“อืม!” เขาครางกระหึ่ม หลังเลื่อนใบหน้ามาซุกไซ้ที่ข้างหูเรื่อยมาจนถึงลำคอระหง อา…กลิ่นหอมรัญจวนจากกายสาวทำเขาแทบคลั่ง กลางลำตัวก็กำลังประท้วงจนปวดหนึบไปหมด ใคร่อยากจะปลดปล่อยความกำหนัดที่มันอัดอั้นอยู่ภายในเต็มกลืน ใบหน้าคมค่อยๆ เลื่อนลงมาจากลำคอระหง เพื่อจะได้สัมผัสอกอวบอัดที่บัดนี้โผล่ให้เห็นเนินขาวๆ รำไร ด้วยน้ำมือเขาที่ปลดกระดุมเสื้อโดยที่เธอไม่รู้ตัว กระทั่งเมื่อเขาเเลื่อนลงมาฟอนฟัดและขบเม้มเนินเนื้อตูมเต่งนั้นด้วยความหลงใหล สติสัมปชัญญะที่เคยเตลิดไปไกลก็พลันกลับมา
“อื้อ!” พริบพราวผลักอกเขาสุดแรง ก่อนจะรีบขยับสาบเสื้อให้เข้าที่ พลางกัดเม้มริมฝีปาก นึกก่นด่าตัวเองในใจที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเรื่องน่าอาย จากนั้นก็หันขวับไปมองคนต้นเหตุตาขวาง
“ฉันจะไม่ขอโทษ เพราะฉันไม่ได้รู้สึกผิด อีกอย่าง…มากกว่านี้ฉันก็ทำมาแล้ว”
“พูดแบบนี้ แสดงว่าเมื่อคืนคุณทำอะไรฉันจริงๆ ใช่ไหม” ใบหน้าเธอถมึงทึง
