ไม่เจ็บ
986 Words
เมื่อบลูเบลล์ถูกแม่ของพวกเขารับดูแลยังไงพวกเขาก็คงจะคัดค้านอะไรไม่ได้แล้ว อีกอย่างมันก็ไม่ได้แย่นักถ้าคนที่แม่เขารับดูแลเป็นบลูเบลล์
"ขอฉันดูหน่อยที่ถูกตีไปมันบวมหรือเปล่า" จากัวร์เดินเข้ามาในห้องที่พระพายจัดให้เธอใหม่เป็นห้องส่วนตัวซึ่งไม่ไกลจากห้องของพวกเขานัก
เพราะพระพายกับสิงโตติดธุระด่วนจึงให้จากัวร์กับชีต้าห์เป็นคนดูแลบลูเบลล์แทนไปก่อน
"ไม่เป็นไรค่ะ" บลูเบลล์หันมายิ้มตอบเมื่อเห็นว่าจากัวร์กำลังเดินเข้ามาหาเธอที่นั่งอยู่ปลายเตียงหลังจากเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ โชคดีที่เธอสวมชุดคลุมอาบน้ำเอาไว้เพราะเสื้อผ้าของเธอยังไม่มีติดตัวมานอกจากชุดนักเรียนเท่านั้น
"เธอไม่ได้โดนก้านมะยมตีถึงจะบอกว่าไม่เป็นไร ยังไงมันก็ต้องเจ็บ"
"ไม่เจ็บค่ะ บลูเบลล์ไม่เจ็บจริงๆนะคะ" บลูเบลล์ส่ายหน้ารัวๆเธอไม่อยากให้เขาดูแผลให้หรอก เพราะเธอชินชากับความเจ็บเหล่านี้แล้ว
"ไหนบอกว่าจะเชื่อฟังไงบลูเบลล์" จากัวร์เอ่ยขึ้นอย่างขัดใจเมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมที่จะให้เขาได้ดูแผลที่หลังของเธอ
"มึงก็ดุฉิบหาย บลูเบลล์ไหนลองให้พวกเราดูหน่อยได้ไหม" ชีต้าห์เดินเข้ามาอีกคนแล้วยิ้มบอกกับคนตัวเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่
หงึกหงัก~
บลูเบลล์พยักหน้ารับเบาๆชีต้าห์จึงเดินไปนั่งยังขอบเตียงข้างๆกับเธอ
"บลูเบลล์บอกว่าไม่เจ็บเพราะงั้นห้ามทำโทษบลูเบลล์อีกนะคะ" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงอ่อนเธอพยายามไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกไปแล้ว คงจะไม่โดนทำโทษอีกใช่ไหมบลูเบลล์ไม่งอแงแล้วด้วย
"หือ? จะทำโทษเธอไปทำไมกัน" ชีต้าห์ย่นคิ้วหนาเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ทำไมพวกเขาต้องทำโทษเธอด้วย เพียงแค่คิดว่าเธอโตมาด้วยสภาพแวดล้อมที่น่าสงสารก็อดทำชีต้าห์ขบฟันแน่นไปไม่ได้
"จริงเหรอคะ ไม่ทำโทษบลูเบลล์จริงๆนะ" ดวงตากลมโตช้อนตามองเป็นประกายความหวัง เธอกลัวที่จะต้องโดนทำโทษมากจริงๆ
"มานี่สิ" ชีต้าห์ยกตัวร่างบางให้นั่งทับหน้าตักแกร่งของเขาเอาไว้ให้คนตัวเล็กได้โอบกอดต้นคอของเขา
"ขอฉันนดูหน่อยบลูเบลล์" จากัวร์เดินมาตรงหน้าของชีต้าห์ซึ่งมีบลูเบลล์นั่งบนตักของแฝดน้องหันหลังให้เขาอยู่
มือหนาขยับขึ้นเลิกเสื้อคลุมอาบน้ำของบลูเบลล์ออกเพียงเล็กน้อยให้ได้เห็นแผ่นหลังบางขาวเนียนที่มีแต่รอยฟกช้ำทั่วทั้งแผ่นหลัง
สันกรามปูดนูนขึ้นทันทีที่เห็นรอยแผลของบลูเบลล์เขาไม่รู้ว่าเธอต้องเจอกับอะไรมาบ้างแต่ไอ้เวรหน้าไหนที่ทำกับร่างกายบอบบางของบลูเบลล์จนเป็นรอยแบบนี้ เขาจะเอาคืนให้สาสม
"จากัวร์เปิดเยอะไปแล้วหรือเปล่าคะ" บลูเบลล์กุมชุดคลุมที่ตอนนี้ถูกดึงลงมาจนโผล่เนินอกอวบที่ขนาดเกินตัวแนบชิดกับแผงอกแกร่งของชีต้าห์
"เจ็บหรือเปล่า" จากัวร์ไม่สนใจที่บลูเบลล์บอกกับเขากลับถามคำถามที่เขาอยากรู้ออกไปแทน
"มะ ไม่เจ็บเลยค่ะ" บลูเบลล์ยังคงซบศีรษะลงกับบ่ากว้างของชีต้าห์เอ่ยตอบเขาเสียงใส
"บลูเบลล์ไม่ต้องโกหกหรอก ถ้าเจ็บก็บอกจะไม่มีใครทำอะไรเธอได้อีกแล้ว"
"ฮึก จะ เจ็บมันเจ็บมากๆเลยค่ะ" เสียงหวานสั่นเครือเอ่ยตอบจากัวร์กลับไปจนทำให้ชีต้าห์ต้องก้มมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กบนตักของเขาไปด้วย
"ใครทำ" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างโกรธเกรี้ยว รอยแผลที่เกินกว่าคนตัวเล็กจะทนไหวกลับต้องบอกว่าไม่เจ็บทั้งๆที่ร่างกายของเธอแทบจะแตกเป็นริ้วๆ
"ชีต้าห์โกรธบลูเบลล์เหรอ" บลูเบลล์เงยหน้าขึ้นถามผ่านม่านน้ำตาพร่ามัว หรือเขาจะโกรธที่บลูเบลล์ร้องไห้กัน บลูเบลล์อ่อนแอชีต้าห์เลยไม่พอใจใช่ไหม
"จะบ้าเหรอ ฉันจะโกรธเธอทำไม" ชีต้าห์ทำได้เพียงลูบศีรษะเล็กของบลูเบลล์อย่างปลอบประโลม อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าเขาจะโกรธเธอได้บลูเบลล์ที่เขาจำได้ร่าเริงและสดใสจนไม่คิดว่าเขาต้องมาเจอเธออีกครั้งกับสภาพที่น่าสงสารแบบนี้
"ไม่โกรธจริงๆนะ"
"อืม ไม่โกรธ" ชีต้าห์เอ่ยตอบคนตัวเล็กให้เธอวางใจพร้อมกับนิ้วมือหนาที่ยกขึ้นเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากใบหน้าจิ้มลิ้ม
"ทายาก่อน" จากัวร์ถอนหายใจทิ้งอย่างขัดใจเขาไม่ปล่อยเอาไว้แน่ แต่ตอนนี้เขาต้องหายามาทาให้กับบลูเบลล์เสียก่อน
"จะเจ็บไหมคะ บลูเบลล์ไม่ชอบความเจ็บปวด" บลูเบลล์เบะปากถามเธอเผลองอแงใส่พวกเขาจนได้ เมื่อถูกความใจดีของพวกเขายิ่งทำให้บลูเบลล์อยากจะอ้อนใครสักคนบ้าง
"ไม่เจ็บ" จากัวร์บอกเสียงเรียบแล้วบีบยาลงนิ้วมือหนาของเขา จากนั้นจึงป้ายลงไปยังรอยฟกช้ำบนแผ่นหลังบางอย่างเบามือ
"ชีต้าห์บลูเบลล์กลัวเจ็บ" สองแขนเล็กเกี่ยวตวัดรอบต้นคอหนาของชีต้าห์เมื่อถูกสัมผัสเย็นๆของยาป้ายที่ผิวเนื้อของเธอ
"ไม่เจ็บหรอก ถ้าเจ็บเธอจะกัดฉันก็ได้นะ"
"ไม่เอา บลูเบลล์ไม่กัดถ้ากัดชีต้าห์ก็ต้องเจ็บสิคะ"
"งั้นให้ฉันกัดเธอแทนไหม รับรองว่ามันไม่เจ็บอย่างที่เธอคิด"
- Writer
