Traf says:
“ไอ้ทราฟ เฮ้ย! เค้กเป็นอะไรวะ”
“เกิดอะไรขึ้นวะ”
“ไอ้ทราฟเดี๋ยว...!”
ผมอุ้มเค้กวิ่งผ่านหน้าทุกคนในบ้านที่พยายามจะถาม เมื่อมาถึงห้องผมวางเค้กลงบนเตียง ตอนนี้เค้กไมได้สติแล้ว ตัวสั่นแถมยังเพ้อว่าร้อนและบางทีก็หนาว
“เค้กตากฝนมาเหรอไอ้ทราฟ ทำไมมึงไม่พาไปโรงพยาบาลวะ!” ไอ้เจถามผมเสียงเครียด
“ไม่ กูจะดูแลเค้กเอง”
“แต่มึงเป็นหมอหรือไง ดูก็รู้ว่าอาการหนัก ดูมึงตอนนี่เดินพล่านขนาดนี้จะดูแลเค้กได้ไงวะ!”
“กูดูแลได้ กูจะดูแลเค้กเอง!” ผมตวาดใส่ไอ้เจด้วยความหงุดหงิด ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมแตกตื่นจนทำตัวไม่ถูก ผมอยากดูแลเค้กเอง ผมดูแลเขาได้...ผมทำได้ ได้ยินไหมว่าผมทำได้!
“ทราฟมึง” ไอ้สองเรียกชื่อผมเสียงเบาเพราะมันคงเห็นว่าผมร้องไห้
“ปล่อยให้มันทำเถอะไอ้เจ ไอ้ทราฟ มึงไปเอาผ้ามาชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เค้กก่อน แล้วมึงไอ้เจไปทำข้าวต้มไว้ เดี๋ยวกูออกไปซื้อยาให้ ส่วนมึงไอ้สอง ลงไปช่วยไอ้เจ” ไอ้คราม
