Cake says:
“พี่ทราฟ เบื่อหรือเปล่า” ผมถามพี่ทราฟ มีเสียงดังก๊อกแก๊กภายในห้องคนไข้ที่ผมพักอยู่ ไม่รู้ว่าพี่ทราฟทำอะไรอยู่ตอนนี้
“หืม เบื่ออะไรครับ” ผมทราฟถามผม
“ก็ที่ต้องมาเฝ้าเค้กที่โรงพยาบาลไง พี่ทราฟเบื่อหรือเปล่า ต้องเบื่อแน่ๆเลยอ่ะ ขนาดเค้กเองยังเบื่อเลย เฮ้ออออ” ผมถอนหายใจเสียงดัง
ผมนอนแหงกที่โรงพยาบาลนี้มาอาทิตย์กว่าๆแล้ว อีกสองวันก็จะถึงกำหนดเปิดที่ครอบตาออก ตอนนี้ผมพอจะเห็นแสงที่ลอดภายเข้ามาในตาบ้างเล็กน้อย ครั้งแรกที่รู้สึกผมดีใจถึงกับร้องไห้อยู่ครึ่งวัน ร้องแล้วก็หยุด หยุดแล้วก็ร้องต่อ พี่ทราฟก็ปลอบผมทั้งวันรวมทั้งพ่อของผมด้วย ก็คนมันดีใจนี่น่า ถึงจะไม่รู้ว่าผมจะมองเห็นได้ดีมากแค่ไหน ชัดเหมือนสายตาคนปกติหรือเปล่า แต่การที่ผมไม่ต้องเห็นแต่ภาพดำมืดสนิทแบบที่ผ่านมาผมก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ใช่...แค่นี้ก็ดีแล้ว
“คิดเองเออเองนะคนเรา เบื่อเองแล้วจะโยนมาให้พี่หรือไง หึหึ” พี่ทราฟขยี้
