ที่โรงพยาบาลมีพนักงานเก่าแก่สองสามคนที่อาสาอยู่เป็นเพื่อนไพลิน หญิงสาวใช้เวลาพูดคุยเรื่องของพ่อเรื่องโรงงานเรื่องการทำงานกับเหล่าพนักงานอย่างเป็นกันเอง ครึ่งวันเช้าจนเที่ยงทุกคนขอเลี้ยงข้าวเธอที่ห้องอาหารของโรงพยาบาล แดนไทยไม่ว่าอะไรเขาคอยดูอยู่ห่างๆกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วทุกคนขอตัวกลับ ยืนยันว่าจะมาเยี่ยมพ่อเธอทุกวัน นั่นทำให้ไพลินรู้สึกอบอุ่น เหมือนทุกคนเป็นญาติผู้ใหญ่ หญิงสาวน้ำตาคลอตลอดเวลาที่ได้พูดคุยกับเหล่าพนักงานโรงงานของพ่อ
หลังทุกคนลากลับ ไพลินจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อ เงินของยายเธอยังไม่ได้ใช้ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง เธอยังไม่อยากกลับคอนโด ดีที่โรงพยาบาลที่นี่มีทุกอย่างพร้อม ร้านอาหาร คาเฟ่ เหมือนห้างสรรพสินค้ามากกว่า หมอ พยาบาลเดินกันขวักไขว่ ตึกที่พ่อเธออยู่มีร้านสะดวกซื้อไว้บริการสำหรับญาติคนป่วย และคนที่ทำงานในโรงพยาบาล เธอเดินกลับไปหาแดนไทยที่นั่งอยู่อีกฝั่งเขานั่งตั้งแต่เธอก
