ลู่หนิงหวังยืนสง่างามเคร่งขรึม กำลังกวาดสายตาจ้องมองนายกองนามจางลี่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า คล้ายกำลังพิจารณาดูว่าคนผู้นี้มีเส้นเอ็นเนื้อหนังและกระดูกให้เขาเลาะออกมาได้กี่ชิ้น
ยาพิษที่อาบอยู่บนมีดนั้นเพียงแต่ทำให้ศัตรูเป็นอัมพาตและชาไปทั้งร่างในเวลาหนึ่งชั่วยามหลังจากนั้นจะค่อย ๆ หายเป็นปกติ ด้วยเหตุที่ไม่ต้องการสังหารให้ตายแต่ต้องการลงโทษหากมีผู้ใดคิดล่วงเกินหนานอิง
คนผู้นั้นที่ถูกหนานอิงแทงกำลังนอนโลหิตอาบอยู่บนพื้น ลมหายใจบางเบาเป็นอย่างยิ่งแทบจะคล้ายคนตายไปครึ่งหนึ่งแล้ว
หนานอิงได้รับยาจากอ้ายเจิงก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย แต่หานเซียวยังปรนนิบัตินางอย่างดีคล้ายนางเป็นผู้โดนยาพิษของเขาเสียเอง โดยที่หานเซียวเอาแต่กอดนางเอาไว้แนบอกเช่นนั้น
เขาไม่ได้เอ่ยปลอบแม้แต่คำเดียว เพียงแต่จับจ้องนางเล็กน้อยก็แสดงสีหน้าปวดใจออกมามากมายจนหนานอิงต้องปลอบเขาเสียเอง
"นายน้อยข้าหาได้แย่เช่นนั้น ท่านเลิกทำห
