“เธอกำลังหึงฉัน?” จู่ๆ ท่าทีเขาก็เปลี่ยนไป อีกทั้งยังยื่นหน้ามาใกล้จนหญิงสาวผงะถอยด้วยความตกใจ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเธอกำลังงง โดยเฉพาะรอยยิ้มตรงมุมปากนั่น
“ฉันเนี่ยนะหึงคุณ อะไรดลใจให้คุณคิดแบบนั้น ในเมื่อเราเพิ่งรู้จักกัน แล้วฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับคุณ” ดูเหมือนคำพูดของเธอจะทำให้รอยยิ้มก่อนหน้าถูกสลัดหายไป กลายเป็นใบหน้าเรียบเฉยที่อ่านไม่ออกดังเดิม และนั่นก็ทำให้เธอไม่รู้ว่าควรพูดหรือทำอะไรต่อ กระทั่งเสียงเขาดังขึ้นอีกครั้ง
“แต่ฉันคิด เพราะถึงเธอจะไม่รู้จักฉัน แต่ก็ใช่ว่าเราจะไม่รู้จักกัน เอาล่ะ! นี่ก็ดึกมากแล้ว พักผ่อนเถอะ ส่วนเรื่องเสื้อผ้านั่น ทั้งหมดนั้นเป็นของเธอ” สิ้นเสียงเขาก็เดินจากไป ในขณะที่เธอยังคงนั่งซึมกระทือด้วยความสับสนอยู่ที่เดิม
“เขาพูดแบบนั้นหมายความว่าอะไร แล้วไหนจะเสื้อผ้าพวกนั้นอีก โอ๊ย! งงไปหมดแล้วเนี่ย” เธอล้มตัวลงบนที่นอน ก่อนจะใช้มือขยี้หัวตัวเองแรงๆ เมื่อไม่สา
