เสียงพูดคุยเบาๆ กลิ่นยาจางๆ และความเจ็บปวด ปลุกธนูให้ค่อยๆ ลืมตาตื่น ภาพแรกที่ชายหนุ่มมองเห็นคือ เพดานสีขาวในห้องแคบๆ ซึ่งสว่างด้วยแสงจากหลอดไฟเล็กๆ 4 ดวงที่ทำให้เขาต้องหรี่ตา เบือนหน้าหนีไปมองขวดน้ำเกลือกับแจกันดอกไม้ข้างเตียง
...และมองเลยไปถึงหญิงสาว เจ้าของรอยยิ้มแสดงความดีใจที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วย
“ฟื้นแล้วเหรอ นายหลับไปตั้ง 3 วันแน่ะ รู้ไหม ?” นั่นคือประโยคทักทายของเธอ
“อ้อ !!”
ธนูเบิกตากว้างร้องเรียกชื่อเธอด้วยความตกใจ นั่นเองที่ทำให้ใครอีก 2 คนภายในห้องหันมามองเขา
“ไง ! ฟื้นแล้วเหรอ พ่อลูกชายบังเกิดเกล้า” และนั่นคือคำทักทายจากผู้อาวุโสภายในห้อง
“พ่อ ! ผู้กอง ! ...โอ๊ยยย !!” ชายหนุ่มร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด หลังลืมตัวผวาลุกขึ้นนั่ง ทันทีที่เห็นผู้เป็นพ่อกับภูผาที่ยืนคุยกันอยู่ ห่างออกไปทางด้านหลังของอริศรา
“อย่ารีบลุกพรวดพราดสิ เดี๋ยวแผลก็ฉีกหมด” อริศราลุกขึ้นประคองธนูให้นอนลง
