แดนไทยไม่อยู่ในห้อง ไพลินแต่งตัวด้วยชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาว รีบเป่าผมให้แห้ง นาฬิกาบอกเวลาหนึ่งทุ่ม สุดท้ายวันนี้เธอก็คงไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อ รู้สึกล้า เหนื่อย อยากโทรหายายแต่ก็กลัวไม่เข้มแข็งพอ กลัวร้องไห้ให้ยายได้ยิน ป่านนี้บัวชมพูคงกำลังอยู่กับยาย รู้สึกอุ่นใจอย่างน้อยเพื่อนสนิทของเธอก็เป็นพยาบาล หญิงสาวเริ่มปวดแขนเจ็บร้าวหัวไหล่ลงมาต้นแขน อาการเหมือนจะเป็นไข้
“ออกไปกินข้าวได้แล้ว จะได้กินยา” แดนไทยโผล่หน้าเข้ามาเมื่อได้เมื่อเสียงไดร์เป่าผมเงียบลง
ไพลินเก็บไดร์เป่าผม เดินตามเขาออกไปข้างนอก เขาสั่งอาหารมากินจัดใส่จานเรียบร้อย ทั้งสองคนนั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรต่างคนต่างกิน ไพลินกินได้ไม่มากอิ่มแล้วยกมือไหว้ขอบคุณเขา เก็บถ้วยจานไปล้าง
ออกมาจากครัวเธอก็ไม่เห็นแดนไทยแล้วเขาคงอยู่อีกห้อง ช่างเถอะจะอยู่ตรงไหนก็ไม่เกี่ยวกับเธอหรอก เวลานี้ขอนอนพักเอาแรงก่อน มองหากระเป๋าเป้ของ
