“ทำไมพ่อไม่เห็นบอกเค้กเลยอ่ะ เค้กเป็นลูกชายพ่อจริงหรือเปล่าเนี่ย” เค้กกอดอกทำท่าน้อยใจพ่อตัวเอง
เมื่อคืนพ่อของเค้กโทรหาผมบอกว่าให้พาเค้กเข้ามาหาวันนี้ซึ่งพอดีกับที่ว่าพรุ่งนี้ต้องไปทะเล ผมเลยพาเค้กมาหาพ่อก่อน แต่พอเค้กรู้ก็เกิดอาการน้อยใจเพราะพ่อไม่โทรหาน้องแต่กลับโทรหาผมแทน
“สงสัยเค้กคงกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วแน่ๆ ดูสิ โทรหาพี่ทราฟแต่ไม่โทรหาเค้กอ่ะ” เค้กหันมาบ่นกับผมแถมยังเขย่าแขนผมทำหน้าเซ็งอีกด้วย
“ไม่หรอก อย่าคิดมากสิครับ พ่อเขารักเค้กจะตาย”
“เชื่อได้ที่ไหน”
“งอนเหรอไง”
“ก็มันน่างอนนิ ไม่รู้ล่ะ เค้กงอนๆๆ”
“ครับๆ รู้แล้ว แต่เค้กคงต้องไปบอกพ่อนะ บอกพี่พ่อเค้กไม่มีทางรู้หรอกว่าเค้กงอนน่ะ”
“ไม่บอกหรอก แค่บ่นเฉยๆอ่ะ พี่ทราฟ” เค้กบอกก่อนจะหันมาเรียกผมเสียงหวาน ขี้อ้อนจริงๆ
“ครับ”
“เรียกเฉยๆ” เค้กพูดยิ้มๆก่อนจะกลับไปนั่งตามเดิม
ไม่นานก็มาถึงบ้านเค้ก พอรถจอดสนิทเจ้าตัวเล็กก็รีบวิ่ง
