เล่ห์อคิน

ทางเลือก

ร่างสูงสมชายชาตรีเดินไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงาน พิงหลังและหลับตาลงช้าๆ ไม่เคยโกรธที่แพรวิภาก้าวก่ายเขาไปทุกอย่าง เขาไม่ได้รำคาญ เพียงแต่เขาเปลี่ยนไม่ได้ เขาจะเปลี่ยนไปเพื่อใคร ในเมื่อสุดท้ายก็เหลือตัวคนเดียวอยู่ดี

เขาแค่ใช้ชีวิตอยู่ในปัจจุบัน เขาผิดตรงไหน ไม่ได้ไปสำมะเลเทเมาจนพังเละซะเมื่อไหร่ ทุกครั้งที่ไปก็ไปเพราะมั่นใจว่ามีคนช่วยดูแล แม้จะดูเห็นแก่ตัว แต่งานที่นอกเหนือจากงานของตัวเอง มันก็งานของพนักงานทั้งนั้น เขาต้องทำทุกอย่างหมดเลยเหรอ แล้วจะจ้างมาทำไมด้วยเงินเดือนแพงละลิ่วขนาดนั้นวะ ถ้าไม่ทำงานให้คุ้มค่าเงินที่จ่าย

“โว้ย!”

ปึ่ง!

สบทเสร็จ เอกสารที่อยู่บนโต๊ะทำงาน ก็กระทบเข้ากับประตูห้องที่อยู่ห่างออกไปหลายเมตร เรี่ยวแรงมหาศาลจากเขา ทำให้เอกสารในแฟ้มกระจัดกระจาย ดวงตาคู่คมหรี่มองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเอกสารกองนั้น เข้ามาตอนไหนเนี่ย!

“แม่มาถามให้แน่ใจ”

ใบหน้าสูงวัยดูเศร้าหมองลงมาก ขณะเยื้องย่างเข้ามาโอบกอดลูกชายเพียงคนเดียวไว้แน่น โดนสามีตำหนิถึงได้เข้าใจ การยัดเยียดทุกอย่างให้ลูกมากเกินไป อาจจะเป็นสาเหตุให้อคินเลือกที่จะผลักออก มากกว่ารับมันอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้

“โดนตรงไหนหรือเปล่า?”

“ไม่จ๊ะ แม่เข้ามาหลังจากแพรออกไปนิดเดียว เมื่อกี้ไม่โดน”

“ขอโทษ”

ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองหน้ามารดารที่เขารักสุดหัวใจ แม่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารักมากที่สุด ถึงจะไม่มีผู้หญิงข้างกายก็ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะแย่ ไม่มีเมียแต่ก็ยังมีแม่ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย

“แม่ต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่ยัดเยียดการแต่งงานให้อคิน แม่จะให้คินตัดสินใจเรื่องนี้เอง ถ้าคินยอมให้น้องวาวมาทำงานเป็นผู้ช่วยของคิน”

ชื่อที่ออกจากปากมารดา ทำให้ใบหน้าที่ซุกอยู่กับอกของท่านผละออกไปทันที นึกถึงใบหน้าผู้หญิงที่เป็นเจ้าของชื่อ ขนอ่อนในกายลุกขึ้นอย่างพร้อมเพียง

ภาพเด็กน้อยวัยไม่ถึงสิบขวบ ขว้างปามูลกระบือลอยเข้ามาในหัว ให้มาอยู่ที่บ้านเขาโอเคอยู่นะ เพราะไม่ค่อยได้กลับไปนอนบ้านเท่าไหร่ แต่ให้มาฝึกงานที่นี่เหรอ ไม่!

“ไม่! ไม่เด็ดขาด แม่ก็รู้ว่าคินไม่ชอบเด็กแว๋วอะไรนั่น”

“งั้นคินก็ต้องตกลงแต่งงานกับน้องวาว”

ใบหน้าอ่อนโยนของมารดาที่ก้มลงมอง ฉายแววนางปีศาจซ่อนอยู่ด้านหลัง ผู้หญิงที่ชื่อนิราเชื่อถือไม่ได้ ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ไม่ค่อยถูกกาลเวลาทำร้าย ซ่อนเล่ห์เหลี่ยมไว้มากมาย รู้ว่าชีวิตของแม่ถูกหล่อหลอมจนมาเป็นคุณนิราอย่างในตอนนี้ แต่แม่ไม่ควรเอาเล่ห์เหลี่ยมมาใช้กับลูกแบบนี้สิ นี่ลูกนะ!

“คินต้องเลือก?”

“จ๊ะ มีทางเลือกแค่นี้แหละ”

แม้จะถูกสามีเตือนสติมาเยอะ แต่ก็ไม่อยากถอดใจเรื่องนี้ นี่ก็ไม่ได้จะบีบบังคับอะไรลูกเลย รู้ว่าอคินจะเลือกทางไหน ท่านไม่บังคับหรอก แต่มั่นใจว่าลูกเสือน้อยของท่าน จะตกหลุมรักแม่เสือสาว อย่างหนูวาวของท่านแน่นอน ดูจากตอนงานเปิดตัวก็รู้ สายตาของเขาบอกท่านทุกอย่าง เพียงแต่เจ้าตัวไม่ยอมรับแค่นั้นเอง

“เมื่อไหร่?”

อคินผละอ้อมกอดออกไป มองมารดาด้วยสายตาจริงจัง นี่มารดาหรือมารร้าย ทำไมถึงได้ยิ้มกรุ้มกริ่มให้เขา ราวกับนางปีศาจแสนสวยที่กำลังล่อลวงเหยื่อให้หลงกล เขาชักกลัวแม่ตัวเองขึ้นมาแล้วสิ

“แม่ไม่ได้ใจร้ายกับอคินขนาดนั้นหรอก แม่แค่มาบอกแต่เนินๆ เดี๋ยวอีกราวๆสามเดือนนู้นแหละ น้องยังเรียนอยู่ เอาเป็นว่าอคินของแม่รับน้องเข้ามาเป็นผู้ช่วยเนาะ”

“มัดมือชกชัดๆ”

“นี่ให้เลือกแล้วนะ แต่แม่รู้ไง ว่าลูกชายสุดที่รักของแม่ จะเลือกทางไหน”

“คินไม่ใช้พ่อ ไม่ต้องรู้ทันมากก็ได้ นี่เคยคิดกันบ้างปะ ว่าบางทีคินอาจจะกลัวผู้หญิง เพราะมีแม่กับพี่ๆเป็นต้นแบบความน่ากลัวก็ได้”

อคินเบ้หน้า เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลย ผู้หญิงเป็นเพศที่น่ากลัวนะ ดูมีเล่ห์เหลี่ยมมารยาเยอะ แต่คนที่ถูกเหน็บแนมกลับไม่รู้สึกรู้สา ซ้ำยังหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจ ตอนที่ได้ยินคำพูดของเขาอีก

“ถ้าคินได้เมียที่มีนิสัยเหมือนแม่กับพี่จริงๆ คินจะเสียใจไหมลูก”

ท่านถามลูกชาย รอยยิ้มยังคงประดับใบหน้า แววตาอ่อนโยนลงยามเอ่ยถามถึงเรื่องในอนาคตของลูกชาย

ทิพย์วารีมีนิสัยคล้ายท่าน เป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน อ่อนโยน แต่เข้มแข็งและอดทน เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ท่านมองว่าเหมาะสมกับลูกชาย แม้นั่นจะเป็นสิ่งที่ไม่ควรอย่างยิ่ง แต่ในฐานะคนเป็นแม่ ก็ย่อมอยากมอบแต่สิ่งดีๆให้กับลูก

“เมียก็ส่วนเมียนะ ไม่รู้สิ ไม่เคยคิด”

ดึงร่างบอบบางของมารดาให้หันกลับไป บังคับให้ท่านนั่งลงบนตัก เมื่อนึกถึงสังขารของคนเป็นแม่ ยืนนานมากไม่ดีเดี๋ยวเข่าเสื่อม วางคางลงบนไหล่เล็กๆ หลับตานึกถึงภาพในวัยเด็ก จนเผลอยกยิ้มขึ้นสูง แม่ชอบทำแบบนี้กับเขาบ่อยๆ เขาเองก็ชอบทำแบบนี้กับท่าน

“เดี๋ยวสาวๆมาเห็นจะเข้าใจผิด”

นิราหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แม้อายุจะผ่านวันเวลามาหลายสิบปีแล้ว แต่เพราะสามีเอาใจใส่ร่างกายเป็นอย่างดี มอบบัตรกำนันให้ไปทำหน้าฉีดผิวอยู่ตลอด ใบหน้าจึงไม่ค่อยเปลี่ยนไปจากเดิมเลย

“ความจริงแค่มีแม่ก็พอแล้วนะ”

“คินต้องมีครอบครัวของคินนะลูก แม่กับพ่ออยู่กับลูกทั้งชีวิตไม่ได้ คินก็รู้เรื่องนี้ดี”

น้ำเสียงหวานดูเศร้าลง แม้จะปรงกับชีวิต แต่ก็ยังมีห่วงอยู่ หันใบหน้ากลับไปมองลูกชายที่ซบหน้าลงกับไหล่นิ่งๆหลังจากพูดจบ ยกมือลูบผมคนที่อ่อนไหวที่สุดในบรรดาลูกๆทั้งสามคน

“มันยังไม่ถึงเวลานั้นนี่นา”

“แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหนนี่นา ลืมมะปรางเถอะนะลูก แม่รู้ว่ามะปรางเป็นคนดี แม่ไม่ได้อยากให้คินเอาใครไปแทนที่มะปราง หรือเอาไปเปรียบเทียบกับสิ่งที่มะปรางเคยมอบให้คิน แต่แม่อยากให้คินเปิดใจบ้าง บางทีสิ่งที่คินได้รับจากมะปราง มันอาจจะยังไม่ใช่ทั้งหมดของความรักก็ได้นะ”

มือเหี่ยวย่นหยุดลงที่ดวงตาชื้นหยาดน้ำ ไล้มือช้าๆเมื่อสิ่งที่พูดมา ไม่ต่างจากมีดแหลมคมกรีดแผลในใจของลูก ท่านไม่ได้ต้องการหยิบยกมาพูด เพื่อทำให้ลูกเจ็บปวด เพียงแต่รู้สึกสงสารลูกชาย อยากให้ทิ้งอดีตไปสักที มะปรางก็เสียไปหลายปีแล้ว อคินควรจะเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด

“ครับ ถ้ามีคนที่สามารถทำให้คินรู้สึกแบบที่เคยรู้สึกกับมะปรางได้ คินจะลองเปิดใจดู”

“แม่เชื่อว่าต้องมีแน่”

รอยยิ้มอ่อนโยนผุดพรายขึ้นบนใบหน้า คิดถึงสิ่งที่ทิพย์วารีคอยทำให้ลูกชายแล้วรู้สึกมีความหวัง ถ้าอคินเปิดใจสักนิด ทิพย์วารีคงไม่น่าสงสารขนาดนี้ เด็กคนนั้นเคยชอบลูกชายท่านมาก ผิดหวังซ้ำซากจนเริ่มถอดใจ ท่านจึงอยากจับคนทั้งคู่มาอยู่ใกล้กัน ก่อนที่ทิพย์วารีคนนั้น จะสิ้นหวังแล้วเดินจากไปจริงๆ

“คินไปส่งนะครับ แม่อยู่นานกว่านี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวคินทำงานไม่เสร็จ แพรยิ่งทำท่าทางเหมือนจะลาออกอยู่ด้วย คินชักกลัว”

“คินทำงานเถอะลูก แม่มาเองได้ ก็กลับเองได้ แม่รักคินนะ ขอบคุณสำหรับทางเลือกที่ไม่อยากเลือก”

ริมฝีปากสีส้มกดลงที่แก้มลูกชาย ลุกขึ้นด้วยท่าทางทะมัดทะแมง เพราะมีมือใหญ่คอยประคองอยู่ไม่ห่าง แม้จะอายุมากแล้ว แต่นิราก็ยังคงมีนิสัยไม่ต่างไปจากตอนสาวๆ

คล้อยหลังร่างสมส่วนของมารดา อคินถอนหายใจออกมายาวเหยียด สูดเข้าไปอีกครั้ง ครั้งนี้ปล่อยออกมายาวมากกว่าเดิม รับเด็กนั่นเข้ามาเป็นผู้ช่วยงั้นเหรอ

นรกเถอะ! ยัยเด็กแสบที่ปาขี้ควายใส่หน้าเขา

“วาวเหรอ ไม่ได้ชื่อแว๋ว สินะ”

อคินทวนชื่อนั้นอีกครั้ง จดจำใส่สมองไว้ ทั้งๆที่ไม่อยากจำ ไม่อยากเจอยัยเด็กแสบนั่นหรอก และพยายามเลี่ยงมาตลอดหลายปี แต่สุดท้ายก็ต้องได้เจอสินะ จะไม่เจอก็คงไม่ได้ เพราะเด็กนั่นเป็นลูกบุญธรรมของแม่เขา เด็กสาวผู้มีอิทธิพลต่อการใช้ชีวิตเขาสุดๆ