EP01 ll ชื่อของเขาคือ S
1018 Words
“ผมบอกวิธีแก้เครียดที่ดีกว่าการสูบบุหรี่ให้ เอาไหม”
“ทะลึ่งรึเปล่าเนี่ย” ฉันมองอย่างไม่ไว้ใจแต่ก็แอบยิ้ม คือเขาหล่อไง ถ้าจะอ่อย ฉันก็โอเคนะ ถึงฉันจะยังสงสัยกับแบล็คกราวน์ของเขาอยู่ว่าใช่คนที่เคยเจอมั้ย... แล้วถ้าใช่ก็คงจะบังเอิญมากๆ
“เธอคิดว่าไง” เขาหัวเราะ มือที่ม้วนผมฉันอยู่ค่อยๆ เลื่อนลง
“คิดว่านายเจ้าชู้”
“กับคนสวยๆ อย่างเธอเท่านั้นแหละครับ”
ปากหวานซะด้วย เสือชัดๆ ฉันเอียงคอเล็กน้อยยกแก้วขึ้นมาดื่มแต่นัยน์ตายังจรดจ้องเขาอย่างพิจารณา แขนของเขาข้างนึงมีรอยสักตั้งแต่ข้อมือไปจนถึงข้อศอก ฉันกรีดนิ้วลงไปที่แขนของเขาแล้วไล่ขึ้นมาตามลายสักนั่น คนตัวสูงนิ่งไปแล้วยกยิ้ม
“นายสักด้วย ลายสวยดี”
“เธออยากสักเหรอ?”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบให้มีรอยอะไรบนตัวฉัน” ฉันหัวเราะก่อนจะเลื่อนสายตาจากรอยสักมาที่หน้าเขา “ชอบทำให้มีรอยบนตัวคนอื่นมากกว่า” ไล้วนปลายเล็บอยู่ที่แขนข้างนั้นพักนึงก่อนจะผละออก
“ผมก็ชอบมีรอยบนตัวนะ” เขาตอบรับ สบตาในทันทีที่ฉันพูดจบ รังสีอันตรายและยั่วยวนนั่นแผ่ออกมาจากใบหน้าคม ฉันนิ่งแล้วยิ้มอย่างรู้ทัน
“นายชื่ออะไรนะ”
“เอสครับ”
“เหรอ นายน่าสนใจดีนะ หน้าตาก็ดีด้วย มีแฟนแล้วล่ะสิ” ฉันหลอกถามคนตัวสูง คนอย่างเขา หน้าตาดี คารมดีแบบนี้รอดจากชะนีหลายร้อยได้ยังไง... เป็นไปได้ยากมาก แต่ถ้าเขายังไม่มีแฟนล่ะก็ ฉันแอบสนใจเขานะ
“ยังครับ” เขาหัวเราะแล้วขยับเข้ามาใกล้พลางเอียงคอยิ้มน่ารัก “แล้วเธอล่ะ”
“ยังเหมือนกัน” ฉันมองแล้วยิ้มกลับ “คนคุยเยอะรึเปล่า”
“ตอนนี้อยากคุยกับเธอมากกว่า” เขาไม่ตอบแถมยังเลี่ยงประเด็นเก่งอีกต่างหาก ฉันหัวเราะดังหึในลำคอ อันที่จริงฉันก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าเขาจะจีบๆ อยู่กับผู้หญิงสักกี่คน เพราะฉันคิดว่าไม่มีอะไรที่คนอย่างฉันจะสู้พวกเธอไม่ได้ “ถามแบบนี้แสดงว่าเธออยากรู้จักผม”
เขาจ้องเล็กน้อย ฉันยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบ
“ผมก็อยากรู้จักเธอเหมือนกัน” คนตัวสูงว่าต่อก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาแล้วยื่นให้ เขากดเข้าแอพลิเคชั่นหนึ่งเพื่อให้ฉันพิมพ์ช่องทางติดต่อให้เขา ฉันรับแล้วก็กดก่อนจะส่งคืน
ในจังหวะที่ฉันยื่นให้มือของเราสัมผัสกันเล็กน้อย ปลายนิ้วเย็นๆ นั่นราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านแปล๊บปล๊าบเข้ามาในร่าง
“ที่เธอบอกว่าเครียด เธอเครียดอะไรบอกผมได้นะ”
“บอกไป นายจะช่วยอะไรได้” ฉันแค่นหัวเราะ สบนัยน์ตาคู่หวานอยู่นาน เพื่ออะไรน่ะเหรอ เพื่ออ่อย...
“เวลาที่คนเราเครียดแล้วได้ระบายออกมา จะรู้สึกดีขึ้นนะ”
“ฉันเพิ่งจะทำเรื่องแย่ๆ มา... ตอนนี้ก็เลยรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่” ฉันตอบเขา ฉันเพิ่งจะทะเลาะกับพ่อมาเลยไม่กลับบ้านในช่วงวันหยุดเพราะขี้เกียจจะทะเลาะกับเขา ปกติพ่อฉันก็ไม่ใช่คนขี้ห่วงอะไรมากมายแต่จู่ๆ ในรอบสองอาทิตย์หลังเขาก็กระวนกระวาย โทรเช็คฉันทุกเช้าสายบ่ายเย็น จนฉันรำคาญ มีวันนึงแบตมือถือฉันหมด ฉันเปิดมือถือขึ้นมาก็เจอข้อความเป็นร้อยในไลน์ และแชทอีกนับสิบๆ แชทที่ทักมาหาฉันเพราะเข้าใจว่าฉันเกิดอันตราย...
ฉันด่าพ่อไปด้วยความหงุดหงิด ตอนนี้เลยรู้สึกผิดนิดหน่อย
ฉันถอนหายใจก่อนจะสบสายตากับคนที่มองอยู่ เขามองตาใสแล้วยกยิ้มพลางลูบคางเล็กน้อย
“น่าสนใจจัง” คนฟังเอียงคอแล้วขยับเข้ามาชิดมากขึ้น เสียงเย็นเยียบดังกลบเสียงดนตรี “ทำไมคนเราถึงรู้สึกไม่ดีเวลาทำเรื่องแย่ๆ ล่ะครับ”
“แล้วจะให้รู้สึกดีหรือไง ถามแปลกๆ” ฉันส่ายหัวแล้วหัวเราะ เพราะคิดว่าเขากวนประสาท แต่หน้าคนข้างๆ ก็ยังคงเรียบเฉย พร้อมทำท่าสงสัยมันจริงๆ
เขาเงียบไปครู่นึงก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเรียบเฉยกลับมายิ้มอย่างเก่า
“นั่นสิเนอะ ผมเองก็เคยทำเรื่องแย่ๆ เหมือนกัน...” เขาเว้นจังหวะแล้วทำท่าไม่มั่นใจ
“แย่แค่ไหน”
“อืม...” เขามองผ่านฉันไปแวบนึงก่อนจะมองนาฬิกา แล้วเลื่อนสายตากลับมาที่ฉัน เสียงเพลงยังคงดังจนเราต้องคอยกระซิบข้างหูกัน ไม่รู้ทำไม วันนี้ฉันมึนๆ มากกว่าปกติ ทั้งที่ไม่ได้ดื่มเยอะ “นั่นสินะ”
เขาหัวเราะในตอนที่ฉันชะงัก มือข้างนึงยังจับแก้วอยู่
“เลี่ยงคำตอบ?” ฉันตวัดสายตาไม่พอใจที่เขาไม่ยอมบอก ใบหน้าหวานระบายยิ้มพลางไหวไหล่ในตอนที่ฉันยกแก้วขึ้นมากระดก
“วันนี้เหล้าแรงนะเนี่ย” ฉันวางแก้วก่อนจะมองหาเพื่อนของฉันที่ไม่รู้เดินไปไหนแล้ว สมองของฉันตื้อนิดหน่อย เสียงเพลงยังคงดังกระหึ่มอยู่ในหูจนเหมือนใจมันสั่นไปตามจังหวะ ความจริงฉันไม่ใช่ผู้หญิงคออ่อนนะ ก็พอกินได้ประมาณนึงแต่วันนี้ร่างกายฉันคงแปรปรวนล่ะมั้ง...
“เหล้าไม่ได้แรงหรอกครับ”
“?” เปลือกตาหนักขึ้น เหมือนมันค่อยๆ ปิดลงตามจังหวะเพลง นัยน์ตาฉันโฟกัสภาพตรงหน้าไม่ค่อยดีนัก แสงสีขยับวูบไหวไปมา สมองประมวลผลอะไรไม่ค่อยได้
เสียงเพลงดังมาก แต่ก็ไม่ได้ดังพอที่จะกลบเสียงของคนที่โน้มเข้ามากระซิบชิดใบหู ลมหายใจอุ่นๆ รดบริเวณข้างแก้มให้ฉันรู้สึกวูบวาบอย่างประหลาด
“ยาต่างหากที่แรง”
- Writer
