นางร้ายไร้ทะเบียน

ตอนที่ 2 ไม่รักอย่ารัก

ไอรดาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแค้นเคือง ความโง่งมหลงผู้ชายทำให้เธอรักษาชีวิตตัวเองไม่ได้ พอตื่นมายังต้องมาเจอวายุนอนอยู่ข้าง ๆ อีก เธอหยิบโทรศัพท์มาดูวันที่ก็ต้องถอนหายใจ

“ย้อนมาทั้งทียังให้ย้อนมาวันแรกที่ได้กันอีก สวรรค์เหมือนกลัวหนูจะไม่ได้เขาเป็นผัวนะคะ” ไอรดาบ่นพึมพำขณะที่พยายามขยับตัวลุกจากเตียง ชายหนุ่มร่างเปลือยเปล่ากอดเธอแน่นจนขยับแทบไม่ได้

“คุณวายุไออยากไปเข้าห้องน้ำ” เสียงหวานบอกคนที่กอดรัดเอวเธอไว้ไม่ปล่อย

“กี่โมงแล้ว” ชายหนุ่มใช้มือลูบหน้าขณะเอ่ยถามไอรดา หญิงสาวที่เขาอยู่ด้วยตลอดทั้งคืน

“ตื่นขึ้นมาดูเองสิคะ” อารมณ์โกรธที่ยังคงอยู่ทำให้ไอรดาไม่อยากทำอะไรให้เขา

กลับมาครั้งนี้อย่าหวังว่าเธอจะยอมโง่แบบเมื่อก่อน สิ่งไหนสร้างความลำบากให้ตัวเองเธอจะไม่ทำเป็นอันขาด

“สิบโมงแล้วเหรอ แย่แล้วสิ” เขาเหลือบมองนาฬิกาหัวเตียง วันนี้เขาต้องประชุมช่วงบ่าย ถ้าไปตอนนี้อาจทันแต่คงไม่เหมาะเท่าไหร่

“ก่อนกลับเก็บซากพวกนั้นด้วยนะคะ ไอมีธุระต้องไปไม่ว่างเก็บเลย” เห็นหน้าเขาแล้วอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาก หากให้นอนต่อคงไม่ไหว

ไอรดาหันไปส่งสายตาอ้อนคนตัวโตที่ลุกขึ้นมานั่งมองซากที่ตัวเองทำไว้ ทั้งกระดาษและถุงยางเกลื่อนห้องเต็มไปหมด

“วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ ความจริงเราควรจะคุยกันก่อน”

วายุมองร่างเปลือยเปล่าเปล่าที่กำลังอ้อนแล้วใจอ่อนยวบ

แต่มีแว็บหนึ่งเขาเห็นความไม่พอใจผ่านทางสายตาไอรดา เพราะเขาเอาแต่ใจตัวเองหรือเปล่า

หรือว่าเมื่อคืนเขาทำมันออกมาได้ไม่ดีพอ แต่ไอรดาก็ดูพึงพอใจอยู่ไม่น้อยนะ แล้วแบบนี้เธอกำลังไม่พอใจอะไร

“คุณจะทำต่ออีกเหรอคะ ไอไม่ไหวแล้วนะคะ”

ไอรดาหันมาค้อนใส่คนที่นั่งบนเตียง ชีวิตก่อนเขาชวนเธอทำต่อไม่ยอมพัก กว่าจะได้คุยก็เย็น

คราวนี้เธอไม่ปล่อยตัวให้เขาเอาเปรียบขนาดนั้นหรอก เงินซื้อเธอไม่ได้ถ้ามันไม่มากพอ!

“ไม่ใช่แบบนั้น ผมแค่อยากตกลงเรื่องของเราให้ชัดเจน”

ชายหนุ่มตอบไม่เต็มเสียงนัก เพราะเขาคิดจะต่อจริง ๆ นั่นแหละ

“ยังไงคะ” ไอรดารอฟังทั้งที่รู้ว่าเขาจะพูดว่าอะไร

“ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา” วายุตัดสินใจบอกไปตามที่ตั้งใจไว้

ประโยคที่เธอเคยได้ยินมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนั้นไอรดาโวยวายไม่ยินยอม เธอจะต้องได้เป็นแฟนหรือภรรยาของเขาเท่านั้น แม้เธอจะเป็นคนเข้าหาก่อนก็เถอะ

‘ไอเป็นเมียคุณจะไม่ให้ใครรู้ คุณจะบ้าเหรอคะ แล้วไอจะยอมเสียตัวให้คุณทำไมกัน!’

‘ผมยังไม่อยากคบใคร’ วายุพูดได้แค่นั้นก็ถูกไอรดาสวนกลับ

‘นั่นมันปัญหาของคุณ ยังไงคุณก็ต้องยอมคบกับไอ ห้ามบ่ายเบี่ยงหรือปฏิเสธเพราะคุณสมยอมเอง ไอไม่ได้บังคับขู่เข็ญ อย่ามาพูดจาเห็นแก่ตัว’

หลังจากนั้นวายุก็ยอมคบกับไอรดา ความสัมพันธ์ก็เรื่อย ๆ วายุอยากมาหาตอนไหนเขาก็มา ส่วนมากจะกลับไปนอนบ้านตัวเองเพราะแม่เขาอยู่บ้านคนเดียว ไอรดาในตอนนั้นเข้าใจเขาดี และเธอก็เป็นฝ่ายวิ่งไปเฝ้าเขาที่บริษัทในวันหยุดตลอด

ช่างเป็นการกระทำที่โง่งม…

ถ้าเขารักเธอตอบกลับสักนิดคงไม่มาหาเฉพาะตอนที่มีความต้องการเฉย ๆ หรอก…