไรเหรอคะชีต้าห์" บลูเบลล์เอียงคอถามเมื่อจู่ๆชีต้าห์ก็คว้าข้อมือเธอเข้าแถมยังทำหน้าตาไม่พอใจอีกด้วย
"รอยมึงใช่ไหมไอ้กัวร์?" ชีต้าห์ไม่ได้สนใจคำถามของคนตัวเล็กกลับส่งสายตาไปหาพี่ชายอย่างคาดคั้นเมื่อเห็นรอยแดงจางๆที่ต้นคอของหญิงสาว
"หึ~" จากัวร์แค่นหัวเราะในลำคอไม่ได้เอ่ยตอบแต่อย่างใด ทว่ากลับยิ่งเพิ่มความไม่ชอบใจให้กับชีต้าห์มากขึ้นกว่าเดิม
"ชีต้าห์โกรธเหรอคะ" บลูเบลล์สบตาเข้ากับดวงตาคมของชีต้าห์เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายต้องโกรธแน่ๆ
"คิดว่าไงล่ะ" ชีต้าห์ตอบกลับอย่างหงุดหงิดเป็นความหงุดหงิดที่เขาเองก็ไม่เข้าใจนัก
แค่เห็นร่องรอยที่มันไม่ได้เกิดจากเขาก็ทำให้เขาหงุดหงิดจนอยากจะเตะพี่ชายฝาแฝดให้กระเด็นไปไกลๆ ถ้าจะเป้นใครสักคนที่ทำรอยทิ้งไว้บนน่างกายของบลูเบลล์มันก็ต้องเป็นเขาเท่านั้น
"งะ งั้นชีต้าห์กัดบลูเบลล์อีกคนก็ได้นะคะ กัดตรงนี้ได้เลยค่ะ" บลูเบลล์จะยอมให้ชีต้าห์ได้กัดเพื่อแทนคำขอบคุณเรื่องชุดแล้วกันค่ะ จะตอบแทนด้วยร่างกายที่ไม่มีอันจะกินนี้เองค่ะ
ชีต้าห์ไล่มองไปตามเรียวนิ้วที่บลูเบลล์ชี้ไปยังต้นคอขาวระหงของเธออีกข้างที่ยังคงไร้ร่องรอยของจากัวร์
มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจเมื่อบลูเบลล์เป็นคนเชื้อเชิญเขาเองโดยที่ไม่ต้องเอ่ยถามขอความยินยอม ทว่าสายตาคมเย็นยะเยือกของจากัวร์กลับทอดมองมาที่เขาราวกับกำลังต่อว่าเขาผ่านทางสายตา
"ไม่กลัวเหรอบลูเบลล์" ชีต้าห์ยิ้มถามอย่างเจ้าเล่ห์ เขาไม่ยักรู้ว่าบลูเบลล์จะไม่กลัวเขาฝังฟันคมลงบนต้นคอของตัวเอง
"กลัวค่ะ แต่บลูเบลล์ไม่อยากให้ชีต้าห์โกรธ" ใบหน้าสวยหงอยเหงาลงอย่างเห็นได้ชัด
บลูเบลล์ไม่อยากเป็นต้นเหตุนะคะ อย่าโกรธกันพราะเรื่องกัดบลูเบลล์เลยค่ะ
"ถ้างั้นฉันจะไม่โกรธก็ได้ถ้าบลูเบลล์ยอมให้ฉันกัด"
"....."
"แต่ไม่ใช่ที่นี่หรอกนะ ฉันจะกัดเธอให้จมเขี้ยวเลยบลูเบลล์"
- Writer
