ใสๆ
1460 Words
@ โรงแรมหงอยเหงาเมาหงอย
"ว้าว~ ที่นี่อย่างกับในละครเลยค่ะ" บลูเบลล์ยิ้มร่าจับนู่นนี่นั่นไปทั่วทั้งห้องด้วยความตื่นเต้น ด้วยความที่เป็นโรงแรมระดับVip ที่จะสามารถเข้าพักได้จึงมีแต่ห้องพักที่หรูหราและความสะดวกสบาย
"ชอบเหรอบลูเบลล์" สองชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเอ็นดู ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะรีบปีนขึ้นเตียงอ้าขารอพวกเขาแล้วแน่ๆ
"ชอบสิคะ บลูเบลล์รู้สึกว่าที่นี่มันอลังการล้านแปดมากๆเลยค่ะ" ใบหน้าสวยหันกลับมายิ้มบอกชีต้าห์ที่เอ่ยถามเธอ
ร่างสูงกำยำของจากัวร์เดินไปหย่อนตัวนั่งลงปลายเตียงนุ่มมองร่างบางที่ยังคงจับนั่นนี่ไปเรื่อย ดวงตาเฉี่ยวคมไล่มองไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งที่น่าหลงไหลอย่างใจเย็น
ใจเย็นเหรอ? ใครจะเย็นไวกัน
"บลูเบลล์มานี่" จากัวร์ตบลงบนหน้าตักตัวเองเบาๆเป็นเชิงบอกให้คนตัวเล็กมานั่งลงบนตักแกร่งของเขา
บลูเบลล์หันมามองเจ้าของเสียงทุ้มดุดันแล้วเดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตักของเขาอย่างว่าง่าย
"จากัวร์มีอะไรเหรอคะ" ดวงตากลมโตช้อนตามองนัยน์ตาคมดุดันอย่างสงสัยเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรออกมาทำเพียงแค่ใช้ท่อนแขนแกร่งโอบรัดเอวบางของเธอเอาไว้เท่านั้น
"รู้ไหมว่าพามาที่นี่ทำไม" คำถามของจากัวร์ยิ่งทำให้ให้คิ้วบางขดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ
"มาโรงแรมก็ต้องมานอนหลับพักผ่อนไม่ใช่เหรอคะ" บลูเบลล์ตอบเสียงใสใบหน้าสวยจ้องหน้าจากัวร์นิ่งรอฟังคำตอบตาแป๋วว่าเธอตอบถูกหรือเปล่า
"คิดแบบนั้นเหรอบลูเบลล์" ปลายนิ้วเรียวหนาของชีต้าห์เชยปลายคางเล็กให้หันไปเงยสบมองกับดวงตาคมเข้มของเขา
"ไม่ใช่เหรอคะ?" สาวน้อยเอียงคอถามตาใสเธอใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเลยไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเสือแฝดทั้งสอง
"อยากรู้ไหมล่ะ ว่าเขาทำอะไรกันบ้าง"
"อยากรู้ค่ะ บลูเบลล์อยากรู้" คนตัวเล็กกระตือรือร้นตอบเสียงหวาน ยิ่งเผยให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของสองหนุ่มได้อย่างชัดเจน
"ไม่เปลี่ยนใจนะบลูเบลล์" จากัวร์ถามย้ำเมื่อคนตัวเล็กยังคงตีสีหน้าไร้เดียวสาอยู่แบบนั้น
วูบหนึ่งที่เขารู้สึกว่าเธอแส้แสร้วแกล้งทำใครมันจะไร้เดียงสาได้ขนาดนี้กัน
"ไม่เปลี่ยนใจค่ะ บลูเบลล์อยากรู้จริงๆนะคะ"
"ก็ดี" มึมปากหยักกระตุกยิ้มขึ้นอย่างพอใจที่คนตัวเล็กว่านอนสอนง่ายเสียจริง
"กูจะใส่ข้างหน้า" ชีต้าห์นั่งลงหนิ่นขอบเตียงข้างๆจากัวร์ที่ยังคงใช้ท่อนแขนโอบรัดเอวบางของบลูเบลล์เอาไว้แน่น เอ่ยบอกพี่ชายเสียงเข้มว่าเขาต้องการที่จะเป็นคนแรกที่จะได้สอดใส่เอ็นกายที่กำลังขยายใหญ่อยู่ใต้กางเกงยีนส์
"มึงคิดว่าทำได้ก็ลองดู" จากัวร์แสยะยิ้มตอบกลับอย่างท้าท้าย เขาคงจะเสียสติไปแล้วแน่ถ้ายอมให้ชีต้าห์ได้เป็นคนได้เริ่มชิมเนื้อกายหอมของบลูเบลล์ก่อนตัวเอง
"หึ กูไม่คิดแต่กูทำแน่" ชีต้าห์ตอบกลับอย่างเอาจริง สายตาคมกวาดมองใบหน้าสวยที่ยังคงงุนงงกับคำพูดของสองแฝด
"งั้นเลือกมาบลูเบลล์เธออยากให้ใครใส่ข้างหน้า" จากัวร์เลิกสนใจสายตาวอนบาทาของน้องชายแล้วหันมาถามร่างบางบนตักแทน
"ต้องเลือกด้วยเหรอคะ แล้วให้เลือกอะไรคะบลูเบลล์ไม่รู้"
"ง่ายๆบลูเบลล์แค่เธอยอมให้ฉันใส่ข้างหน้าแล้วไอ้กัวร์ใส่ข้างหลังแทน" ชีต้าห์ยักคิ้วหนาใส่พี่ชายตนเองอย่างชอบใจ
เสือเหรอจะยอมแบ่งเหยื่อให้ตัวผู้ตัวอื่นง่ายๆ เขาเองก็เช่นกัน
"ทำไมต้องข้างหน้าแล้วข้างหลังด้วยคะ?"
"ทำไมชอบถามอย่างกับคนไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง" จากัวร์เอ่ยถามเสียงนิ่งเขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเสียดื้อๆเมื่อใบหน้าสวยฉายชัดถึงความไร้เดียวสา
"คะ?"
" คิดว่าตัวเองใสซื่อไร้เดียงสานักหรือไง"
" ใสไม่ใสก็จะใส่เข้าไปเกี่ยวไรกับไร้เดียงสา" ชีต้าห์ดึงคนตัวเล็กจากหน้าตักแกร่งของจากัวร์ให้มานั่งทับหน้าตักของเขาแทน ไร้เดียงสาแล้วไงเขาไม่สนใจเลยสักนิด
"ไอ้ต้าห์มึงอยากโดนหมัดกูก่อนจะใส่เข้าไปไหมวะ" จากัวร์ชักสีหน้าโกรธขึงเมื่อถูกแย่งบลูเบลล์ไปเสียดื้อๆ แต่ก่อนที่ทั้คู่จะได้วางมวยกันเสียงหวานก็เอ่ยถามทัพขึ้นเสียก่อน
" บลูเบลล์เป็นคนใสๆนะคะ จะใส่หน้าก็ได้ใส่หลังก็ดี" บลูเบลล์ยกมือปิดปากสองหนุ่มเอาไว้ไม่ให้สาดคำพูดที่ดูจะรุนแรงไปสำหรับเธอ
ใบหน้าจิ้มลิ้มมองสบตาของเสือหนุ่มทั้งสองคนสลับกันเพื่อจะห้ามศึกเธอจึงเอ่ยบอกเขาทั้งคู่แม้จะไม่ได้รู้เลยว่าคำตอบที่ไม่ทันคิดของเธอมันกำลังเข้าทางของสองแฝด
งับ!
"อ๊ะ! ชีต้าห์กัดนิ้วบลูเบลล์ทำไม" บลูเบลล์ดึงมือบางออกจากริมฝีปากหยักของชีต้าห์ด้วยตกใจเมื่อจู่ๆฟันคมของเขาก็กัดลงที่เรียวนิ้วของเธอเต็มแรง
"บอกแล้วไงว่าจะกัดให้จมเขี้ยว" คนตัวโตที่นั่งยกยิ้มชอบใจกับใบหน้าสวยบนหน้าตัก เขาไม่เคยคิดว่าจะใจเย็นกับเหยื่อตัวน้อยได้มากขนาดนี้ หากบลูเบลล์เป็นคนอื่นตอนนี้คงไม่เหลือซากแล้ว
เพี๊ยะ!
"อย่าให้มันมากไปไอ้ต้าห์" ฝ่ามือหนาของจากัวร์ฟาดลงเต็มแรงบนแผ่นหลังของชีต้าห์
ใบหน้าคมติดเย็นชากำลังปรายตามองน้องชายที่กัดนิ้วเรียวของบลูเบลล์จนคนตัวเล็กตกใจหน้าถอดสีเลยทีเดียว
"ไอ้เวร ทีมึงยังกัดที่คอบลูเบลล์ได้เลย" ชีต้าห์แหวกลับอย่างไม่ยอมแพ้ถ้าไม่ติดว่าบลูเบลล์นั่งอยู่บนตักเขาป่านนี้เขาลุกไปต่อยหน้ากวนตีนของจากัวร์ให้คว่ำไปแล้ว
"หึ แล้วยังไง" จากัวร์ยิ้มยียวนเขาเป็นคนพาบลูเบลล์เข้ามา เขาก็ย่อมมีสิทธ์ที่จะได้ตัวบลูเบลล์ก่อนใคร
"แล้วไงอะไร เรื่องนี้บลูเบลล์ต่างหากที่เป็นคนตัดสิน" สองแฝดสบตามองร่างบางที่นั่งนิ่งฟังพวกเขาทั้งสองเถียงกันโดยที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุแม้แต่น้อย
"จะเอายังไง" จากัวร์เลิกคิ้วบางเป็นคำถามดวงตาเฉี่ยวคมหรี่ตามองร่างบางบนตักน้องชายอย่างกดดัน
"อะ เอาอะไรคะ บลูเบลล์ไม่รู้เลยว่าจากัวร์กับชีต้าห์ทะเลาะกันเรื่องอะไร"
"จะเอากับใคร ฉันหรือมัน" นิ้วมือหนาของจากัวร์ชี้เข้าหาตัวเองเสร็จแล้วชี้ไปที่ชีต้าห์เป็นการกดดันอีกครั้ง
"ต้องเลือกด้วยเหรอคะ?"
"เลือก/เลือกมา" สองแฝดแทบจะตะเบ็งเสียงใส่ร่างบางด้วยความร้อนใจ ถ้าคำตอบที่ได้มามันไม่ต้องตามความต้องการของพวกเขาก็อย่าหวังว่าบลูเบลล์จะเดินออกจากโรงแรมนี้ได้แบบสบายๆเลย
หึ ต้องถึงขั้นเอารถเข็นมาเข็นเลยดีกว่า
"บลูเบลล์เลือกใครคนหนึ่งไม่ได้ งั้นบลูเบลล์เลือกทั้งสองเลยได้ไหม" ใบหน้าสวยยู่หน้าตอบอย่างเป็นกังวล จะให้เธอเลือกใครคนหนึ่งแล้วอีกคนจะเสียใจหรือเปล่า เพราะเธอรู้ดีว่าการไม่ถูกเลือกมันเสียใจและผิดหวังมากแค่ไหน
"แน่ใจแล้วใช่ไหมที่ตอบมา" จากัวร์ตีหน้านิ่งถามเจ้าของเสียงใสที่ตอบมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
"นะ แน่ใจค่ะแน่ใจสุดๆไปเลยค่ะ"
"โอเคๆ ฉันเชื่อแล้วบลูเบลล์" ชีต้าห์วาดยิ้มอย่างนึกเอ็นดูเมื่อคนตัวเล็กบนตักพยักหน้าตอบรับรัวๆราวกับกลัวพวกเขาจะโกรธเธอยังไงยังงั้น
"ฉันไม่ยอมให้เปลี่ยนใจแล้วนะบลูเบลล์" จากัวร์พูดเสริมมือหนาของเขาวางลงบนต้นขาขาวของบลูเบลล์อย่างเชื่องช้าก่อนจะลากฝ่ามือหนาของตัวเองให้สูงขึ้นไปอีกระดับจนเกือบจะถึงขอบแพนตี้ตัวบางใต้ชุดเดรสที่เขาเป็นคนเลือกให้กับมือ
"ถึงเปลี่ยนใจก็ไม่ทันแล้ว"
**** พวกแกน้องมันซื่อขนาดนี้ยังจะหลอกล่อได้อีกนะ
- Writer
