Asmin / +21 Uyanış
Odada yalnız kaldığımda, derin bir nefes alarak yere çöktüm. Gözlerimden süzülen yaşları ellerimle sildim, ama göğsümde biriken ağırlık yerli yerinde duruyordu. Bu konağa mahkumken, içimde bir yerlerde küçük bir umut kırıntısı arıyordum.
Bu konakta nefes almak bile bir savaştı. Onun gözünde ben katildim. Zaten çaresizlikten katil olduğumu da söylenedim mi? Yine de insaflı davranmıştı. Eskiden olsa beni yerden yere vururdu.
Gecenin sessizliğini dinlerken, başımı dizlerime yasladım. Vücudumda hala onun bıraktığı izlerin acısını hissediyordum. Onun gittiğini bilmek bir an için rahatlık veriyordu, ama dönecekti. Beni köşeye sıkıştıran, çaresizliğimi yüzüme çarpan sözleri her nefes alışımda daha çok içimi acıtıyordu. Altında inlediğim için suçlu olan bendim. Ama Azade han
