วิวาห์วุ่นอุ้มบุญรัก

ความลำบากใจ2

“ถ้าผมมีลูกมีเมียอยู่แล้ว พ่อกับแม่ยังจะยัดเยียดนุชวราให้กับผมอยู่อีกไหมครับ” หมอหนุ่มถามออกมาอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ราบเรียบ จนบิดามารดาไม่สามารถเดาความคิดของเขาออก ซึ่งคนทั้งคู่คิดว่าลูกชายเพียงแค่อยากรู้คำตอบเท่านั้น

“พ่อกับแม่ไม่ใช่คนใจร้าย ที่จะพรากลูกพรากเมียใครหรอกนะ ถ้าหมอมีลูกมีเมียอยู่แล้ว พ่อกับแม่ก็จะไม่บังคับให้ลูกต้องหมั้น หรือแต่งงานกับนุชวราหรอก แต่ลูกชายของแม่โสดไม่มีใคร แล้วทำไมจะแต่งงานกับหนูนุชไม่ได้ หรือว่าลูกชอบไม้ป่าเดียวกัน แม่ไม่ยอมแน่” ผู้เป็นมารดาเริ่มคิดไปต่างๆ นานา เมื่อลูกชายมีท่าทางที่อิดออด ไม่อยากจะแต่งงานกับสาวสวยที่เพอร์เฟกต์อย่างนุชวรา

“ผมไม่มีใครหรอกครับแม่ แต่ขอเวลาอีกสามเดือนได้ไหมครับ ผมไม่เคยขออะไรจากแม่เลย ถ้าหากว่าผมจะต้องหมั้นหรือแต่งงานกับนุชวราจริงๆ ขอให้ผมได้ใช้ชีวิตในแบบของผม เพียงแค่สามเดือนจะได้ไหมครับแม่”

ครั้งแรกที่บิดามารดาได้ยินคำร้องขอจากลูกชายคนเล็ก เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเขาอยู่ในโอวาทบุพการีเสมอ ไม่เคยใช้ชีวิตออกนอกลู่นอกทางเลยสักครั้ง คนสูงวัยหันหน้ามาสบตากัน เพื่อขอความเห็นของอีกฝ่ายซึ่งคำตอบที่ได้ อยู่ภายใต้ม่านตานั้นแล้ว

“ตกลง พ่อกับแม่จะให้เวลาหมออีกสามเดือน แค่สามเดือนเท่านั้นนะ อย่าคิดแชเชือนเด็ดขาด”

“ขอบคุณครับแม่ ขอบคุณครับพ่อ” หมอวายุกล่าวขอบคุณบิดามารดาออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก ซึ่งคนทั้งคู่จะเห็นได้ไม่บ่อยนัก สิ่งนั้นทำให้หญิงสูงวัยถึงกับรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่กำลังคิดจะจับคู่ให้กับลูกชายคนเล็ก

“ไม่ต้องดีใจขาดนั้นก็ได้มั้งหมอ แค่สามเดือนไม่ใช่สามปีสักหน่อย ยังไงลูกก็ต้องได้แต่งงานกับหนูนุช ชีวิตหลังแต่งงานอาจจะทำให้หมอ ขอบคุณพ่อกับแม่ก็ได้ ที่ทำให้ลูกได้สมรสในครั้งนี้”

“หรือบางที ทุกอย่างมันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”

“หมอ!” มารดาถึงกับเอ็ดลูกชายคนเล็กออกมาเสียงดัง แต่ทว่าหมอหนุ่มได้เดินออกไปจากบ้าน ตรงไปยังโรงจอดรถขับพุ่งออกไปเรียบร้อยแล้ว สองสามีภรรยาจึงหันมาสบตากันอีกครั้ง ก่อนส่ายศีรษะให้กับความดื้อดึงของลูกชาย ที่พยายามปฏิเสธการหมั้นหมายมาแล้วหลายครั้งหลายครา จนนุชวราไม่ยอมอีกแล้ว หล่อนจึงให้บิดามารดามาเจรจา เพราะเชื่อว่าหากรอให้หมอวายุเป็นคนเอื้อนเอ่ย เธอคงต้องรอไปทั้งชีวิตอย่างแน่นอน

เช้าของวันใหม่ ฝนสุดามาตามนัด เพราะมันคือวันสำคัญของเธอ เมื่อหมอพราวกนกและทีมแพทย์จะเข้าสู่กระบวนการเก็บไข่ผ่านทางช่องคลอด ก่อนจะทำการเจาะดูดไข่มาเลี้ยงในน้ำยาเลี้ยงไข่ เพื่อเตรียมพร้อมในการปฏิสนธิ ซึ่งนายแพทย์จิรายุได้มาเก็บเสปิร์ม สำหรับการคัดกรองอสุจิตัวที่สมบูรณ์แข็งแรงที่สุดไว้ในห้องปฏิบัติการ แน่นอนเสปิร์มของเขาล้วนแต่สมบูรณ์ ก่อนจะนำมาเติมอาหารเสริม เตรียมพร้อมสำหรับการปฏิสนธิแบบเจาะจงและแม่นยำ จนเกิดเป็นตัวอ่อน พอที่จะทำให้หมอหนุ่มสมหวัง ในสิ่งที่ใจปรารถนาได้ไม่ยาก

“คุณฝนสุดาทำตัวให้สบาย ไม่ต้องเครียดนะคะ” หมอพราวกนกพูดขึ้นหลังจากขั้นตอนการเก็บไข่ ผ่านพ้นไปด้วยดี แต่ฝนสุดากลับมีท่าทีที่กังวลใจ

“ขอบคุณนะคะคุณหมอ พอคิดว่าตัวเองกำลังจะมีลูก สิ่งมีชีวิตเล็กๆ กำลังจะเข้ามามีบทบาทเป็นส่วนหนึ่งในร่างกาย ฝนก็รู้สึกกังวลใจ เพราะกลัวว่าตัวเองนั้น จะทำหน้าที่ของแม่ได้ไม่ดีเท่าที่ควร” ทุกถ้อยคำที่หญิงสาวบรรยายของมานั้น ทำให้แพทย์หญิงทราบทันทีว่าทำไมหมอวายุ ถึงได้ตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเจอ

“อย่ากังวลใจไปเลยนะคะ สัญชาตญาณของความเป็นแม่ มักจะเกิดขึ้นกับผู้หญิงอย่างพวกเราได้ โดยอัตโนมัติ ผ่านกลไกของสายใยความผูกพัน หมอเชื่อว่าคุณฝนสุดาจะต้องทำหน้าที่นี้ได้ดีไม่แพ้ใคร”

ถ้อยคำของแพทย์หญิงพราวกนก ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดที่ไม่ได้ปรุงแต่งจริตแต่อย่างใด เมื่อเธอมีความปรารถนาดีต่อคนไข้ จึงทำให้ฝนสุดารู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง

ซึ่งบทสนทนาระหว่างหมอสาวกับคนไข้ได้อยู่ภายใต้สายตาคมของนายแพทย์จิรายุตลอดเวลา เมื่อเขายอมเสียมารยาทแอบฟังคนทั้งคู่คุยกัน ถึงเรื่องราวที่กำลังจะเกิดในเวลาอันใกล้

“หมอเลือกการทำอิ๊กซี่ให้กับคุณฝนสุดา เพราะอัตราการประสบความสำเร็จสูง ฉะนั้นไม่ต้องกังวลทำครั้งเดียวได้ผลแน่นอนค่ะ”

“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ”

“ด้วยความยินดีค่ะ”

เมื่อฝนสุดาเดินออกไป ทำให้หมอหนุ่มที่แอบฟังอยู่ รีบตรงเข้ามานั่งที่เก้าอี้แทนฝนสุดาทันที พร้อมกับใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนอย่างเคยแต่แพทย์หญิงพราวกนกก็พอจะทราบได้ ถึงวัตถุประสงค์ของหมอหนุ่ม

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ คุณหมอคงได้ลูกแฝดสมใจ เพราะไข่ที่ได้เหมือนโชคชะตาจะอำนวย หมอได้ลูกแฝดแน่นอนสบายใจได้”

“ขอบคุณนะครับ ฝากด้วยนะหมอแพรว”

“ด้วยความยินดีค่ะ”

นายแพทย์จิรายุถึงกับหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทั้งที่ภายในใจเริ่มที่จะกังวล ถ้าหากเขาต้องหมั้นและแต่งงานกับนุชวรา ลูกและภรรยาของเขาจะอยู่อย่างไร แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฝนสุดา อาจจะไม่ได้เกิดขึ้นในรูปแบบของสามีภรรยาเหมือนกับคู่อื่นๆ แต่เมื่อเธอคือแม่ของลูกเขาก็นับว่าเธอเป็นภรรยาของเขาแล้วเช่นกัน

ฝนสุดาเดินทางกลับมาที่บ้าน พร้อมกับคำถามมากมายที่เกิดขึ้นภายในใจ เมื่อหญิงสาวกำลังคิดว่าเธอได้ทำอะไรลงไป การตัดสินใจที่ถ้วนถี่คิดแล้วคิดอีก จนในที่สุดข้อสรุปที่ได้ กำลังจะทำให้เธอกลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไปโดยปริยาย

“ทำไมต้องคิดมากด้วยนะ การมีลูกมันคือของขวัญที่ล้ำค่า เราแค่เลี้ยงเขาให้ดีที่สุด เงินเก็บก็พอมีอยู่บ้าง ลูกโตพอเข้าโรงเรียนค่อยหางานใหม่ทำก็ได้นี่นา”

เมื่อหญิงสาวคิดได้ดังนั้นเธอจึงเผยรอยยิ้มออกมา เพื่อรอรับการฝังตัวอ่อนเข้ามาในโพรงมดลูก ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

Rrrr!! เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น ทำให้หญิงสาวคว้ามากดรับ เมื่อสายเรียกเข้าคือเพื่อนรักอย่างมิรา คงโทรมาถามไถ่เรื่องที่เธอนั้น ไปเก็บไข่ในวันนี้

“ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะมิรา” เสียงหวานเอ่ยถามเพื่อนออกไปตามสาย

“ฝนกลับมาจากโรงพยาบาลแล้วใช่ไหม สะดวกคุยหรือเปล่า”

น้ำเสียงของมิรา เริ่มสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ทำให้ฝนสุดาถึงกับแปลกใจ เพราะปกติแล้วมิราเป็นคนเข้มแข็ง ไม่มีน้ำตาให้กับเรื่องใดๆ ง่ายๆ นอกจากวันที่เธอจับได้ว่ากัปตันหนุ่มนอกใจ แล้วเขาเลือกผู้หญิงคนใหม่ พร้อมกับขอยุติสัมพันธ์บอกเลิกเธอไปอย่างไม่ไยดี

“เกิดอะไรขึ้นมิรา เธอกำลังร้องไห้อยู่ใช่ไหม ใครทำอะไรบอกฝนมา ไม่เอาหยุดร้องก่อน”

“เบส! เบสโกหกมิรา เขายังไม่ได้เลิกกับแฟน ที่สำคัญ...ฮึกฮื้อ!” มิราพูดยังไม่ทันจบประโยค หญิงสาวก็ร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง ซึ่งฝนสุดาแน่ใจว่า มันคงเป็นเรื่องใหญ่ เพื่อรักของเธอถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายออกมาแบบนี้

“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งร้องตอนนี้มิราอยู่ที่ไหน ฝนจะไปหา”

“มิรากำลังจะบิน ฝนไม่ต้องมาหรอก มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายมิราจะไม่ทน ทำงานที่นี่อีกแล้ว มิราเกลียดเขา เกลียดตัวเอง ฮึกฮื้อ!” คงไม่มีใครมาเข้าใจในหัวอกของมิรา เมื่อหญิงสาวเผลอไปมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเบส สาเหตุมาจากน้ำเมาและถ่านไฟเก่าที่พร้อมจะระอุขึ้นได้ทุกเวลา เมื่อหญิงสาวยังคงฝังในในรักแรก ทั้งที่กัปตันหนุ่มทำกับเธอเอาไว้อย่างเจ็บปวดแสนสาหัส คำว่าสงสารเห็นอกเห็นใจ ทำให้เธอนั้นพลาดท่าเสียทีกลับไปสานสัมพันธ์กับเขาอีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ