มะนาวมองคนทั้งสองด้วยใบหน้าบึ้งตึง คิดว่าทำแบบนี้ให้เธอเห็นแล้วเธอจะถอยงั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก เธอเฝ้ารอเขามาตลอด อยากเป็นคนที่อยู่ข้างๆเขามาตั้งแต่เขาคบกับพี่สาวแล้ว ตอนนี้เธอได้มาอยู่ข้างๆเขาแล้ว ไม่ว่าใครที่กล้าเข้ามาแย่งเขาไป เธอจะทำลายมันให้หมด
“คนที่พี่อคินรัก มีแค่พี่สาวของฉัน เธออย่าหวังสูงไปเลย”
พูดเสียงเบาขณะเดินผ่านร่างเพียวระหงไป ทิพย์วารีแย้มยิ้มให้กับคำพูดนั้น
ใช่ไง! คนที่พี่อคินรักคือพี่มะปราง นั่นหมายความว่าไม่ใช่เธอเหมือนกันไงมะนาว
“บอกตัวเองเถอะค่ะ”
ทิพย์วารียิ้มเยาะ หมุนตัวเดินหนีออกไปก่อน อยากจะปิดประตูไม่ให้เธอคนนั้นตามออกมาด้วย แต่ไม่อยากขังให้เธออยู่ในห้องกับพี่อคินเพียงลำพังอีกแล้ว
แค่เขาชอบเธอก็พอ ไม่ต้องรักเหมือนที่เขารักผู้หญิงคนนั้นก็ได้ แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว
“มีอะไรดีๆเหรอจ๊ะน้องวาว”
แพรวิภาอดถามไม่ได้ เมื่อเห็นทิพย์วารีเดินอมยิ้มออกมา ใบหน้าเปื้อนสุข
