พี่ชาย
962 Words
เสียงหวานเปร่งออกมาเบาหวิวหากแต่ชีต้าห์กับจากัวร์กลับได้ยินชัดเจน
สองแฝดนิ่งชะงักไปเพียงนิดเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างบลูเบลล์จะปกป้องโดยเอาตัวเองมาเป็นโล่กำบังแบบนี้
"งั้นแกก็ตายไปพร้อมกับมันเลยนังบลูเบลล์" พนาโกรธขีดสุดเมื่อบลูเบลล์ที่เคยอ่อนข้อให้เขากลับแข็งข้อดื้อด้านได้มากขนาดนี้
ชีต้าห์ใช้ท่อนแขนแกร่งโอบกอดร่างบางเอาไว้เมื่อบลูเบลล์พยายามที่จะใช้ตัวเองรองรับแรงจากท่อนไม้ของพนาอีกครั้ง
"อย่าเอาตัวเองมาปกป้องฉันแบบนี้อีกรู้ไหม" ชีต้าห์เอ่ยบอกกับคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่สั่นระริกด้วยความกลัว ถึงเธอจะกลัวจนตัวสั่นแค่ไหนก็ยังเอาตัวเองมาปกป้องเขาได้อีก
ถ้าไม่บ้าเขาก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาพูดแล้ว
"ตะ แต่บลูเบลล์ไม่อยากให้ชีต้าห์เจ็บ" บลูเบลล์เงยหน้าตอบเสียงอ่อน เธอรู้สึกผิดที่ทำให้พวกเขาเดือดร้อนได้มากขนาดนี้
"ช่างแม่งเหอะ ปล่อยให้ไอ้จากัวร์จัดการไป" ชีต้าห์เอ่ยบอกกับคนตัวเล็กในอ้อมกอดเมื่อเห็นว่าจากัวร์กำลังรัวมัดใส่พยาแบบไม่ออมแรง
"แต่ว่า.."
"คิดว่ามันสู้ไอ้เวรนั่นไม่ได้หรือไง?" ชีต้าห์เลิกคิ้วเป็นคำถามเมื่อเห็นสีหน้ากังวลใจของบลูเบลล์ เธอไม่รู้หรือไงว่าพวกเขาเป็นมาเฟียเรื่องต่อยตีถือเป็นธรรมชาติ
"บลูเบลล์แค่ไม่อยากให้จากัวร์เจ็บตัว" เสียงหวานตอบกลับแผ่วเบา บลูเบลล์เอี้ยวตัวหันไปมองด้านหลังก็เห็นว่าพนาได้ล้มลงไปนอนกับพื้นโดยมีจากัวร์ที่ประทับฝ่าเท้าบนร่างกายของพนาอยู่
นั่นตายได้เลยนะคะ ตายแน่ๆเลยค่ะ
"บอกแล้วว่าให้ไอ้กัวร์จัดการ"
เมื่อจากัวร์พอใจจนหยุดกระทืบอีกฝ่ายแล้วเขาจึงเดินกลับมาพร้อมกับมือที่ชุ่มไปด้วยเลือด
"เจ็บหรือเปล่าคะ" บลูเบลล์ที่เห็นว่ามือของเขามีเลือดก็รีบจับขึ้นมาดูด้วยแววตารู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม
"ไม่ใช่เลือดฉัน" จากัวร์เอ่ยบอกแล้วชักมือของเขาออกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"ไปได้ยังไอ้ต้าห์" จากัวร์มองข้ามบลูเบลล์ไปยังด้านหลังที่มีชีต้าห์ยืนอยู่
"จะรอหาพระแสงอะไรอยู่ล่ะ" ชีต้าห์ยักไหล่เขาไม่ชอบเรื่องวุ่นวายถ้ามีใครมาเจอเขากับร่างที่นอนแน่นิ่งที่ยังคงหายใจแผ่วๆอยู่บนพื้น
"ดะ เดี๋ยวสิคะ" สองมือเล็กจับยึดชายเสื้อของทั้งสองคนเอาไว้ จนสองหนุ่มหันมามองยังคนตัวเล็กที่ก้มหน้ามองพื้นอยู่
"อะไร?"
"สะ สัญญากันแล้วหนิคะว่าจะช่วย ไม่พาบลูเบลล์ไปด้วยเหรอคะ"
"เธอไม่มีคนรู้จักคนอื่นแล้วหรือไง" ชีต้าห์ถามคนตัวเล็กที่ยังคงไม่ยอมปล่อยชายเสื้อชุดยูนิฟอร์มนักเรียนของเขา
บลูเบลล์ส่ายหน้ารัวๆ เธอไม่มีใครอีกแล้วแม้กระทั่งเงินสักบาทก็ไม่มี
"บลูเบลล์สัญญาว่าจะไม่ดื้อ จะทำตามที่จากัวร์กับชีต้าห์บอกทุกอย่างถ้าบลูเบลล์กลับไปที่บ้านนั่นอ**บลูเบลล์คงไม่มีชีวิตรอดกลับมาอีกแน่" ดวงตากลมโตเงยมองใบหน้าคมคายของสองหนุ่มทั้งสองคน ดวงตาฉ่ำหวานเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาเธอไร้หนทางที่จะไปแล้วจริงๆ
@บ้านสิงโตหัวหน้ามาเฟีย
"บลูเบลล์ทำไมหนูถึงได้โชคร้ายแบบนี้" พระพายผู้เป็นแม่ของแฝดหนุ่มโผกอดร่างเล็กที่นั่งนิ่งจนแทบลืมหายใจด้วยความสงสาร
เมื่อสองแฝดพาบลูเบลล์กลับมาบ้านโดยที่ย้ำชัดเจนว่าจะให้พ่อและแม่ของเขาช่วยหาที่อยู่ให้กับบลูเบลล์และตามหาญาติให้กับเธอ
กลับกลายเป็นว่าเมื่อค้นหาประวัติบลูเบลล์กลับเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ของเขาเองแถมเธอยังเคยอาศัยอยู่บ้านข้างๆตอนที่เขายังเด็กก่อนที่แม่ของบลูเบลล์จะพาเธอย้ายไป
ถึงว่าสองหนุ่มถึงได้คุ้นหูกับชื่อของบลูเบลล์นัก เพราะเมื่อก่อนพวกเขาเคยอยากได้น้องกันมากเมื่อมีบลูเบลล์ย้ายมาพวกเขาจึงไปเล่นด้วยกับเธอบ่อยๆจนขาดการติดต่อเมื่อรู้ว่าบลูเบลล์ย้ายบ้านไปแล้ว
"คะ คุณน้ารู้จักหนูด้วยเหรอคะ"
"เรียกมามี๊ก็ได้บลูเบลล์ต่อไปนี้หนูต้องอยู่กับมี๊ที่นี่ มี๊จะไม่ให้ใครทำร้ายหนูได้อีกแล้ว" พระพายกอบกุมใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของบลูเบลล์เอาไว้อย่างหวงแหน เมื่อก่อนบลูเบลล์น่ารักน่าเอ็นดูขนาดไหนวันนี้เธอก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่
"เฮียพายอยากรับเลี้ยงบลูเบลล์ได้ไหมคะ" พระพายหันไปถามความคิดเห็นจากสามีสิงโตหรือหัวหน้ามาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่กลับถูกสายตาของภรรยากดดันมาจนตนเองทำได้เพียงพยักหน้าเป็นการตกลงอย่างเสียไม่ได้
และเขาเองก็ไม่ติดใจอะไรเพราะอยากจะมีลูกอีกคนมาตั้งนานแล้ว ถ้าเป็นบลูเบลล์ที่เคยเห็นตั้งแต่เด็กเขาก็ไม่ติดขัดอะไร
"ต่อไปนี้หนูอยู่ที่นี่กับมี๊ แล้วมีพี่ชายที่จะคอยช่วยหนูอีกสองคนเลยนะบลูเบลล์"
สองหนุ่มหันมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย กับคำว่าพี่ชายที่เอ่ยออกมาจากปากแม่ของพวกเขา
พี่ชาย? ใครเขาอยากเป็นกัน
- Writer
